Þetta segir Jónas Haraldsson lögfræðingur í aðsendri grein sem birtist í Morgunblaðinu í dag.
Þar gerir Jónas stríð Ísraels og Hamas að umtalsefni og fylgifisk þess sem er fjölgun flóttamanna frá Gasa til Evrópu, Íslands þar á meðal. Segir hann að þetta sé ekki það sem við Íslendingar þurfum á að halda.
Jónasi virðist mikið niðri fyrir vegna tjaldbúða sem reistar voru á Austurvelli í lok síðasta árs en þar komu saman Palestínumenn og stuðningsmenn þeirra til að þrýsta á um fjölskyldusameiningar og að þeir Palestínumenn sem hingað eru komnir fái hæli.
Tjaldbúðirnar vöktu mikla athygli og gagnrýni sumra ráðamanna, til dæmis Bjarna Benediktssonar utanríkisráðherra eins og frægt er orðið.
Sjá einnig: Bjarni ósáttur við leyfisveitingu Reykjavíkurborgar – „Það er hörmung að sjá tjaldbúðir við Austurvöll“
„Til að fylgja kröfum sínum eftir reistu þeir mörg tjöld á gangstéttinni fyrir framan Alþingi og bjuggu þar í mjög langan tíma. Jafnframt festu þeir m.a. Palestínufána á ljósastaura upp við sjálft Alþingishúsið og að auki á lága ljósastaura við gangstíga á Austurvelli. Þá voru gaskútar tengdir við tjöldin auk lausra vörubretta og ýmislegs drasls og skilta, sem voru í kringum tjöldin. Einnig notuðu þeir íslenska fánann eins og þeim sýndist, en um notkun hans gilda ströng ákvæði laga og reglna,“ segir Jónas í grein sinni í Morgunblaðinu.
Jónas segist hafa orðið var við það úti um allt að þessi „ósvífni og yfirgangur“ hafi valdið innfæddum Íslendingum mikilli reiði og ýtt undir neikvæða afstöðu til „Palestínu-Araba og trúbræðra þeirra“ eins og Jónas segir sjálfur.
Sjá einnig: Davíð Þór ómyrkur í máli: Það er verið að mata okkur á þeirri hugmynd að ekki sé hægt að elska alla
„Sjálfum hefur mér sjaldan verið eins misboðið á ævinni, að sjá þennan ósóma á sjálfum Austurvelli, og þá ekki síður að búið væri að reisa stórt tjald með sófasettum og tilheyrandi drasli við og inni í því tjaldi. Þetta var gert með leyfi þeirra sem stjórna Reykjavíkurborg nú í dag illu heilli. Þessi tjaldborg stóð þarna í rúman mánuð og var um leið niðurlægjandi framkoma gagnvart Reykvíkingum og ekki síst virðingu Alþingis.“
Jónas veltir fyrir sér hvert markmiðið var og hvort þeir sem að tjaldbúðunum stóðu hafi haldið að þeir gætu leyft sér hvað sem er. „Við Íslendingar látum ekki bjóða okkur hvað sem er, eins og þessir aðilar virðast greinilega hafa haldið, að þeir gætu gert eins og þeim sýndist með frekju og yfirgangi máli sínu til framdráttar. Helgar tilgangurinn meðalið? Ég spyr: er framferði sem þetta það sem mun raungerast hér á landi til framtíðar varðandi kröfugerð flóttamanna og stuðningsaðila þeirra?“
Jónas segir að stjórnvöld hefðu átt að fjarlægja þessi tjöld af gangstéttinni og af Austurvelli vegna þeirrar vanvirðingar sem Alþingi og Íslendingum var sýnd.
„Þessi ræfildómur íslenskra stjórnvalda vegna ofríkis og frekju þessara áðurnefndu aðila og fleiri, sbr. t.d. samtökin No Boarders, leiðir hugann að því hver sé réttur Íslendinga í dag til að fá að lifa í landinu í friði með sín lífskjör og menningu. Á sama tíma er flóttamannastraumurinn að kæfa okkur og er þegar orðinn gífurlegur fjárhagslegur baggi á ríkissjóð og þar með skattborgara landsins. Það ástand mun versna haldi fram sem horfir. Ljóst er að við óbreytt ástand verður ekki lengur unað. Hingað og ekki lengra. Það er komið meira en nóg.“
