„Dauðinn er ferli, ekki svört og hvít stund,“ sagði hann. „Lokaniðurstaðan er að minna súrefni berst til heilans þegar við erum að deyja og það veldur því að heilinn fer að slökkva á sér og við missum samband við umheiminn. Þegar hjartað stoppar, slökknar á öllum lífsmerkjum því ekkert blóð berst til heilans, nýrnanna og lifrarinnar og við verðum líflaus og hreyfingarlaus. Þetta er stundin sem læknar úrskurða okkur látin,“ sagði hann einnig.
Parnia, sem hefur komið að mörgum rannsóknum um dauðann og skrifað bækur um hann sagði einnig að það væri ákveðið ferli í heilanum sem veldur því að fólk, sem hefur verið við dauðans dyr, vill gjarnan deyja aftur. „Fyrir stærstan hluta fólks þá er það ekki óþægileg upplifun að deyja. Fyrir þau okkar sem deyja eðlilegum dauða er dauðaferlið mjög þægilegt, það fylgir því sæla, friðsemd, jafnvel þótt við höfum þjáðst áður en að dauðanum kemur. Fólk lýsir tilfinningu um birtu, hlýju og ljós sem laðar það að sér,“ sagði hann og bætti við að margir lýsi því að þeir hafi hitt látna ættingja, eins og þeir hafi komið til að bjóða fólk velkomið. Margir hafi sagt að þeir hafi ekki viljað snúa aftur til lífsins því dauðinn sé svo þægilegur og hann sé eins og segull sem dragi fólk til sín.
Hann sagði einnig að margir lýsi því að þeim hafi fundist þeir yfirgefa líkama sinn og hafi horft á lækna og hjúkrunarfólk sinna því. Fólk heyri það sem er sagt og muni þau samtöl sem fara fram nærri því. Hann sagði að vísindalegar skýringar væru til á þessu og þetta sé ekki sönnun fyrir lífi eftir dauðann heldur sé líklegra að heilinn sé að skanna sjálfan sig og að það sé liður í viðleitni hans til að lifa af.
