Íbúi á ónefndu hjúkrunarheimili kvartaði yfir því til Umboðsmanns Alþingis að mega ekki reykja inni á herberginu sínu og vísaði meðal annars til þess að í lögum um tóbaksvarnir kæmi fram að íbúðarherbergi heimilisfólks á hjúkrunar- og dvalarheimilum væru undanþegin banni við reykingum.

Sveitarfélagið, sem rekur hjúkrunarheimilið, er ekki nefnt á nafn, en það byggði reykingabannið á rétti starfsfólks til reyklauss umhverfis. Starfsfólkið þyrfti að sinna daglegri þjónustu inni á herbergjum íbúa.

Í áliti sínu segist Umboðsmaður Alþingis ekki geta gert athugasemd við ákvörðun sveitarfélags um að banna reykingar íbúa á hjúkrunarheimili, en þó verði að hafa í huga að herbergi séu heimili fólks.

Íbúinn hafði áður leitað til Umboðsmanns þar sem hjúkrunarforstjóri hjúkrunarheimilisins brást ekki við kvörtun íbúans vegna málsins. Lauk Umboðsmaður því máli þar sem hjúkrunarforstjórinn svaraði íbúanum með tölvupósti. Þar sem íbúinn var ekki sáttur við bannið leitaði hann því aftur til Umboðsmanns.

Í álitinu kemur fram að reykingabannið hefði grundvallast á mati á loftræstingu og loftgæðum í einstökum rýmum og að tóbaksreykingar á herbergjum væru ekki mögulegar án þess að þær spilltu loftgæðum annarra sem þar dveldust eða störfuðu. Þá hefðu verið gerðar ráðstafanir til þess að íbúar gætu reykt í sérstakri aðstöðu utan herbergja sinna. Taldi umboðsmaður því ekki forsendur til að gera athugasemdir við þá efnislegu ákvörðun sveitarfélagsins að fallast ekki á beiðni íbúans um undanþágu til reykinga inni á eigin herbergi.