Einar skrifar grein í Morgunblaðið í dag þar sem hann gerir heilbrigðisþjónustuna á Suðurlandi meðal annars að umtalsefni sem margir hafi tjáð sig um að undanförnu.
„Eðlilega sætta íbúar á Suðurlandi sig ekki við að læknislaust sé í samfélögum sem eru í örum vexti og hafa verið í mörg ár. Að ómögulegt sé að úrskurða mann látinn á hjúkrunarheimili er ömurleg birtingarmynd yfir þjónustustigið sem íbúum er boðið upp á,“ segir hann.
Sjá einnig: Afi Bjarka lést á Hvolsvelli á aðfangadag – Þurfti að liggja látinn heila nótt í vindkældu herbergi því ekki náðist í lækni
Einar segir að þrátt fyrir ítrekaðar áskoranir hafi lítið verið brugðist við af hálfu ríkisins eða stofnana þess. Engin framtíðarsýn virðist vera um hvernig eigi að byggja þjónustuna upp þannig að samfélög geti haldið áfram að vaxa.
„Lítill skilningur virðist vera á mikilvægi þess að tryggja öryggistilfinningu íbúa né heldur að fulltrúar ríkisins finni til ábyrgðar gagnvart sínum hlut í því verkefni. Forgangsröðun fjármuna ríkisins er augljóslega röng og það er þeirra sem fara með fjárveitingarvaldið að breyta henni,“ segir hann og bendir á að hvorki hafi gengið að byggja upp heilbrigðisþjónustu né löggæslu á Suðurlandi og mikið skorti á að fjárfest sé í samgönguinnviðum. Allt séu þetta þættir sem hafi mikil áhrif á atvinnuþróun, búsetuskilyrði og öryggistilfinningu íbúa.
„Of mikil miðstýring þjónustu af hálfu ríkisins hefur dregið mjög úr tækifærum nærsamfélaga til að hafa áhrif á hana. Sveitarfélög hafa þannig litla sem enga beina aðkomu að stefnumótun fyrir þjónustu, svo sem heilbrigðisþjónustu eða löggæslu, þó að hvoru tveggja séu gríðarmikil hagsmunamál nærsamfélagsins. Þróunin hefur verið slæm og það er ekkert sem segir okkur að það sé að fara að breytast nema um það verði tekin pólitísk ákvörðun,“ segir hann.
Einar segir að nú sé nóg komið af fjárhagslega íþyngjandi og illa útfærðum verkefnum sem innleidd eru í fljótfærni. Nefnir hann jafnlaunavottun sem dæmi um slíkt. Þegar verkefnin séu of mörg til að hægt sé að sinna þeim vel þurfi oft að forgangsraða því hvað á að gera og hverju eigi að sleppa eða fresta.
„Þetta á ekki að þurfa að snúast um getu ríkisins, hún er til staðar ef menn forgangsraða rétt. En á meðan engu er breytt er það ígildi yfirlýsingar um að ríkið skorti allan vilja til þess að tryggja íbúum þá grunnþjónustu sem þeir eiga rétt á,“ segir hann að lokum.
