„Lögreglustarfið er skemmtilegt, orkugefandi en líka oft lýjandi, erfitt, tilgangsríkt, hættulegt, óvænt, og spannar allt frá mjög rólegum dögum (næturvakt á virkum degi í smábæ) yfir í mikla álagsdaga (næturvakt um stórar helgar í Reykjavík),“
segir Tryggvi Hjaltason, greinandi hjá tölvuleikjafyrirtækinu CCP sem einnig gegnir formennsku í Hugverkaráði hjá Samtökum iðnaðarins.
Tryggvi er með BS-gráðu í Global Security and Intelligence Studies frá Embry Riddle-háskólanum í Arizona og með meistaragráðu í fjármálum fyrirtækja. Hann hefur einnig klárað grunnnám í hagfræði, verið í Lögregluskóla ríkisins, menntaði sig í leyniþjónustu í Bandaríkjunum og var í hernum um tíma.
Tryggvi segist ekki hafa starfað í lögreglunni síðan í september 2015 og sakna þess oft. „Ég hef alla tíð síðan borið mikla virðingu fyrir lögreglunni.“
Í færslu sem Tryggvi skrifar a Facebook með yfirskriftina „Hvað lærði ég í lögreglunni?“ minnist hann þess að þrettán ár eru síðan hann útskrifaðist sem lögreglumaður.
„Ég fór í lögregluskólann samhliða mastersnámi mínu í fjármálum því mér leiddist í því námi. Lögregluskólinn var mun skemmtilegri.
Ég hef starfað í eða náið með eftirfarandi stofnunum í lögreglunni:
Lögreglunni í Vestmannaeyjum
Rannsókn á höfuðborgarsvæðinu (Hverfisgötu)
Ríkislögreglustjóra
Embætti Sérstaks Saksóknara
Sérsveitinni (fylgdi henni í tvær vikur, var ekki í henni)
Kynferðisbrotadeild“
Lífslexíurnar tíu
Deilir Tryggvi tíu lífslexíum sem hann fékk við að starfa í lögreglunni:
- Drukknir Íslendingar bera enga virðingu fyrir valdi og hlusta almennt ekkert á hvað lögreglumenn segja.
- Eitt algengasta mynstrið með unga stráka (13-18) sem voru komnir í hörð afbrot var að pabbinn var fjarverandi í lífinu þeirra.
- Algengasti fyrirlestur sem ég heyrði aftur í lögreglubíl frá einstaklingum sem voru handteknir fyrir eignaspjöll eða ofbeldi var hversu frábært kannabis væri (og hollt).
- Algengasti fyrirlesturinn sem ég heyrði frá einstaklingum sem voru í einhverskonar raunveruleikarofi og voru að valda sjálfum sér eða öðrum hættu var hversu frábærir sveppir væru (og hollir).
- Þeir sem áreita karlkyns lögreglumenn mest eru konur á miðjum aldri.
- Langflestir lögreglumenn eru góðir einstaklingar tilbúnir að fórna sér fyrir aðra. En það þarf að vera auðveldara að reka slæma lögreglumenn. Sérstaklega þá sem verða æstir hratt á vettvangi og njóta þess að valdbeita aðra. Sem nemi sá ég tvo slíka í starfi og það var glatað.
- Þegar það þarf að handtaka fólk þá er það bras, því meirihluti fólks sem er handtekið er undir áhrifum og streitist á móti. Þetta er oft hættulegasti hluti lögreglustarfsins og erfiður viðfangs. Margir lögreglumenn fá áverka við handtökur eins og marbletti, tognanir og rispur sem þeir vilja ekki tala um.
- Reyndir lögreglumenn hafa oft ljótan svartan húmor sem ég átti alltaf erfitt með. Ég lærði seinna af afbrotasálfræðing að þetta er kalla „psychohygenic“ húmor og er leið til að losa um áföll í litlum skömmtum. Þetta er þekkt í stéttum sem takast á við dauðsföll og ofbeldi reglulega.
- Ég gat líkamlega ekki unnið við rannsóknir á kynferðisbrotum gegn börnum. Ég varð hreinlega veikur, óglatt og svaf ekki. Ég ber ómælda virðingu fyrir þeim sem geta rannsakað slík mál. Það er það erfiðasta sem ég hef starfað við á ævinni.
- Í flestum málum eru frásangir brotaþola og sakbornings ólíkar og oft mjög ólíkar. Upplifun fólks af raunveruleikanum er augljóslega ólík og flestir eru því miður ekki mjög áreiðanleg vitni (sem sést t.d. þegar fólk kemur með vitnisburð en síðan eru til myndbandsupptökur af vettvangi).
