Oft er haft á orði að hjól réttvísinnar snúist hægt og það fékk breska konan Beatrice Annie Pace að reyna á eigin skinni árið 1928. Þannig var mál með vexti að Beatrice hafði misst eiginmann sinn, Harry Pace, þann 10. janúar þetta ár. Hjónin bjuggu á Starveacre Farm í Bleak Moor í Gloucestershire þar sem þau héldu nokkrar ær og segir ekkert frekar af þeirra högum þar. Harry Pace hafði lengi verið heilsuveill og hafði að sögn iðulega haft á orði að hann þjáðist og að lífið væri ekki þess virði að lifa því. Enn fremur hafði hann hótað að innbyrða fjárbaðlyf, sem að mestu samanstóð af arseniki.
Í ljósi alls þessa taldi Beatrice að hinn lífsleiði 36 ára eiginmaður hennar hefði einfaldlega látið verða af hótun sinni.
Í ljósi alls og alls var ekki fráleitt að ætla að Beatrice hefði rétt fyrir sér og hver veit nema að þarna og þá hefði málinu verið lokið, ef ekki hefði verið fyrir bróður Harrys, Elton Pace.
Elton sagðist muna að Beatrice hefði tíðum óskað þess að „sá gamli myndi deyja“. Elton grunaði Beatrice um græsku og viðraði þær grunsemdir sínar við lögreglu og sagði öllum sem vildu heyra að Beatrice væri morðkvendi.
Það varð úr að fyrirskipuð var rannsókn á líkamsleifum Harrys og fundust leifar af arseniki í þeim. Beatrice var kærð fyrir morð en naut mikillar samúðar almennings, svo mikillar að þess voru fá fordæmi þegar um var að ræða glæp sem varðaði dauðadóm.
Nú tóku við fyrrnefnd hjól réttvísinnar og í fjóra mánuði var Beatrice haldið í einangrun í Harrow, en fátt annað gerðist. Í lok varðhaldsins var Beatrice loksins ákærð fyrir að hafa orðið eiginmanni sínum að aldurtila með eitri.
Þá tóku við enn frekari hörmungar hjá ekkjunni. Réttarrannsókninni var frestað og síðan frestað enn á ný og Beatrice varð ásýnd hörmungar.
Ítrekað bugaðist hún undan álaginu og langvarandi yfirheyrslum og að lokum missti almenningur, sem hafði fylgst með málinu af miklum áhuga, þolinmæðina.
Þess var krafist að réttað yrði yfir Beatrice án tafar eða henni sleppt – þessi meðferð væri ekki nokkurri manneskju bjóðandi.
Það varð úr og málflutningur hófst. Sækjandi í málinu sagði að Beatrice hefði vissulega elskað eiginmann sinn, en hefði mátt þola 19 ára hjónabandseymd. Hún hefði verið einkar falleg, ung kona þegar hún, sautján ára að aldri, giftist Harry, en hjónabandssælan hefið orðið skammlíf.
Harry ku hafa látið hendur skipta oftar en einu sinni og oftar en tvisvar, meðal annars skömmu áður en Beatrice ól eitt barna þeirra.
Það kom, að sögn lækna, þó ekki í veg fyrir að Beatrice hefði sinnt Harry af alúð í langvinnum veikindum hans. Hún hefði að lokum komið honum á sjúkrahús, en Harry hefði krafist þess að fara heim, sem varð raunin. Beatrice hefði þá haldið áfram að annast um hann af sömu ástúð og fyrr.
Svo komu jólin árið 1927 og Harry elnaði sóttin. Fyrir dómi sagði læknir frá því hvernig Beatrice fór um fimm kílómetra leið, fótgangandi í gegnum hnéháan snjóinn, í kafaldsbyl til að sækja hann og síðan sömu leið til baka.
Elton Pace gaf ekki mikið fyrir þessa frásögn læknisins eða aðrar sem báru Beatrice gott vitni. Hann sagði fullum fetum að þessi tryggð og umhyggja af hennar hálfu væri leikaraskapur, og slíkt hið sama gilti um þá sorg sem hún sýndi í kjölfar dauða Harrys.
