Frakkarnir Michel Renard og Philippe Rosso voru góðir vinir. Svo góðir að haft var á orði að ekki kæmist hnífurinn á milli þeirra. Þeir voru krúnurakaðir, hávaxnir og hvorugur þeirra var maður margra orða. Þónokkur ár skildu þessa nánu vini; Renard var 42 ára en Rosso 29 þegar þessi saga átti sér stað árið 1998.
Þannig var mál með vexti að kumpánarnir voru meðlimir í Front Nationale-stjórnmálaflokknum franska og báðir af heilum hug og gott betur.
Renard var heimavanari í flokknum, vann í höfuðstöðvum hans, það er þegar hann var ekki önnum kafinn við bankarán eða viðlíka iðju. Rosso var nýliði, nýlega laus úr hernum, og hafði gengið í flokkinn í einhverju bríaríi eftir að kærastan hafði sagt skilið við hann.
Leiðir þeirra félaga höfðu legið saman og svo vel vildi til að Renard var þá á höttunum eftir félaga í glæpina. Skömmu síðar kynnti Rosso gamlan vin sinn, Luc Onfray, fyrir Renard.
Onfray var af öðru sauðahúsi en hinir tveir. Hann var vel gefinn, kunni að meta klassíska tónlist og var lögfræðimenntaður. Onfray var reyndar einnig álíka vel að sér í meðferð skotvopna og innviða lögfræðinnar og því gekk þremenningunum ákaflega vel í þeirri iðju að ræna banka í suðurhluta Frakklands, að stærstum hluta í grennd við Marseille.
Hvað sem vinskap Renard og Rosso leið, þá var ljóst að stundum var grunnt á því góða hjá þeim.
Nú verður kynnt til sögunnar Alexandra Martyn, ung, falleg kona með ljósa hárið bundið í tagl. Rosso hitti Martyn í fyrsta skipti í höfuðstöðvum Front Nationale. Með þeim tókust ástir, en það flækti málin þónokkuð að Alexandra Martyn var stjúpdóttir Renard, því í stað þess að verja kvöldum í höfuðstöðvum flokksins voru Rosso og Martyn í rekkjubrögðum á heimili Rosso í Nice.
Kvöld eitt þegar Rosso og Martyn köstuðu mæðinni eftir ástaleik breyttist koddahjalið hjá Martyn. Hún hafði ýmislegt að segja Rosso um stjúpföður sinn og af orðum hennar mátti skilja að ekki væri allt með felldu í þeirra samskiptum.
„Hann hefur beitt mig kynferðislegu ofbeldi svo árum skiptir. Ég get ekki sagt þér allt sem hann hefur gert mér,“ sagði Martyn við Rosso.
Eftir smá koddahjal í viðbót upplýsti Martyn þó Rosso um ýmislegt og þegar upp var staðið sauð á Rosso í garð þessa félaga síns.
Daginn eftir spurði Rosso Martyn hreint út: „Viltu að ég sjái um hann?“ og svar Martyn var skýrt og skorinort: „Já.“
Rosso beið ekki boðanna og setti saman áætlun. Hann sá þó í hendi sér að hann þyrfti aðstoð og hafði því samband við gamla vin sinn, Onfray.
Onfray var meira en til í tuskið þegar Rosso sagðist vilja kenna Renard, stjúpföður kærustu sinnar, lexíu.
Eftir á að hyggja var þetta kannski misráðið af Rosso því Onfray var ekki þekktur fyrir neitt hálfkák og hafði nýlega gumað sig af því að hafa myrt sinn eigin föður, vott Jehova sem hafði neytt hann til að lesa Biblíuna og bannað honum að eignast vini.
Onfray sagðist hafa skorið höfuðið af föður sínum: „Síðan losaði ég mig við líkið með því að skera það í bita og hakka allt saman í matvinnsluvélinni.“
Hvort þetta var satt og rétt gat Rosso ekki giskað á en fyrir lá að faðir Onfray hafði horfið á dularfullan hátt árið 1995.
Rosso ákvað sem sagt að leita liðsinnis Onfray til að tukta Renard örlítið til – eða þannig.
Þann 14. nóvember, 1998, var Renard boðaður á fund heim til Rosso, undir því yfirskini að ræða þyrfti næsta rán þeirra félaga.
Þar laumaði Onfray svefnlyfjum í drykk Renard og þegar það fór að hafa áhrif barði hann Renard í höfuðið með hamri. Þar sem Renard lá meðvitundarlaus á gólfinu sagði Rosso að hann ætlaði út í búð að kaupa bakkelsi.
