„Við búum í samfélagi þar sem samábyrgðinni hefur verið skipt út fyrir einstaklingsábyrgð,“ skrifar Sanna og bendir á hann valkostinn sem er að búa í samfélagi þar sem allir leggjast á eitt út frá getu svo að grunnþörfum allra sé mætt. Þess í stað fær íslenska þjóðin þau skilaboð að við stöndum ein og berum ein ábyrgð á stöðu okkar. „Ein og sér. Ef staðan þín er slæm, þá er það því þú ert slæm.“
Íslenska kerfið sendir þau skilaboð að dugnaður sé það eina sem getur rifið manneskju upp til betri stöðu. Hlutverk hins opinbera sé aðeins að veita hjálp til sjálfshjálpar.
„Kenna þessum fátæklingum fjármálalæsi, koma þeim í virkni, þá vænkist hagur þeirra. Ráðamenn hafa nýtt sér þessa orðræðu í áratugi til þess að koma ábyrgðinni frá sér, fela að þeir hafi klúðrað því að byggja upp gott og réttlátt samfélag.
Ef þú ert heima hjá þér í maski gagnvart því að hafa ekki byrjað að spara fyrr fyrir útborgun á íbúð, að hafa ekki breytt séreignasparnaðinum úr 2% í 4%, að hafa keypt þér tilbúið kaffi með sýrópi, að hafa leyft þér að versla í búðinni sem var næst þér en ekki þeirri ódýrustu og splæst í tannlæknaferð, þá ertu sennilega búin að tileinka þér hugmyndafræðina um að þú ein berir ábyrgð á þinni stöðu. Þú þurfir að standa þig betur.“
Þar með sé fólk með bullandi samviskubit gagnvart útgjöldum á munaðarvöru á borð við kaffi, mat og tannviðgerðir. Fólk í þeirri stöðu fer ekki að gera athugasemd við það að fjármagnseigendur eru ekki að borga næga skatta. Fólk í þeirri stöðu fer ekki að greina hvernig skattar á ríkasta fólkið hafa kerfisbundið lækkað síðustu áratugina. Þess í stað herðir fólk sultaról sína. Heldur betra bókhald, borgar minna og sleppir félagslegum viðburðum.
Sanna spyr hvort það sé ekki betra að skella skuldinni þar sem hún á heima, á þá sem eiga og þá sem græða á meðan aðrir ná ekki endum saman. Ólíkt því sem kerfið á Íslandi segir þá sé það ekki fólkið í landinu sem er vandamálið, heldur misskiptingin og stjórnvöldin sem umbera hana og styðja.
„Hvernig væri að virkja þennan kraft út á við og skella skuldinni þangað sem hún á raunverulega heima? Á fjárfesta sem sópa til sín íbúðum og þar með ræna fjölskyldum möguleika á að skapa sér gott heimili. Á banka sem græða og græða á vaxtagjöldum sem þú greiðir fyrir að vera ekki nógu hagsýn húsmóðir með himinháa yfirdráttarheimild til að komast í gegnum mánuðinn. Á ójöfnuðinn í samfélaginu þar sem þau sem eiga mest taka sífellt meira til sín á kostnað þeirra sem ekkert eiga.
Þú ert nefnilega ekki vandamálið, heldur misskipting auðs og stjórnvöld sem leyfa þeirri misskiptingu að viðgangast. En það er kannski erfitt fyrir ráðamenn með eina og hálfa milljón í laun á mánuði og einkabílstjóra að sjá það?“