Beatrice, sagði Harry, vildi eiginmann sinn feigan og sakaði hana um að hafa verið með leynimakk svo hún fengi ósk sína uppfyllta.
Meðan á öllu þessu gekk innan veggja dómshússins átti sér stað ákveðin þróun utan veggja þess. Almenningur fór ekki í launkofa með stuðning sinn við Beatrice. Tilboðum um að sjá um börn Pace-hjónanna rigndi inn sem og gjöfum til barnanna. Stuðningshróp ómuðu í hvert sinn sem Beatrice sást koma til dómhússins eða yfirgefa það.
Þúsundir flykktust til Gloucester og skipulagðar voru sérstakar ferðir til borgarinnar. Lögreglan hafði í nógu að snúast og iðulega kom fyrir að raðir hennar rofnuðu og kalla þurfti til liðsauka vegna fólks sem vildi sýna Beatrice stuðning.
Mikill tilfinningahiti réð ríkjum og Elton var áreittur enda illa séður vegna framburðar síns. Eitt vitna ákæruvaldsins féll í yfirlið og á öðrum degi réttarhaldanna fékk kona sem sat í kviðdómi hjartaáfall.
Dómarinn vildi í lengstu lög koma í veg fyrir óþarflega langa þrautagöngu Beatrice og tafir og fyrirskipaði að læknir og hjúkrunarkona yrðu til taks fyrir kviðdóminn.
Talið var að réttarhöldin stæðu í fjóra daga, en ákæruvaldið þurfti hálfum degi betur til að ljúka sínum málflutningi og því ljóst að réttarhöldin drægjust eitthvað.
Verjandi Beatrice sagðist engu hafa að svara fyrir hönd hennar, enda hefði sækjandi ekki sýnt fram á að Beatrice hefði byrlað eiginmanni sínum eitur. Þvert á móti hefði sækjandi undirstrikað tryggð ekkjunnar við eiginmann sinn sáluga.
Sækjandi sá sitt óvænna og lagði mál sitt í hendur dómara sem sagði að hann myndi mælast til sýknuúrskurðar af hálfu kviðdóms. Vart hafði hann sleppt orðinu þegar margir kviðdómara stóðu á fætur og mæltust til sýknu. Slíkur var asinn að ekki vannst tími til að leggja spurninguna formlega fyrir kviðdóminn.
Fagnaðaróp þeirra sem voru innan dyra dómhússins bárust til eyrna fjöldans sem beið fyrir utan, sem taldi um 6.000 manns.
Þar myndaðist hátíðarstemning og lúðrasveit lék þjóðsönginn. Beatrice Pace fékk að sameinast tveimur barna sinna sem höfðu beðið í ofvæni í hliðarherbergi í dómhúsinu. Síðan fékk hún lögreglufylgd að bifreið og var, við gríðarlegan fögnuð viðstaddra, ekið til Galeford-þorps þar sem hin börn hennar biðu.
Þess má geta að í kjölfarið fór Elton Pace heim og lögreglan taldi að réttast væri að fylgja honum og öflugt lið úr röðum riddaralögreglunnar gerði það svikalaust fyrstu fimm kílómetrana.
Svona fór um sjóferð þá. Þann 6. júlí, 1928, eftir um hálfs árs vafstur, málalengingar, en einna helst athafnaleysi lögreglu og ákæruvalds og vafasamrar meðferðar á Beatrice, kom á daginn að sannanir gegn henni voru engar, hvorki af hálfu ákæruvaldsins, Scotland Yard, innanríkisráðuneytisins eða sérfræðinga á sviði lyfja og eiturs.
Lagt var til að vinnubrögð lögreglunnar yrðu tekin til gagngerrar skoðunar hjá sérstakri nefnd sem þá þegar var í burðarliðnum.
Í leiðara Daily News var sú skoðun viðruð að vinnuferli dánardómstjóra og lögreglunnar allrar yrði kannað ofan í kjölinn.
Dagblaðið Daily Mail tók í svipaðan streng í sínum leiðara og í honum var haft á orði að almenningur muni krefjast þess að tryggt yrði að enginn þyrfti að ganga í gegnum það sama og Beatrice Pace áður en að réttarhöldum kæmi.
Endir.
