Frásögn þessi hefst í ágúst, árið 1660, í bænum Chipping Campden í Gloucester-skíri á Englandi. Þá bjó þar karl einn, William Harrison, sjötugur að aldri. Hann ákvað, þann 16. þess mánaðar, að rölta til Charingworth, þorps sem lá í um þriggja kílómetra fjarlægð frá Chipping Campden, átti þar meðal annars eitthvert erindi við leiguliða í Ebrington.
Nú, Harrison gamli skilaði sér ekki heim á ætluðum tíma og eiginkonu hans leist ekki á blikuna og brá á það ráð að senda einkaþjón hans, John Perry, til að grennslast fyrir um hann.
Leið nú dagurinn og næsta nótt og þegar djarfaði fyrir dögun varð spúsu Harrison ljóst að hvorki hann né John Perry höfðu skilað sér. Sendi hún þá son þeirra hjóna, Edward, til leitar að tvímenningunum. Á leið hans til Charingworth mætti hann John Perry, sem sagði leit sína að húsbóndanum engum árangri hafa skilað.
Edward og John urðu samferða til Ebrington og náðu tali af áður nefndum leiguliða. Sá sagði að vissulega hefði Harrison litið við kvöldið áður, en hann gæti engu bætt við þær upplýsingar.
Lá þá leið Edwards og Johns til Paxford en leit þeirra þar bar ekki árangur.
Þeir sáu sitt óvænna og lögðu af stað heim til Chipping Campden. Á leið sinni þangað barst þeim til eyrna orðrómur þess efnis að einhverjar eigur Harrison gamla hefðu fundist á aðalveginum á milli Chipping Campden og Ebrington. Þar á meðal voru hattur, skyrta og hálstau.
Virtist sem hatturinn hefði verið skorinn með beittu áhaldi og skyrtan og hálstauið voru ötuð blóði. William Harrison var þó hvergi að sjá, hvorki lífs né liðinn. Af verksummerkjum mátti þó ætla að eitthvað miður huggulegt hefði átt sér stað, þótt engar grjótharðar vísbendingar lægju fyrir.
Lögreglan gat ekki gengið út frá nokkru vísu og því fátt annað í stöðunni en að þjarma að John Perry. Við yfirheyrslu sagðist John vita að Harrison hefði verið myrtur, en fullyrti að hann sjálfur væri saklaus.
Við frekari yfirheyrslur sagði John að Richard, bróðir hans, og Joan, móðir hans, hefðu banað Harrison vegna peninga. Þau hefðu síðan falið líkið.
Richard og Joan virtust koma af fjöllum og vísuðu til föðurhúsanna fullyrðingum um að þau hefðu myrt Harrison eða væru yfirhöfuð viðriðin hvarf hans.
John aftur á móti stóð fastur á sinni frásögn; þau myrtu Harrison og fleygðu líki hans í myllutjörn. Tjörnin var slædd en ekkert lík fannst.
Í fyrstu fyrirtöku beindust sjónir að ákæru sem sneri að ráni, enda engu líki til að dreifa. Mæðginin Richard og Joan ítrekuðu að þau væru saklaus, en vitnisburður Johns sannfærði kviðdóm um sekt þeirra.
Það var kannski engin furða því John sjálfur virtist ekki hafa nokkra ástæðu til að ljúga til um málið. Hann sagði reyndar að hugmyndin um að ræna Harrison hefði verið hans. Enn fremur sagði John að Richard og Joan hefðu áður seilst í pyngju Harrison; árið áður hefðu þau stolið frá honum 140 pundum, sem var dágóð summa í þá daga.
John sagðist einnig hafa undirbúið jarðveginn fyrir ránið með því að ljúga að hann sjálfur hefði lent í klóm ræningja nokkrum vikum áður en William Harrison hvarf.
Þegar þarna var komið sögu voru móðirin og synir hennar tveir aðeins ákærð fyrir rán því dómarinn sá ekkert vit í morðákæru í ljósi þess að ekkert lík var til staðar.
Verjandi þeirra ráðlagði þeim að játa sig sek um rán, um yrði að ræða fyrsta afbrot þeirra og því yrði þeim veitt frelsi samkvæmt lagaákvæði þar að lútandi. Og það gerðu þau.
Það átti eftir að koma í ljós að það var mjög misráðið því vorið 1661 kom rétturinn saman á ný og þá vegna morðákæru á hendur mæðginunum.
Þar sem þau höfðu lýst sig sek um rán fyrrum voru þau glæpamenn í augum réttarins og þar af leiðandi engrar miskunnar að vænta úr þeirri átt.
Í þetta skipti snerist John á sveif með bróður sínum og móður og öll sögðust þau saklaus af morði. John sagðist ekki hafa verið heill á geði þegar hann hélt hinu andstæða fram. Þau töluðu fyrir daufum eyrum, voru sakfelld og dæmd til dauða.
Perry-mæðginin mættu örlögum sínum saman á Broadway-hæð í Gloucester-skíri. Á gálganum ítrekuðu bræðurnir sakleysi sitt, en það var frekar seint um rassinn gripið.
Meðan á málaferlunum stóð höfðu einhverjir sem að þeim stóðu, komist að því að sennilega væri Joan Perry norn í ofanálag og því var hún hengd fyrst, því mögulega hefði hún hneppt syni sína í álög sem gerði þeim ókleift að játa sig seka, segir sagan.
Þarna lauk sem sagt þætti Perry-mæðginanna í þessari frásögn, sem þó er engan veginn lokið.
Árið 1662 kom til hafnar í Dover á Englandi skip frá Lissabon. Frá borði gekk William Harrison og var ekki laust við að heimkoma hans vekti margar spurningar.
Harrison sagði að honum hefði verið rænt og ræningjar hans sært hann með sverði á mjöðm og síðu, vasar hans hefðu verið fylltir af peningum og hann síðan fluttur á hestum til Deal-hafnar í Kent og þaðan af landi brott.
Hann hefði síðan verið færður yfir á tyrkneskt skip og að lokum seldur í þrældóm í Tyrkjaveldi.
Eftir eitt ár og níu mánuðum betur hafði húsbóndi hans dáið og Harrison þá farið niður að höfn, laumast um borð í portúgalskt skip og að lokum komist til Dover, með viðkomu í Lissabon.
Frásögn Harrison svaraði færri spurningum en hún vakti. Hví ætti nokkur að ræna sjötugum karli, fylla vasa hans af peningum og selja hann síðan í þrældóm fyrir smáaura?
Hvernig gat reiðtúr Harrison og ræningja hans, frá Chipping Campden, farið fram hjá öllum?
Af hverju hefðu þeir sem rændu Harrison og særðu að koma honum til heilsu aftur, sjötugum manninum?
Það er margt í mörgu og það eina sem virtist ljóst þegar upp var staðið, var að Perry-mæðginin voru saklaus hengd. Að sögn hefur þeim ekki enn verið veitt uppreisn æru.
