„Þann 9. ágúst létust ekki bara tveir bræður. Faðir missti líka drengina sína tvo. Þrjár systur syrgja núna bræður sína. Tvö ung börn Sindra, þriggja ára sonur og dóttir sem er tæpra tveggja ára, fá aldrei að kynnast föður sínum.

Sindri lagði mikið á sig til þess að ná að vera edrú fyrir sig og fjölskyldu sína. En því miður náði sjúkdómurinn yfirhöndinni í lokin. Kemur þar margt til, meðal annars skortur á eftirfylgni að lokinni meðferð. Og nú eru tvö lítil börn föðurlaus,“

segir Sigmar Guðmundsson þingmaður Viðreisnar í grein sinni á Vísi.

Segir Sigmar að það sé ekki að ósekju að áfengis og vímuefnasýki sé kölluð fjölskyldusjúkdómur. „Það er ekki bara sá veiki sem þjáist, öll fjölskyldan og jafnvel vinir finna mikið fyrir afleiðingum neyslunnar.“

Frásögn Sigmars, og fréttir um í kjölfarið, af bræðrunum Jóni Kjartani og Sindra Geir, sem faðir þeirra Ásgeir Gíslason treysti Sigmari fyrir að greina frá hefur vakið mikla athygli undanfarna daga.

Sjá einnig: Sigmar fékk átakanlegt símtal frá föður tveggja bræðra: Létust með tólf klukkustunda millibili – „Sagan sem hann bað mig um að segja er sorglegri en orð fá lýst“

Sjá einnig: Hafa látist langt fyrir aldur fram á innan við tveimur árum – „Öll voru þau einu sinni saklaus lítil börn með allt lífið framundan“

„Að bræður í blóma lífsins látist á sama sólarhringnum í sömu íbúð úr ofskömmtun er sorglegra en orð fá lýst. En um leið er þetta grimm áminning um hræðilegar afleiðingar sjúkdómsins. Eftir sitja aðstandendur í djúpri sorg og vanmætti.“

Segir aðstandendur gleymast

Sigmar segir að aðstandendur gleymist of oft, það þurfi einnig að vera hægt að ræða stöðu þeirra.

„Ekki til að velta okkur upp úr sorg eða erfiðleikum heldur til þess að öðlast skilning á raunverulegum afleiðingum sjúkdómsins og þá miklu þjáningu sem aðstandendur ganga líka í gegnum. Við erum samfélag og eigum að sýna samkennd, en ekki fjárhagslegt fálæti gagnvart erfiðleikum fólks.“

Sigmar áréttar að fjölskylda Sindra og Jóns Kjartans kennir engum um að svo illa fór. „Þau vilja bara að samfélagið viðurkenni vandann eins og hann er. Að raunverulegar úrbætur forði öðrum frá svona mikilli sorg. Ábyrgðin liggur hjá stjórnmálamönnum og fjárveitingarvaldinu, ekki fagfólkinu og meðferðarstöðvunum. Allt fagfólkið okkar sem vinnur í þessum málaflokki gerir það ekki bara fyrir launin heldur líka af hugsjón. Þeim finnst sárt að löng bið sé eina svarið. Biðlistar og forgangsröðun kemur til af illri nauðsyn í fjársveltu kerfi.“

Sigmar segir að nýlega hafi hann rætt við föður sem kom syni sínum í meðferð í einu af nágrannalöndunum. Mikið hafi legið á, plássið losnaði óvænt og fjölskyldan hafi greitt háar fjárhæðir í ferðakostnað, meðferðina og uppihald. Þegar allt var talið reyndist kostnaðurinn  um þrjár milljónir króna. „Svarið sem fæst frá hinu opinbera er að úr því samþykki fékkst ekki fyrir fram, þá verður ekkert endurgreitt. Faðirinn sér ekki eftir peningunum enda gengur syni hans vel. En honum finnst sérstakt að fólk sem í flýti kemur ástvini í skjól erlendis, af því hér eru langir biðlistar, fái þessi svör. Sú sjálfsagða sjálfsbjargarviðleitni leiðir síðan til þess að kerfið hér fer í lás. Computer says no.“

Segir Sigmar þessa reynslusögu dæmi um álagið sem aðstandendur standa frammi fyrir:

„Áhyggjur af velferð ástvina sem fá ekki aðstoð. Áhyggjur af fjárhagnum. Það er álag að sinna veiku fólki. Ekki síst innan fjölskyldunnar. Mér finnst að við eigum að gera meira til að létta aðstandendum lífið. Aukinn sálfræðistuðningur, niðurgreiddur, og bætt aðgengi að þjónustu geðlækna væri gott fyrsta skref. Ekki veitir af.“