Stefán Pálsson, sagnfræðingur og fyrrverandi borgarfulltrúi, segir sárt að horfa upp á gæðastigið á þeim sögugöngum sem ferðamönnum í Reykjavík er boðið upp á.

Stefán þekkir leiðsögumennskuna í borginni ágætlega enda hefur hann verið eftirsóttur leiðsögumaður í sögugöngum í borgarlandinu á liðnum árum.

Stefán segir frá því á Facebook að í gær hafi hann labbað með vinkvennahóp um miðbæinn. Ein þeirra hafi verið að fagna sextugsafmæli og það tekist frábærlega til í logni og hlýju veðri.

Sjálfur kveðst hann vera „lúxusgrís“ þegar kemur að sögugöngum og segir hann að 90% af þeim göngum sem hann tekur að sér séu með íslenskum hópum. Restinni sinni hann mest af meðvirkni eða greiðasemi.

„Það er einfaldlega hægt að segja heimafólkinu allt aðrar og flóknari sögur en túristunum. Ég geri mér grein fyrir að þessi munaðarstaða hangir saman við að ég sé með góða fyrirvinnu og fái mínar eigin tekjur að mestu annars staðar frá en úr götuleiðsögumennskunni.“

Skrökva frekar en að standa á gati

Hann segir að víða sé þó pottur brotinn þegar kemur að sögugögnum í borginni.

„Það er sárt að horfa upp á standardinn á þeim sögugöngum sem ferðamönnunum í Reykjavík er boðið uppá. Flestir leiðsögumennirnir eru útlenskir krakkar sem hafa fengið handrit í hendur í upphafi vertíðar og endursegja svo eftir minni og skrökva ef þurfa þykir frekar en að standa á gati, því leiðbeinendurnir hafa ráðlagt þeim að gera það til að fá meira þjórfé í vasann. Það er dapurlegt að við getum ekki sinnt þessari mikilvægu þjónustu betur og að fyrirtækjunum sem eru í þessum bransa sé alveg sama.“

Stefán bætir svo við í athugasemdum að hann sé að tala um hópana í miðbænum sem þrauka á þjórfénu sem þeir fá. „Það er mikill meirihluti söguganganna í Reykjavík. Sem er glatað.“

Hefur heyrt margt „nýtt“ um Ísland og Íslendinga

Fleiri en Stefán virðast kannast við þetta og segir Flosi Eiríksson, fyrrverandi framkvæmdastjóri SGS og ráðgjafi hjá samskiptafyrirtækinu Aton.JL, meðal annars: „Ég geng nokkuð oft fram hjá slíkum hópum í kringum minn vinnustað – og hef heyrt margt ,,nýtt“ um Reykjavík, Ísland og Íslendinga.“

Illugi Jökulsson rithöfundur rifjar svo upp eitt eftirminnilegt dæmi í athugasemdum:

„Ég gekk um daginn eftir Þingholtsstræti og var að ganga framhjá húsi Helga Helgasonar tónskálds þegar hópur kom askvaðandi með amerískan (held ég) fararstjóra. Hann stoppaði, benti og sagði: „This is the house of Helgi Helgason, he was a carpenter and a famous poet and he wrote the words to the Icelandic national anthem, in fact he wrote it in this house.“ Til að bíta hausinn af skömminni benti hann á vitlaust hús.“