Eins og sést á meðfylgjandi myndum líktist þetta risavaxna vopn helst ógnarstórum skriðdreka. Vopnið var framleitt af þýska stálfyrirtækinu Krupp og var hafist handa við hönnun þess strax árið 1934. Byssan átti að geta skotið kúlum í gegnum sjö metra þykka steypu eða eins metra þykka stálplötu. Aðalverkfræðingur Kupp á þessum tíma, Erich Muller, reiknaði út að til að standast þessar kröfur þyrfti hlaupið á byssunni að vera 80 sentímetrar í þvermál og 30 metrar á lengd. Þá þyrftu kúlurnar sjálfar að vega nokkur tonn.
Lítið meira gerðist í þróun vopnsins fyrr en árið 1936 þegar Adolf Hitler heimsótti höfuðstöðvar fyrirtækisins í Essen og spurði um fýsileika byssunnar á vígvellinum. Svo fór að hafist var handa við smíði hennar um mitt ár 1937 en tæknilegir örðugleikar gerðu það að verkum að ekki var hægt að ljúka við smíðina fyrir árið 1940 eins og stefnt hafði verið að. Það tókst hins vegar rúmu ári síðar, eða árið 1941, og var því ekkert því til fyrirstöðu að hefja notkun á byssunni sem fékk nafnið Schwerer Gustav.
Byssan var gríðarlega öflug og stóðst allar þær kröfur sem til hennar voru gerðar, að minnsta kosti hvað varðar kraft. Hún fór nokkuð létt með að komast í gegnum sjö metra steypuklump og þá var hægt að skjóta kúlum úr henni hátt í 40 kílómetra leið. Forsvarsmenn Krupp ákváðu að þiggja ekki greiðslu fyrir þetta risavaxna ofurvopn og var sú ákvörðun tekin til að sýna stuðning við stríðsrekstur Þjóðverja í seinni heimsstyrjöldinni. Önnur byssa svipaðrar tegundar var framleidd síðar og hlaut hún nafnið Dora og greiddi þýska ríkið fyrir framleiðslu byssunnar.
Þó að Schwerer Gustav hafi verið smíðaður í þeim tilgangi að berja niður varnir Frakka kom aldrei til þess að hann væri notaður í þeim tilgangi. Áður en smíðin kláraðist var búið að berja niður varnir Frakka við Maginot-línuna og fór svo að byssan var fyrst notuð á Krímskaga í umsátrinu um Sevastopol árið 1942 þar sem nú er Úkraína (eða Rússland eftir því hvernig á það er litið). Alls var 300 skotum hleypt úr byssunni og þótti hún reynast ágætlega.
Sem fyrr segir var byssan gríðarlega öflug en hún hafði einnig sína ókosti sem líklega voru töluvert meiri en kostirnir. Alls vó vopnið og allt sem henni fylgdi um 1.300 tonn og vegna stærðar og þyngdar var erfitt og tímafrekt að flytja hana á milli staða. Leggja þurfti sérútbúna teina til að hún kæmist á milli staða og vegna stærðar sinnar var hún augljóst skotmark sprengjuflugvéla bandamanna. Þá þurfti mikinn mannafla til að þjónusta vopnið og fylgdu byssunni alla jafna um tvö þúsund hermenn. Þegar byssan var loks komin á áfangastað þurfti að setja hana saman og gat sú vinna tekið allt að fjóra daga. Þegar þeirri vinnu var lokið þurfti að stilla miðið á byssunni og gat það tekið nokkrar klukkustundir fyrir hverja og eina kúlu. Þetta gerði það að verkum að byssan, sem þurfti rúmlega tonn af púðri í hverja hleðslu, gat einungis skotið nokkrum kúlum á degi hverjum. Byssan var notuð að mjög takmörkuðu leyti eftir umsátrið um Sevastopol. Hún var þó notuð í Varsjáruppreisninni sumarið 1944 og var þá 30 skotum hleypt úr byssunni.
Til stóð að nota Gustav þar sem árás á Leningrad var fyrirhuguð. Byssunni var komið fyrir 30 kílómetrum frá borgarmörkunum og var til þjónustu reiðubúin þegar hætt var við árásina. Byssan stóð óhreyfð fyrir utan borgarmörkin veturinn 1942–43 áður en hún var eyðilögð af bandamönnum. Dora hlaut sömu örlög og Gustav en Þjóðverjar sjálfir ákváðu að rífa hana áður en stríðinu lauk til að koma í veg fyrir að hún kæmist í óvinahendur. Eftir stóð minningin um ógnarstórt en umfram allt óhentugt risavopn – og áminningin um það að kapp er best með forsjá.