Þegar Rosso kom til baka að vörmu spori var Renard liðið lík í stofunni heima hjá honum. „Þú áttir bara að kenna honum lexíu, ekki drepa hann,“ sagði Rosso við Onfray. „Hvað eigum við nú að taka til bragðs?“
Onfray sagði Rosso að slaka á; hann myndi sjá um þetta allt saman. Síðan bar Onfray lík Renard inn á baðherbergi, afklæddi það og setti í baðkarið. Að því loknu hófst hann handa við að búta líkið niður á afar kerfisbundinn hátt og setti bitana í matvinnsluvélina sem breytti öllu saman í bleika kássu.
Það reyndist Rosso ofviða að fylgjast með handbragði vinar síns og því sagði hann: „Ég læt þig um þetta. Ég ætla út að kaupa jónur.“
Á heimleið úr þeirri för kom hann við heima hjá Alexöndru og sagði henni að hún þyrfti ekki að hafa áhyggjur af stjúpföður sínum þaðan í frá. Alexandra dreif sig á næstu lögreglustöð og sagði að stjúpfaðir hennar væri týndur. Í framhjáhlaupi hafði hún á orði að hann hefði níðst á henni kynferðislega – lengi og mikið.
Í íbúð sinni við Rue Dubray var Rosso með böggum hildar. Það sem við honum blasti var blóð upp um alla veggi, nánast, og í einu horni var haugur af plastpokum. Innihald þeirra var það sem eftir var af Renard – beinin.
Luc Onfray sat makindalega í sófa í stofunni og reykti jónu. „Ég losa okkur við þá,“ sagði hann og kinkaði kolli í átt að pokunum. Ekki hafði þó allt gengið sem skyldi hjá Onfray því hann hafði hent bleika maukinu í klósettið en „það var svo mikið af því að það virðist hafa stíflað það.“
Nú, það var seinni tíma vandamál og tvímenningarnir tóku á sig náðir.
Daginn eftir tóku þeir til við að þrífa íbúðina og að því loknu hefði aðeins verið á færi rannsóknardeildar lögreglunnar að finna vegsummerki þess voðaverks sem þar hafði verið framið.
Onfray og Rosso voru svo ákafir í að losa sig við líkamsleifar Renard að þeir steingleymdu að sjónir lögreglunnar beindust að þeim – ekki fyrir morð, heldur bankarán.
Liðu nú þrír mánuðir og virtist sem félagarnir hefðu komist upp með hinn fullkomna glæp. Þá hljóp snurða á þráðinn því í febrúar 1999 voru Onfray og Rosso handteknir og lögreglan vildi einnig hafa hendur í hári Renard, en hann var hvergi að finna.
Það liðu þrjú ár áður en réttað var yfir Onfray og Rosso vegna bankarána. Onfray fékk 12 ára dóm, Rosso 16, og Renard – eðli málsins fjarverandi – fékk 20 ár.
Alexandra Martyn var aldrei nefnd til sögunnar og vann þegar þarna var komið sögu á dagheimili og sennilega búin að sveipa skuggalega fortíð sína þykkri hulu.
Onfray og Rosso voru aftur á móti á bak við lás og slá, dagarnir voru langir og tíminn mjakaðist áfram með hraða snigils. Fátt var til dundurs og þeim mun meira hugsað.
Í október, 2004, bugaði sektarkenndin Rosso og hann skrifaði orðsendingu til saksóknarans í Nice og leysti frá skjóðunni um afdrif Michels Renard. Rosso var mjög ítarlegur í frásögn sinni og dró ekkert undan.
Áhugi lögreglunnar var vakinn og hún heimsótti Onfray í fangelsið en hann neitaði allri aðild eða vitneskju um málið.
Íbúðin í Rue Dubray var rannsökuð hátt og lágt og það sem í henni fannst tók af allan vafa um að þar hefði verið framið morð.
Alexandra Martyn var handtekin og ákærð fyrir aðild að morðinu og Rosso og Onfray voru kærðir fyrir morð. Í janúar, 2012, voru þeir aftur mættir í dómsal en ákærurnar ívið alvarlegri en bankarán.
Alexandra viðurkenndi sinn þátt í morðinu sem hún sagði hafa einskorðast við að útvega svefnlyfið sem Renard var byrlað. „Ég hefði þó kosið að hann hefði verið drepinn með kúlu í höfuðið,“ bætti hún við.
Luc Onfray fullyrti að hann hefði bara slegið Renard í höfuðið með hamri; Rosso hefði síðan kyrkt hann.
Alexandra Martyn fékk fimm ára skilorðsbundinn dóm, Luc Onfray fékk 30 ára dóm og Philippe Rosso fékk 28 ár.
