Leiðari þessi birtist í helgarblaði DV 4. sept 2020 

Mikið hefur mætt á heimilum landsins þar sem dagvistun hefur víða verið af skornum skammti sökum sóttkví-ar og hafa heilu fjölskyldurnar þurft að dvelja heima samhliða því að reyna að sinna störfum sínum í fjarvinnu. Að því sögðu er ástandið á mörgum heimilum orðið nokkuð trekkt. Lilja Alfreðsdóttir, mennta- og menningarmálaráðherra, er í forsíðuviðtali blaðsins í dag.

Hún talar meðal annars um að vera heima þegar fólk er heima og aðskilja vinnu og heimili. Það er mikilvæg og góð regla sem ég mun reyna að tileinka mér eftir að hafa misboðið börnum mínum ítrekað með því að svara stanslaust tölvupóstum og vera að vinna í tölvunni á öllum tímum sólarhrings. Slíkt ágerist þegar fólk er fast heima í sóttkví með börnin sín sem er skiljanlegt í tímabundnu ástandi en má ekki verða til frambúðar.

Það er auðvelt að klístrast í slæma vana og veltast um í ósiðunum eins og fluga í fantaklessu. Það að ætla að klára vinnuna heima er vond hugmynd þegar heima bíða börn á ýmsum aldri. Til hvers að drífa sig heim til barnanna þegar maður er í raun ekki búinn að vinna og við tekur taugatrekkjandi limbó þar sem engu er vel sinnt?  Streituástand heima fyrir smitar út frá sér og brátt er allt á suðupunkti. Tölvupóstarnir sem sendir eru milli klukkan 17 og 20 hljóma eins og mökkölvað barn hafi skrifað þá enda er eitt barn á hendi og verið er að hræra í viðbrenndum kvöldverði á meðan póstgreyið er skrifað.

Þegar Lilja Alfreðs er spurð hvort hún þjáist af „mömmusamviskubiti“ er svarið nei. Ég þorði varla að blikka. Mér fannst eins og þungu fargi væri af mér létt. Hún segist sinna þeim vel og hugsa vel um þau og það að vinna mikið sé ekkert til að skammast sín fyrir. Nánd sé ekki sköpuð með fjölda klukkustunda heldur gæðum stundanna. Óskiptri athygli þegar fólk er saman.

Bingó!

Óskipt athygli. Ég kyngdi kökknum sem hafði setið fastur í hálsinum á mér frá deginum áður þegar ég íhugaði að skilja börnin mín eftir í lyftu. Þær höfðu þá gengið berserksgang heima hjá langömmu sinni og -afa. Sú yngsta var í miklu stuði. Ég var rétt búin að heilsa ömmu þegar sjónvarpið var hætt að virka, tölvuskjárinn kominn á hvolf, búið að tæta alla tvinna landsins af keflunum, hella safa ofan í kristalskertastjakana og hún var byrjuð að naga kerti – og komin úr kjólnum.

Í því sem ég hljóp til þess að forða henni frá magakveisu af kertaáti heyrði ég kallað: Mamma, ég er búin! Eldra barnið var víst líka á staðnum. Svitinn lak af mér og amma og afi brostu hlýlega þótt heimili þeirra væri í rúst og líklega væri búið að brjóta eitthvað og fela. Allavega var taugakerfi mitt í molum eftir svefnlitla nótt sem fylgir aðlögun á leikskóla.

Gera færri hluti og gera þá vel.

Ég ætla ekki að elda með tölvuna opna í kvöld heldur horfa í augun á börnunum mínum þegar ég tala við þau