Þrátt fyrir að frá upphafi hafi verið vitað nokkuð nákvæmlega hvar skipið sökk var ekki heiglum hent að finna flakið og margar slíkar leitartilraunir fóru út um þúfur. Það var ekki fyrr en þann 1. september 1985 sem flakið fannst loksins. Þá tókst bandaríska vísindamanninum og haffræðingnum Robert Ballard að staðsetja flakið. Hann er greinilega ekki vanur að gefast upp því fjórum árum síðar fann hann flak þýska orustuskipsins Bismarck sem var sökkt í orustu á Norður-Atlantshafi 1941 og árið 2002 fann hann flak hraðskeiða tundurskeytabátsins PT-109 sem John F. Kennedy hafði gegnt herþjónustu á. Ballard tryggði sér ekki réttinn til að bjarga verðmætum úr flökunum og hafði ekki í hyggju að gera neitt í þá veru þar sem hann taldi grafarró eiga að ríkja við flökin.
Eftir töluverð lögfræðileg átök var rétturinn til að sækja verðmæti niður að flaki Titanic veittur bandaríska fyrirtækinu RMS Titanic Inc. sem varð síðar hluti af bandaríska fyrirtækinu Premier Exhibitions. Frá 1985 til 2004 gerði RMS Titanic Inc. út átta stóra leiðangra að flaki Titanic og tókst að ná mörg þúsund hlutum upp á yfirborðið. Hluti þeirra var seldur til safna og einkasafnara en stóru safni, um 5.500 munum, var haldið saman og hefur það verið sýnt á fjölda sýninga um allan heim, á vegum Premier Exhibitions, en um 25 milljónir manna hafa sótt þessar sýningar.
Árið 2010 var enn á ný kafað við flak Titanic en þá var markmiðið að ljósmynda flakið og leggja mat á ástand þess eftir tæp 100 ár á hafsbotni.
2012 glímdi Premier Exhibitions við mikla fjárhagserfiðleika og neyddist til að selja Titanic-safnið á uppboði en dómstóll hafði úrskurðað að selja skyldi safnið í heilu lagi. Byrjunarverð á safninu var um 180 milljónir dollara. Uppboðið átti að vera þann 4. apríl 2012, 10 dögum fyrir 100 ára afmæli slyssins. En uppboðið gat ekki farið fram eins og til stóð því ættingjar þeirra sem létust í slysinu mótmæltu hástöfum og sögðu að um óhugnanlegt grafarrán væri að ræða. Uppboðinu var síðan frestað og síðar kom í ljós að enginn var reiðubúinn til að greiða þær 180 milljónir dollara sem Premier Exhibitions vildu að lágmarki fá fyrir safnið.
Fyrir tveimur árum var Premier Exhibitions, sem og öll dótturfyrirtæki þess, úrskurðað gjaldþrota. Skiptaréttur ákvað síðar að safnið skyldi selja í heilu lagi til hæstbjóðanda ásamt réttinum til að sækja fleiri muni í flak Titanic. Kröfuhafar í bú Premier Exhibitions höfðu krafist þess að safninu yrði skipt upp og einstakir hlutir seldir stakir en því hafnaði dómstóllinn. Eftir töluvert þras úrskurðaði bandarískur dómstóll að selja mætti safnið til hóps vogunarsjóða sem höfðu tekið sig saman um að bjóða í það. Þeir greiddu 19,5 milljónir dollara fyrir safnið. Ef fleiri boð hefðu borist og þau hefðu náð 21,5 milljón dollara hefði verið efnt til hefðbundins uppboðs en þar sem enginn bauð þá upphæð úrskurðaði dómstóllinn að selja mætti safnið til vogunarsjóðanna.
Hópur breskra safna, þar á meðal National Maritime Museum og National Museums Northern Ireland, hafði einnig hug á að bjóða í safnið í samvinnu við Titanic Foundation Limited en féllu frá boði í það þar sem þeim tókst ekki að afla nægra fjármuna til að geta komið með lágmarksboð í safnið en það var einmitt 19,5 milljónir dollara. Ekki er enn ljóst hvað verður um safnið en talsmenn safnanna, sem hugðust bjóða í það, óttast að því verði skipt upp og munirnir því dreifast vítt og breitt og þetta einstaka safn fari því nánast forgörðum. Líklegt má telja að þessi ótti þeirra sé á rökum reistur enda eru vogunarsjóðir þekktir fyrir allt annað en að láta menningarverðmæti sitja í fyrirrúmi, markmið þeirra er aðeins eitt og það er að græða peninga. Þeir hafa því væntanlega séð sér leik á borði með því að kaupa safnið og telja sig geta selt það fyrir hærri upphæð og þannig hagnast og þá væntanlega ekki um neina smáaura.
