Carol Park, þrítug bresk kona, hvarf í Cumbria á Englandi 17. júní árið 1976. Carol, sem var kennari, sást ekki á lífi eftir það. Áður en Carol hvarf hafði hún, að sögn vina og kunningja, virst hálfniðurdregin. Hún hafði talað um að finna blóðforeldra sína, en hún hafði verið ættleidd í æsku.
Að sögn eiginmanns hennar, Gordons Park, hafði Carol yfirgefið hann fyrir annan karlmann og það þótti ekki ósennilegt í ljósi þess að hjónaband þeirra hafði verið róstusamt og Carol hafði í reynd í tvígang látið sig hverfa af heimili þeirra í Leece. Þess vegna, að eigin sögn, hafði Gordon ekki haft fyrir því að tilkynna yfirvöldum um hvarf hennar fyrr en að sex vikum liðnum.
Fjarvistir sínar hafði Carol alla jafna miðað við upphaf nýrrar annar í skólanum, en í þetta skipti var hana hvergi að finna við þau tímamót. Það var sem sagt ekki fyrr en þá sem Gordon ályktaði að eitthvað væri að og fyrir milligöngu lögfræðings síns hafði hann samband við lögreglu og upplýsti fjölskyldu Carol um stöðu mála.
Daginn þegar Carol hvarf var ætlunin að fjölskyldan færi í dagsferð til Blackpool, en Carol sagðist vera slöpp og ákvað að taka því rólega heima.
Gordon sagði síðar að þegar hann kom heim hefði Carol greinilega yfirgefið húsið og skilið eftir giftingarhring sinn. Ekkert hefði bent til átaka.
Lausleg rannsókn var framkvæmd en skilaði engu. Sagan segir að skýrslan um hvarf Carol hafi síðar týnst og sú saga fór á kreik að Gordon og rannsóknarlögreglumaðurinn sem fór fyrir þessari fyrstu rannsókn hefðu verið stúkufélagar í Frímúrarareglunni. Þeirri sögu var síðar hafnað og sagt að Gordon hefði í raun aldrei verið frímúrari.
Nú, jæja. Tíminn leið og ekkert spurðist til Carol fyrr en árið 1997 þegar lík hennar fannst á botni Coniston-vatns, sem er þriðja stærsta vatnið í Vatnahéraðinu.
Þegar kafarar fundu lík Carol á botni vatnsins, þann 13. ágúst, var það aðeins íklætt náttfötum. Var hún nefnd eftir skáldsögu Raymonds Chandler; The Lady in the Lake.
Líkið var vafið í ermalausan slopp og við það bundinn bakpoki úr strigaefni og plastpokar fylltir með grjóti. Carol hafði verið bundin með reipi og auk grjótsins höfðu blýrör verið notuð til að þyngja líkið. Plástur hafði verið límdur yfir augu hennar.
Líkið hafði lent á syllu og ljóst að ef því hefði verið fleygt í vatnið aðeins fjær landi þá hefði það að öllum líkindum aldrei fundist.
Miklir áverkar voru á höfðinu og greinilega hafði Carol verið barin ítrekað í andlitið. Síðar varð ljóst að ísöxi hafði verið notuð við barsmíðarnar. Líkið var bundið í fósturstellingu og hnútarnir voru margir hverjir óvenjulegir og flóknir og leiddi rannsókn í ljós að álíka hnúta var að finna heima hjá Gordon og um borð í báti hans.
Þegar lík Carol fannst var Gordon á hjólreiðaferðalagi í Frakklandi ásamt þriðju eiginkonu sinni og þar sá hann fréttir af líkfundinum. Þegar hann kom heim, 24. ágúst, viðhafði lögreglan engin vettlingatök og handtók hann hið snarasta enda var hann eðlilega grunaður um að hafa komið eiginkonu sinni fyrir kattarnef.
Hann var þó frjáls ferða sinna gegn greiðslu tryggingar og svo fór að ákæra á hendur honum var felld niður þann 6. janúar, 1998, vegna skorts á sönnunargögnum.
Í kjölfarið sagði Gordon að hann vildi „reyna að hætta að hugsa um þetta allt, þar á meðal atburði sem áttu sér stað fyrir 21 ári, og einbeita sér að daglegu lífi.“
Gordon tókst að gera það til 13. janúar árið 2004 þegar hann var handtekinn að nýju og ákærður fyrir morðið á Carol. Lögreglan hafði komist yfir nýjar vísbendingar, þar á meðal vitnisburð Michaels nokkurs Wainwright, klefanautar Gordons þær tvær vikur sem hann hafði verið í haldi 1997. Að sögn Michaels hafði Gordon játað fyrir honum að hafa banað Carol. Lögregla hafði einnig leitað betur þar sem lík Carol fannst og fundið þar grjóthnullung, sömu tegundar og var notuð við gerð hlaðins veggjar sem umkringdi einbýlishús Park-fjölskyldunnar.
Réttarhöldin yfir Gordon Park stóðu í tíu vikur og ekkert atriði eitt og sér benti til sektar hans. Ákæruvaldið benti hins vegar á að þegar sönnunargögn voru tengd saman sýndu þau að hann væri sekur, en ekki einhver „dularfullur ókunnugur maður eða leyndur elskhugi.“
Málflutningur ákæruvaldsins hvíldi því á óbeinum sönnunum og það féll í hlut kviðdóms að velta fyrir sér vægi flókinna hnúta, grjóts sem notað hafði verið til að þyngja líkið og ísaxarinnar, sem reyndar allt tengdi Gordon við glæpinn, með einum eða öðrum hætti.
Vitnisburðir Michaels Wainwright og annars klefanautar Gordons gerðu þó útslagið og Gordon fékk lífstíðardóm og úrskurðað að hann skyldi ekki afplána minna en fimmtán ár.
Talið var að Gordon hefði fyrst tekið um háls Carol með það fyrir augum að kyrkja hana. Hún hefði barist um og þá hefði Gordon tekið ísöxina og barið hana með „verulegu“ afli í andlitið. Þegar upp var staðið hefði hægri hluti andlits Carol verið kominn í mauk, höfuðkúpan brotin og margar tennur að engu orðnar. Að þessu loknu hefði Gordon síðan fullkomnað verkið með því að endurtaka barsmíðarnar.
Gordon hefði síðan gengið frá líkinu og fleygt því í Coniston-vatn og snúið sér að daglegu lífi, eins og ekkert hefði í skorist.
Í desember árið 2007 áfrýjuðu lögfræðingar Gordons dómnum en áfrýjuninni var hafnað í nóvember árið 2008.
Á 66. afmælisdegi sínum, 25. janúar árið 2010, komu fangaverðir í Garth-fangelsi að Gordon hangandi og meðvitundarlausum í klefa hans. Hann var úrskurðaður látinn skömmu síðar. Hvað Gordon notaði til sjálfsvígsins liggur ekki ljóst fyrir en svokallað æðaband var nefnt í því samhengi.
