Leiðari eftir Tobbu Marinós ritstjóra DV – Birtist 5 júní 2020
Góðlátlegt grín er vanmetin, ódýr afþreying að mínu mati. Að því sögðu er vinnustaðargrínarinn alltaf góð týpa.
Ég tók það einu sinni að mér, með misjöfnum árangri þó. Ég var um tíma með sjóð sem ég lagði inn á fasta upphæð í mánuði til að eiga alltaf smá pening ef grínið þarfnaðist fjárútláta. Eitt skiptið bókaði ég auglýsingapláss undir platsnyrtivöruauglýsingu sem ég lét hanna með mynd af samstarfsmanni mínum.
Auglýsingasölumanninum fannst hún svo fyndin að ég þurfti ekki að borga birtinguna. Peningarnir komu þó að góðum notum þegar ég þurfti að kaupa „fyrirgefðu“ kökuna eftir að samstarfsmanni mínum fannst grínið ekkert spes.
Árið á eftir fannst mér skopskyn mitt vera orðið mun fágaðra. Nú myndi þetta hitta í mark. Annar samstarfsmaður minn sem hafði leikið mig grátt var á leið í vinnuferð til Bandaríkjanna. Þá datt mér það snjallræði í hug að hringja á undan honum og lýsa fyrir hótelstarfsmanninum að þessi umræddi maður væri með hvimleiðan sjúkdóm sem fæli í sér að fjarlægja þyrfti öll handklæði, lök, rúmföt og sloppa sem í herberginu væru.
„He has a terrible skin condition,“ sagði ég með þykkum íslenskum hreim. „Terrible!“
Ég tjáði liðlega hótelstarfsmanninum að minn maður kæmi því með allt lín með sér.
„En hræðilegt,“ svaraði hótelstarfsmaðurinn og bætti svo við: „Vill hann kannski sérstaka aðstoð við að koma sér inn á herbergið?“
Það vildi ég endilega og bað um að dregið yrði fyrir alla glugga ef hann gæti ekki fengið gluggalaust herbergi. Ég hló alla leiðina heim úr vinnunni.
Þangað til ég fékk email.
Með mynd.
„Það var einhver misskilingur og það gleymdist að búa um mig. Fékk því uppfærslu á svítu. Takk! Kv. Frikki.“