Þetta segir Vilhjálmur í pistli á Eyjunni.
Hann segir að þrátt fyrir fullyrðingar bankastjóranna um að slíkur samruni myndi skila neytendum ávinningi bendi reynslan til hins gagnstæða.
„Þegar bankaskatturinn var lækkaður átti sá ávinningur að skila sér í lægri vaxtamun og þjónustugjöldum en ekkert slíkt hefur gerst. Þvert á móti hafa bankarnir haldið áfram að maka krókinn á kostnað heimila og fyrirtækja,“ segir hann meðal annars.
Hann er ómyrkur í máli í garð íslenska bankakerfisins og segir að á sama tíma og landsmenn glíma við hækkandi framfærslukostnað og húsnæðisverð moki bankarnir inn gróða sínum í vasa fjárfesta.
„Á næstu misserum munu Arion banki, Íslandsbanki og Kvika greiða hluthöfum sínum samtals 50 milljarða króna í arð. Landsbankinn hefur einnig tilkynnt að hann muni greiða 19 milljarða í arðgreiðslu, sem þýðir að samtals nema arðgreiðslur þessara fjögurra banka 69 milljörðum króna – meira en sjálfir kjarasamningarnir kostuðu! Það er galið að horfa upp á slíka fjárhæð dregna úr hagkerfinu á meðan fólk á erfitt með að ná endum saman,“ segir hann.
Hann bætir við að fjármagnið sem bankarnir moka í eigendur sína komi ekki úr lausu lofti.
„Það er rifið upp úr vösum almennings með okurvöxtum, himinháum þjónustugjöldum og gríðarlegum vaxtamun sem bankarnir græða óhikað á. Þessi staða sýnir svart á hvítu að íslenskir neytendur hafa aldrei fengið þann ávinning sem þeim var lofað þegar bankaskatturinn var lækkaður. Þvert á móti hefur þetta orðið til þess að bankarnir geta nú mokað enn stærri fjárhæðum í arðgreiðslur til fjárfesta í stað þess að lækka kostnað fyrir almenning,“ segir hann og talar sérstaklega um Landsbankann sem er í eigu ríkisins.
Bendir hann á að á síðustu tíu árum hafi bankinn greitt tæpa 200 milljarða í arð til ríkissjóðs.
„Þetta eru gríðarlegar upphæðir sem að stórum hluta koma úr vösum íslenskra neytenda í gegnum okurvexti og himinhá þjónustugjöld. Þetta er ekkert annað en dulin skattlagning á launafólk, heimili og almenning.“
Vilhjálmur er þeirrar skoðunar að sameining banka muni aðeins auka samþjöppun á markaði, minnka samkeppni og gera almenningi erfiðara fyrir. Það sé löngu orðið tímabært að spyrna við fótum gegn stjórnlausri græðgi bankanna og krefjast raunverulegra breytinga á íslensku fjármálakerfi.
Hann kallar eftir aðgerðum.
„Af hverju taka stjórnvöld ekki á þessari græðgi bankanna? Þau horfa á arðgreiðslurnar sem nauðsynlegan tekjustofn fyrir ríkið. Tekjustofn sem má líkja við blóðpeninga enda eru þeir fengnir með því að níðast á neytendum. Það er ekki hægt að réttlæta slíka skattlagningu á almenning í nafni hagvaxtar eða stöðugleika þegar allt bendir til þess að íslenska þjóðin sé látin greiða fyrir fjármálakerfi sem þjónar fyrst og fremst eigendum bankanna en ekki samfélaginu í heild.“
Endar Vilhjálmur grein sína á að kalla eftir því að Landsbankanum verði breytt í samfélagsbanka þar sem arðsemi verði stillt í hóf.
„Almenningur á Landsbankann og því er kjörið að hann njóti þess í formi samfélagsbanka, þar sem arðgreiðslur fara til samfélagslegra umbóta fremur en fjárfesta.“
