„Sá plagsiður færist í vöxt að menn koma inní sturturými sundstaða í sundfötum og fyrir kemur líka að það sér í nærbuxnastrengi uppúr sundskýlunum hjá þeim. Þeir rétt bregða sér undir sturtu, svo þeir varla meira en rétt ná að blotna og fara svo útí laug eða pott,“

segir Ólafur Björn Sverrisson fyrrverandi sjómaður og bóndi. 

Segist hann búinn að fá nóg af sóðaskap á sundstöðum og framangreint hátterni sé alveg viðvarandi og gerist án undantekninga og sjáist í hvert skipti sem farið er í sund.

„Fyrir kemur líka að menn eru í sundskýlum þegar þeir koma á sundstaðina. Sumir þeirra fara jafnvel fara framhjá sturturýminu og og óþvegnir beint út í laug. Öllu hugsandi fólki er ljóst að svona háttsemi er bæði ferlegur sóðaskapur og fullkomið tillitsleysi við aðra laugargesti. Það verður að taka á þessu. Þetta lagar sig ekki sjálft,“ segir Ólafur í grein sinni á Vísi.

Bendir hann á að oftast sé þetta hópar ungmenna undir tvítugu, jafnvel þrír til fimm saman sem allir hafi framangreindan hátt á. Flestir séu ungir Íslendingar, gjarnan talandi um íþróttir.

Ólafur beinir orðum sínum til rekstraraðila sundstaða og bendir á augljóslega þurfi að hafa baðreglur sundstaðanna mun sýnilegri en þær eru.

„Hugsanlega mætti hafa þær, bæði á íslensku og fleiri tungumálum og hafa á skápahurðum í búningsrýmum og jafnvel við hverja sturtu. Starfsfólk sundstaðanna mætti vera virkara í eftirliti með því að laugargestir virði reglur um hreinlæti, sama hve leiðinlegt það er og óþarft það í raun ætti að vera.

Vera kann að sumum þyki ekki þægilegt að fara úr öllum fötum í almannarými eins og venja er. Þá vaknar sú spurning hvort ekki sé hægt að mæta þörfum þeirra með rými sem hægt yrði að loka þannig að þeir geti þrifið sig óséðir af öðrum.“

Ólafur segir að allir hljóti að vilja breyta þessu ástandi og það megi gera í skólum, innan íþróttafélaga og ekki síst meðal þeirra sem sjá um rekstur sundstaðanna sjálfra.

„Við Íslendingar megum vera stoltir af rótgróinni sundstaðamenningu okkar. Látum hana ekki verða sóðaskap að bráð.“