Guðmundur Hrafn skrifar pistil á Vísi um leigumarkaðinn þar sem hann er ómyrkur í máli í garð leigusala. Segir hann að arðsemiskrafa leigusala á íslenskum leigumarkaði sé um það bil tíu sinnum hærri en þeirra sem fjárfesta á almennum hlutabréfamarkaði.
Guðmundur segir að slík krafa um arðsemi komi til þrátt fyrir að ávöxtun á húsnæðismarkaði sé töluvert meiri en á hlutabréfamarkaði. Þá segir hann að áhættan af fjárfestingu í íbúðarhúsnæði sé ekki bara mun minni en af fjárfestingum í hlutabréfum heldur hafi virði húsnæðis líka hækkað mun meira en hlutabréf á undanförnum 15 árum.
Í grein sinni spyr Guðmundur hvernig það megi vera að fjárfestar að íbúðarhúsnæði sem er til útleigu á íslenskum leigumarkaði geti sett fram slíkar arðsemis- og ávöxtunarkröfur sem eru margfalt hærri en við aðra fjárfestingu en innihaldi mun meiri áhættu.
„Við því er líklegast mjög einfalt svar. Af því að þeir geta það og skortur á siðferði kemur í veg fyrir einhverskonar samkennd eða ígrundun á athæfinu. Hugsanlega eru einhverjir þó til í að færa rök fyrir og réttlæta slíka siðferðishnignun með tilvísun í hagfræðilíkön eða frumskógarlögmálið,“ segir hann.
Guðmundur bendir á að á leigumarkaði séu fjölskyldur, börn, ungmenni, fólk á vergangi, innflytjendur, öryrkjar, gamalmenni, foreldrar í örvæntingu, sjúklingar og flóttafólk sem þurfi að standa undir tífalt hærri arði þeirra sem fjárfesta í húsnæði og það á tífalt lægri launum en þeir sem taka á móti fjárfestingum á hlutabréfamarkaði.
„Það er einfaldlega fullkomlega siðlaust athæfi sem þó virðist hafa fengið eitraða normalíseringu hjá þeim sem stjórna hér húsnæðismálum,“ segir hann.
Guðmundur segir frekju, ósvífni og yfirgang einkenna íslenskan leigumarkað.
„Valdníðsla, sjálfhverfa og hroki einkenna því miður margar sálir sem sjá tækifæri á því að níðast á fjölskyldum sem eru fastar á leigumarkaði. Íslenskur leigumarkaður dregur því miður fram það versta í mannlegu fari, og mjög margt gott fólk missir fótanna og hverfur ofan í hina sturluðu menningu sem þar ríkir. Því miður hafa þeir sér til haldreipis og hvatningar ýmsa “málsmetandi” aðila, bæði innan stjórnvalda og hagsmunasamtaka fjármagnsins sem sefa allar efasemdir um eigið siðferði eða réttlætingu fyrir valdníðslunni sem þeir beita.