Áfram heldur ríkisstjórnin að þjóna ríkasta fólki landsins í stað þess að huga að hagsmunum okkar allra. Fjármálaráðherra vill nú afnema bann við gengislánum til fólks en allir vita að þrátt fyrir að vextir þessara lána séu lægri en vextir lána í íslenskum krónum, er áhættan fyrir einstaklinga og þjóðina alla mikil, eins og dæmin sanna. Í ljósi slæmrar reynslu okkar af gengistryggðum lánum leggur ríkisstjórnin til að takmarka þessa heimild svo ekki fari jafn illa fyrir okkur og áður. Í því eru tveir kostir: Annar er sá að einungis þeir sem hafa tekjur í erlendri mynt fái að taka þessi lán. Hinn er sá að einungis þeir sem eiga mikið og skulda lítið fái að taka þessi lán, sem skapar augljósan aðstöðumun milli ríkra og annarra.
Og eins og jafnan fyrr tekur ríkisstjórn ríka fólksins verri kostinn. Í tillögu ríkisstjórnarinnar felst að efnaðasta fólkið fái að taka erlend lán, en ekki aðrir. Verði það lög mun þjóðin öll bera áhættuna af slíkum lánveitingum, en lántakendurnir einir njóta ávinningsins. Þau borgaralegu réttindi að fá að taka lán í þeim gjaldmiðli sem bestu kjörin veitir verða þannig bundin við ríkasta fólkið. Það er kaldhæðnislegt að þessi nýja flokkun réttinda eftir efnastöðu fólks skuli lögleidd nú rétt rúmum hundrað árum eftir að numið var úr lögum að einungis efnuðustu borgarar landsins mættu kjósa.
Það er áhyggjuefni að gjaldmiðill landsins sé svo veikburða að hann þoli ekki að fólk velji sér lánaform og eigi frjáls viðskipti með gjaldmiðla. En það er engu að síður staðreyndin. Við ættum auðvitað að búa við þær aðstæður að fólk gæti tekið lán á sambærilegum kjörum og tíðkast í nágrannalöndum okkar, en því er því miður ekki að heilsa. Þvert á móti leggur krónan viðbótarbyrðar á allan almenning á Íslandi með ofurvöxtum, þannig að ungt fólk sem kaupir sína fyrstu íbúð þarf að borga sem svarar heilu íbúðarverði aukalega fyrir íbúðina sína, ef borið er saman við vaxtakostnað í nágrannalöndunum. Það er engin furða að ungt fólk sem sér tækifæri til að afla betri tekna í nágrannalöndunum flytji, því vaxtakostnaður af húsnæðislánum eykur enn á aðstöðumun milli Íslands og annarra landa, okkur í óhag.
En lausnin getur því miður ekki verið að allir taki bara lán í erlendum gjaldmiðli og við búum samt áfram við krónuna. Allir muna hvernig gengistryggð lán ruku upp í kjölfar hrunsins og það munu þau gera aftur með reglulegu millibili, ef marka má þróun krónunnar frá upphafi.
Lánveitingar í erlendum gjaldmiðli til aðila sem ekki hafa tekjur í sama gjaldmiðli valda kerfisáhættu og sú áhætta getur, eins og dæmin sanna, rústað gjaldeyrismarkaðnum og keyrt upp verðbólgu og þar með öll verðtryggð og óverðtryggð lán heimilanna. Þessa áhættu munum við öll bera, verði frumvarp ríkisstjórnarinnar að lögum en hin auðuga forréttindastétt mun ein njóta lágra erlendra vaxta. Leiðin úr höftum og háum vöxtum er nýr gjaldmiðill en ekki aukin réttindi ríkra umfram aðra.
Nú þegar njóta stærstu fyrirtækin þess að geta fengið lán á alþjóðlegum kjörum en minni fyrirtæki eru bundin við krónuna og ofurvexti hennar. Venjuleg minni fyrirtæki greiða nú vexti sem einungis skipulögð glæpastarfsemi þarf að greiða í nálægum löndum. Nú vill ríkisstjórnin festa þessa skiptingu enn frekar í sessi. Í Sovétríkjunum var líka til forréttindastétt sem fékk að versla í dollarabúðum og almenningur sem var bundinn við rúblu sem hvergi var hægt að eiga viðskipti með utan landsteinanna. Hliðstæðan við krónuhagkerfið er orðið sláandi. Krónan býr því til tvær þjóðir í landinu: Forréttindahóp sem er laus við neikvæðar afleiðingar hennar og býr áhyggjulaus við alþjóðleg viðskiptakjör og venjulegt fólk sem ber verðtrygginguna, ofurvextina – sem sagt allan kostnaðinn og áhættuna. Við sjáum nú hvorri þjóðinni ríkisstjórnin þjónar.
