Fluttar voru fréttir af óeðlilegum samskiptum við skjólstæðinga, kynferðisbroti, óttastjórnun, bruðli og harðneskjulegri meðferð á ungum manni sem lést eftir að hann var rekinn af heimilinu og skilinn eftir á bensínstöð.
Það var ljóst að ástandið, í þessu athvarfi fyrir fólk í neyð, var mjög langt frá því sem eðlilegt getur talist. Engum gat dulist það. En aðrir fjölmiðlar létu það vera að fjalla um Krýsuvíkursamtökin og DV var því eins og hrópandi maður í eyðimörkinni.
Nú hefur það gerst að starfsfólkið hefur fengið nóg og helmingur þess sagt upp. Ekki vegna þess að DV flutti ljótar sögur af starfseminni og valdníðslu yfirmanna heldur af því að það vissi manna best að sögurnar væru dagsannar. Vitaskuld vildi starfsfólkið ekki skilja skjólstæðingana eftir í viðkvæmri stöðu en aðstæðurnar voru óbærilegar og eins og einn viðmælandi DV sagði ekki boðlegar „starfsheiðursins vegna“.
Skömmu eftir uppsagnirnar bárust þær fréttir að Svandís Svavarsdóttir heilbrigðisráðherra hefði ákveðið að rifta samningi Sjúkratrygginga Íslands við Krýsuvíkursamtökin. Fjárframlögin hafa hækkað mikið undanfarin ár vegna þrýstings frá forsvarsmönnum samtakanna, frá um 70 milljónum árið 2015 í 114 milljónir fyrir árið 2018. Landlæknir mun gera úttekt á starfseminni og það er erfitt að sjá hvernig núverandi stjórn getur staðist hana. Því lítur allt út fyrir að heimilinu verði lokað í desember, tæpu ári eftir að DV velti steininum við.
Það er ekki yfirlýst markmið DV að láta loka meðferðarheimilinu að Krýsuvík. Við viljum ekki að fíklar séu á götunni og fái ekki þau úrræði sem þeir þurfa til að snúa við blaðinu og eiga afturkvæmt í samfélagið. Krýsuvíkursamtökin hafa bjargað fjölda manns úr greipum heljar á þeim rúmlega þrjátíu árum sem þau hafa verið starfrækt og margir hugsa með hlýju til þessa staðar.
EN. Þetta stóra EN. Það er ekki sama hvernig hlutirnir eru gerðir, og björgun eins réttlætir ekki niðurbrot annars. Þegar fólk, sem er á sínum lægsta punkti í lífinu, leitar á náðir stofnana eins og þessa verðum við að tryggja að rétt sé haldið á málum. Þessi saga fjallar ekki aðeins um það hvernig stjórnendurnir höguðu sér heldur hvernig eftirlitið brást og hversu nauðsynlegt það er að mál eins og þessi komi upp á yfirborðið.
Ef DV hefði ekki fjallað um málið hefði lífið í Krýsuvík haldið áfram ótruflað. Ungar stúlkur lent í klóm á starfsmanna, sjúklingar þurft að þola hranalega meðferð og stigvaxandi fjárveitingar ríkisins farið í bruðl stjórnenda. En nú þurfa þau loksins að svara til saka.