„Svipurinn á systrum mínum tveimur er það sem fyrsta kom upp í hugann þegar ég var beðin að rifja upp minningar tengdar jólamatnum,“ segir fréttakonan Birta Björnsdóttir og hlær þegar hún er beðin um að rifja upp matartengda minningu um jól.
Sjá einnig: Uppnám á Þorláksmessu: „Ég vissi ekki hvort ég ætti að gráta eða hlæja“.
„Ég er þeirra elst og því fyrst að ná þeim óvinsæla (van)þroska að vera alveg jafn spennt fyrir jólamatnum og pökkunum. Allt árið sæti ég gagnrýni frá öllum fjölskyldumeðlimum fyrir að borða óheyrilega hægt. Sem ég geri. En það er alveg sérstaklega illa liðið þann 24. desember,“ bætir hún við.
Hún segir þetta oft hafa gert systur hennar gjörsamlega brjálaðar á sjálfan aðfangadag.
„Þónokkur jól þurfti ég því að reyna að njóta hamborgarhryggjarins hennar mömmu undir starandi augnaráði systra minna sem höfðu allan daginn legið undir jólatrénu og potað í, hrist og jafnvel þefað af pökkunum. Það gerðist! Ég reyndi að láta þetta ekki á mig fá, lagði reglulega frá mér hnífapörin og reyndi að brydda upp á skemmtilegum og jólalegum umræðum. Það þótti systrum mínum ekki vænt um og héldu áfram að horfa píreygar á mig. Ég held að þær hafi verið hættar að blikka augunum á þessum tímapunkti. Í minningunni var ég enn að tyggja síðasta bitann þegar systur mínar voru búnar að planta sér við rætur jólatrésins,“ segir Birta og brosir. Hún lætur þó ekki undan þrýstingi.
„Ég lét þetta þó ekki beygja mig og borða enn lúshægt, alla daga ársins.“
