Hæstiréttur Íslands hefur hafnað beiðni dæmds barnaníðings um áfrýjunarleyfi. Maðurinn sagðist hafa fram að færa nýjar upplýsingar um mál sitt af Snapchat.
Maðurinn var dæmdur í fjögurra ára fangelsi í Héraðsdómi Vestfjarða þann 9. janúar árið 2023 en sá dómur var þyngdur í fimm ár 7. júní síðastliðinn í Landsrétti.
Var maðurinn sakfelldur fyrir nauðgun og ítrekuð kynferðisbrot gegn systur sambýliskonunnar frá því hún var 13 ára gömul til 16 ára. Meðal annars að hafa sett fingur inn í leggöng hennar og þuklað á brjóstum hennar, bæði þegar hún var vakandi og sofandi.
Önnur brot lutu að því að hann hafi áreitt stúlkuna kynferðislega á samfélagsmiðlinum Snapchat, sent henni myndir af kynfærum sínum og fengið hana til að senda nektarmyndir af sér.
Maðurinn var kærður árið 2022 og játaði hann brot sín að sumu leyti fyrir dómi. Sagðist hann hafa fengið þráhyggju fyrir stúlkunni og brotin hefðu verið spennulosun fyrir hann.
Í vitnaleiðslum kom fram að maðurinn hefði játað brot sín fyrir grandlausum foreldrum stúlkunnar og grátið. Faðirinn sagðist ekki vita mikið um málið og vildi ekki vita mikið því hann óttaðist að hann myndi reiðast mikið og taka það út á manninum. Dótturinni liði illa og hefði orðið fyrir einelti í skólanum. Fyrir utan fangelsisrefsinguna var manninum gert að greiða henni 3 milljónir króna í miskabætur.
Í áfrýjunarbeiðni sinni til Hæstaréttar óskaði maðurinn eftir því að ómerkja fyrri dóma. Vísaði hann til þess að eftir uppsögu héraðsdóms hafi komið fram umfangsmikil samskiptagögn af miðlinum Snapchat. Þau gögn séu í samræmi við sinn framburð fyrir lögreglu en í ósamræmi við framburð stúlkunnar.
„Hann telur samskiptagögnin sýna að hann hafi ekki verið látinn njóta þess grundvallarréttar við meðferð málsins í héraði að vera talinn saklaus uns sekt er sönnuð,“ segir í ákvörðuninni.
Hins vegar taldi rétturinn að þessi gögn lúti að atriðum sem hafi almenna verulega þýðingu eða að mjög mikilvægt sé af öðrum ástæðum að fá úrlausn Hæstaréttar um. „Niðurstaða Landsréttar um sakfellingu byggir jafnframt að verulegu leyti á mati á sönnunargildi munnlegs framburðar en það mat verður ekki endurskoðað fyrir Hæstarétti.“
