Norska ríkisútvarpið fjallaði nýlega um þetta. Fram kemur að prófessor Paola Muti hafi verið stödd á Giglio, til að ganga frá búi móður sinnar sem lést nokkrum mánuðum áður, þegar heimsfaraldurinn braust út. Ítölsk stjórnvöld brugðust við með því að loka samfélaginu nær algjörlega og Muti sat því föst á eyjunni. Það varð til þess að hún áttaði sig á undarlegum hlut en það var læknirinn á eyjunni sem sagði henni fyrst frá þessu.
„Læknirinn kom til mín og sagði: „Paola, Paola, þetta er undarlegt. Á þessum heimsfaraldurstíma hef ég ekki séð eitt einasta tilfelli af COVID-19 hér, þrátt fyrir að íbúarnir séu gamlir og að veiran hefur borist til eyjunnar.““
Þetta vakti áhuga Muti og hún vildi gjarnan rannsaka þetta betur.
Hún komst að því að fólk sem bjó á eyjunni og hafði alist upp þar, en bjó ekki lengur þar, veiktist ekki af veirunni. Allir þeir sem smituðust á eyjunni voru annaðhvort í heimsókn eða höfðu flutt þangað frá meginlandinu.
Muti er prófessor í læknisfræði og farsóttafræði við háskólann í Mílanó og býr því yfir mikilli þekkingu á þessu sviði. Hún setti sig í samband við heilbrigðisyfirvöld í Toscana og fékk heimild til að gera stóra rannsókn á íbúum eyjunnar.
Hún fékk sendan nauðsynlegan búnað og um páskana hófst hún handa. Öllum eyjaskeggjum var boðið upp á sýnatöku, bæði á munnvatni og blóði. Munnvatnið til að kanna hvort fólk væri smitað af veirunni og blóð til að kanna hvort það væri með mótefni gegn henni og væri því ónæmt.
Einn gamall maður lést af völdum veirunnar á eyjunni en hann hafði komið þangað til að vera viðstaddur útför, sjálfur hafði hann ekki búið þar síðan hann var barn. Hann smitaði engan að sögn Muti.
Rannsókn hennar leiddi í ljós að nokkrir eyjaskeggjar eru með mótefni gegn veirunni og er það mikil ráðgáta því enginn eyjaskeggi hefur veikst af henni. Nú er verið að rannsaka sýnin enn betur í háskólum í Mílanó og Róm.
Þrjár kenningar eru aðallega á lofti um ónæmi eyjaskeggja.
Sú fyrsta gengur út á að eyjaskeggjar hafi áður smitast af svipaðri veiru en í mun mildari útgáfu. Þetta gæti hafa gerst fyrir nokkrum árum. Hún gæti þá hafa gert fólk ónæmt. Sú veira gæti hafa verið í formi kvefpestar eða líkst hefðbundinni inflúensu.
Önnur kenning gengur út á að ósnortið og hreint umhverfið á eyjunni í blöndu við Miðjarðarhafsloftslag, mikla sól og salt hafi gert eyjaskeggja ónæma.
Þriðja kenningin gengur út á að hér sé um erfðir að ræða. Þar sem eyjaskeggjar hafi gifst hvert öðru síðustu fjórar aldir hafi það þróað með sér sameiginlegt prótín sem valdi því að veiran nær ekki að dreifa sér mikið um líkama þeirra.
Muti hallast sjálf aðallega að fyrstu kenningunni.
