Kolbrún Bergþórsdóttir, fjölmiðlakona og fyrrverandi ritstjóri, segir að Dagur B. Eggertsson, fyrrverandi borgarstjóri, sé einn af yfirburðarmanneskjum íslenskra stjórnmála.

Kolbrún gerði meðal annars stöðuna í borgarmálunum að umtalsefni í pistli sínum í sunnudagsblaði Morgunblaðsins um helgina. Eins og kunnugt er sleit Einar Þorsteinsson borgarstjóri meirihlutanum fyrir skemmstu og standa viðræður nú yfir um myndun nýs meirihluta.

Kolbrún segir að afburðamanneskjur séu ekki á hverju strái í stjórnmálunum en hún segir að bæði Dagur og Katrín Jakobsdóttir séu dæmi um slíkar manneskjur.

„Í störf­um sín­um sem for­sæt­is­ráðherra sýndi Katrín Jak­obs­dótt­ir ótví­ræða leiðtoga­hæfi­leika. Þegar hún hvarf úr stóli for­sæt­is­ráðherra leið ekki á löngu þar til rík­is­stjórn Vinstri-grænna, Sjálf­stæðis­flokks og Fram­sókn­ar­flokks hvarf einnig á braut. Eins og svo margoft hef­ur verið haft á orði var Katrín límið í sam­starf­inu.“

Hún segir að stjórnmálin séu óneitanlega fátæklegri vegna brotthvarfs Katrínar og hún hefði sómt sér vel sem forseti Íslands.

„En helst voru það villt­ir vinstri­menn sem komu í veg fyr­ir að svo varð. Þeir vildu víst frek­ar kjósa Dale Carnegie-for­seta, sem hef­ur náð litl­um tök­um á starf­inu.“

Dagur á meira skilið

Hún segir að Dagur hafi svo varla verið stiginn út úr ráðhúsinu þegar meirihlutinn í borginni sprakk.

„Hann var límið í sam­starf­inu. Í borg­ar­mál­um hafði hann ein­stakt lag á að leiða ólíka flokka til sam­starfs. Það var hann sem hélt sjálf­stæðismönn­um frá völd­um í borg­inni árum sam­an og gladdi þar með ótal vinst­ri­sinnuð hjörtu. Þegar hann yf­ir­gaf borg­ar­mál­in hefði hann átt að fá að njóta af­reka sinna hjá flokki sín­um, Sam­fylk­ing­unni. Það hef­ur ekki enn gerst.“

Kolbrún segir að Kristrún Frostadóttir, formaður Samfylkingarinnar og forsætisráðherra, hafi vissulega haft í mörg horn að líta að undanförnu og hugsanlega hafi ýmislegt, sem augljóst ætti að vera, farið fram hjá henni.

„Hún hlýt­ur þó að fara að átta sig á því að Dag­ur B. Eggerts­son er slík­ur yf­ir­burðamaður í stjórn­mál­um að ástæða er til að gera hon­um hátt und­ir höfði. Geri hún það ekki er það annaðhvort til marks um afar slæma dómgreind eða öf­und í garð þunga­vigt­ar­stjórn­mála­manns. Góður leiðtogi leyf­ir hæfi­leika­fólki að njóta sín en fel­ur ekki af ótta við að það skyggi á sig.“

Kolbrún segir að vonandi eigi Dagur vini innan þingflokks Samfylkingarinnar sem telja ekki eftir sér að minna formanninn á mikilvægi borgarstjórans fyrrverandi.

„Nema Kristrún hafi ein­göngu raðað í kring­um sig já-fólki, sem mæn­ir á hana aðdá­un­ar­aug­um dag hvern. Eitt það versta sem stjórn­mála­leiðtogi get­ur gert er ein­mitt að um­kringja sig slíku fólki, þótt slíkt sé ör­ugg­lega mjög freist­andi og auðvelt.“

Segir að Einar hafi farið á taugum

Kolbrún tekur það ekki frá Kristrúnu að hún er röggsöm og rökföst og ekki líkleg til að láta pólitíska andstæðinga slá sig út af laginu.

„Leiðtogi má ekki fara á taug­um. Ein­mitt það gerði borg­ar­stjór­inn Ein­ar Þor­steins­son þegar hann fyr­ir­vara­laust sleit meiri­hluta­sam­starfi vegna væg­ast sagt af­leitr­ar stöðu í skoðana­könn­un­um. Þessi slit hef­ur hann reynt að rétt­læta á ýmsa vegu en skýr­ing­ar hans eru einkar ótrúverðugar. Eng­an veg­inn er hægt að bera virðingu fyr­ir tauga­veiklun­ar­legri ákvörðun hans sem skapaði upp­lausn og óróa og var ekki í þágu borg­ar­búa.“

Kolbrún gerir svo nýlegan þátt Silfursins á RÚV að umtalsefni þar sem oddvitar flokkanna í borginni mættust. Hún gefur oddvitunum ekki háa einkunn fyrir frammistöðuna.

„Þátt­ur­inn vakti al­menna at­hygli vegna slakr­ar frammistöðu odd­vit­anna. Þeir höfðu lítið sem ekk­ert fram að færa, voru áber­andi hug­myndasnauðir og skorti all­an mynd­ug­leika. Öðru hvoru blöðruðu odd­vit­arn­ir um að þeim þætti vænt um aðra odd­vita. Eitt­hvað var svo kvakað um nauðsyn þess að vinna í þágu borg­ar­búa. Eft­ir áhorf á þátt­inn blas­ir við að eng­inn odd­vit­anna virðist hafa dug til að vera leiðtogi. Það hefði kannski verið ráð að bjóða Degi B. Eggerts­syni gesta­sæti við borðið til að veita odd­vit­un­um al­menni­lega ráðgjöf, nokkuð sem þeir virðast í sárri þörf fyr­ir.“

Kolbrún segir að lokum að stundum sé erfitt að bera virðingu fyrir stjórnmálamönnum og það eigi við um slaka frammistöðu oddvitanna í umræddum þætti .

„Kost­ur­inn við þátt­inn var hins veg­ar hversu vel hann op­in­beraði það inni­halds­leysi sem ein­kenn­ir ís­lensk stjórn­mál um of. Stjórn­mála­flokk­ar lands­ins þurfa að huga að odd­vita­skipt­um í borg­inni fyr­ir næstu borg­ar­stjórn­ar­kosn­ing­ar. Skemmti­leg til­breyt­ing væri ef ein­hverj­ir þeirra byggju yfir áber­andi leiðtoga­hæfi­leik­um.“