„Það kemur ekki á óvart að andstæðingar í stjórnmálum reyni að gera úr þessu spillingarmál og noti fjölmiðla sér vinveitta til þess. En það veldur miklum vonbrigðum að sjá fjölmiðil allra landsmanna, RÚV, vega ítrekað að Þórarni og afhjúpa þannig óvönduð vinnubrögð.“
Þetta segir Steinþór Skúlason, forstjóri SS, í aðsendri grein í Morgunblaðinu í dag. Í grein sinni kemur hann Þórarni Inga Péturssyni, þingmanni Framsóknarflokksins, til varnar og segir að illa hafi verið vegið að honum í tengslum við breytingar á búvörulögum í vor.
Þórarinn hefur setið undir harðri gagnrýni vegna þátttöku hans í samþykkt búvörulaga þar sem kjötafurðastöðvar voru undanþegnar samkeppnislögum. Þórarinn er hluthafi í Búsæld með 0,8 prósenta hlut en félagið á Kjarnafæði og Norðlenska. Kaupfélag Skagfirðinga (KS) keypti svo meirihluta hlutafjár í Kjarnafæði Norðlenska, en Þórarinn og kona hans ákváðu þó að selja ekki sinn hlut.
Hefur gagnrýnin snúist að því að kaup KS hafi verið gerð á grundvelli laga sem unnin voru í atvinnuveganefnd þar sem Þórarinn var formaður.
Í grein sinni bendir Steinþór á að íslenskur kjötmarkaður hafi tekið miklum breytingum á fáum árum. Með tollasamningum íslenska ríkisins hafi aðgangur erlendra aðila verið auðveldaður og nú sé svo komið að um 30% af heildarmarkaði í nauti og svíni séu innflutt kjöt.
„Þessir erlendu aðilar eru risafyrirtæki sem geta unnið með allt annarri hagkvæmni og lægri kostnaði en innlendir aðilar. Það er stundum talað um KS og SS sem risa á innlendum kjötmarkaði en fyrirtækin eru í raun dvergar ef hlutirnir eru settir í stærra samhengi. Samanlögð velta allra innlendra kjötafurðastöðva er um 5% af veltu eins þeirra stóru aðila sem selja kjöt til Íslands svo dæmi sé tekið,“ segir Steinþór og bætir við að til margra ára hafi verið bent á þetta. Óskað hafi verið eftir breytingu á búvörulögum svo afurðafyrirtæki í kjöti ættu möguleika á sömu hagræðingu og hefur skilað um þriggja milljarða hagræðingu á ári í mjólkuriðnaði bændum og neytendum til góða.
„Það var ekki fyrr en síðasta vor sem breyting á búvörulögum gaf afurðafyrirtækjum í kjöti, sem starfa sem framleiðendafélög, víðtækar heimildir til hagræðingar og samstarfs til að bregðast við. Margir hagsmunaaðilar stigu fram og mótmæltu með ýmiss konar rökum. Það er eðlilegt því hagsmunir eru með mismunandi hætti og margir sem telja hagsmunum sínum best borgið með óbreyttri stöðu þar sem innlend framleiðsla, landbúnaður sem úrvinnsla, hafi hægt og bítandi hörfað undan vaxandi innflutningi.“
Steinþór segir svo að í því skyni að koma höggi á þá sem studdu breytingu á búvörulögum hafi öðrum fremur verið vegið að Þórarni Inga Péturssyni, formanni atvinnuveganefndar Alþingis, með mjög ómaklegum hætti.
„Hann verið sakaður um að láta persónulegan ávinning af sölu á hlut í Búsæld ráða gjörðum sínum. Og hver væri þá ávinningur Þórarins ef hann hefði selt hlut sinn í Búsæld, sem hann ætlar reyndar ekki að gera, til KS samhliða kaupum þeirra á meirihluta hlutafjár í Kjarnafæði/Norðlenska?“
Steinþór bendir á að Þórarinn og kona hans eigi 0,6% af hlutafé í Búsæld sem er að nafnverði 2,8 m.kr.
„Þessi hlutur var keyptur með hluta af innleggsverði yfir margra ára tímabil. Með öðrum orðum þá greiddu þau hjón 2,8 m.kr. fyrir þennan hlut og má hóflega reikna ofan á kaupverðið fjármagnskostnað til margra ára af 2,8 m.kr. sem a.m.k. 0,8 m.kr. Þeim stóð til boða að selja KS þennan hlut á genginu 2,2 sem gerir þá 6,2 m.kr. Og má því ef til vill segja að hagnaður, ef hluturinn hefði verið seldur, væri mismunurinn sem er 2,6 m.kr. Hlutur Þórarins af því væri 1,3 m.kr.“
Steinþór spyr síðan:
„Heldur virkilega einhver að þingmaður, hver sem væri, selji stuðning sinn við lagabreytingu fyrir rúma eina milljón króna?“
Hann segir í lok greinar sinnar í Morgunblaðinu að það komi ekki á óvart að andstæðingar í stjórnmálum reyni að gera úr þessu spillingarmál og noti fjölmiðla sér vinveitta til þess.
„En það veldur miklum vonbrigðum að sjá fjölmiðil allra landsmanna, RÚV, vega ítrekað að Þórarni og afhjúpa þannig óvönduð vinnubrögð. Valdi fylgir ábyrgð og afurðastöðvar, sem munu nýta sér heimildir til hagræðingar og samstarfs, verða að sýna að það skili bændum og neytendum ávinningi.“