Helgi Hrafn Gunnarsson, fyrrverandi þingmaður, opinberar hvern hann ákvað að kjósa í embætti forseta Íslands.
Það er skemmst frá því að segja að Helgi Hrafn ákvað að kjósa Jón Gnarr og í færslu á Facebook-síðu sinni útskýrir hann hvers vegna. Segir Helgi það góða pælingu að tala ekki bara um hvað maður hyggst kjósa heldur einnig hvers vegna.
„Auðvitað þekkjum við alveg Jón Gnarr sem persónu og leikanda í samfélaginu, sem skemmtikraft og borgarstjóra. Fyrir framboðstilkynningu hans var mér sjálfum samt ekki alveg ljóst hvers konar forseti hann yrði nema að sennilega myndi hann allavega segja fyndna hluti,“ segir Helgi og bætir við að í framboðstilkynningunni hans hafi þó ýmislegt komið fram sem höfðaði til hans, einkum eitt.
„Að vera forseti er ekki venjulegt starf heldur frekar lífsstíll sem yfirtekur hverja stund og hvern dag allan ársins hring. Ég þekki það ágætlega eftir að hafa verið borgarstjóri Reykjavíkur á erfiðum tíma í sögu borgarinnar.“
Helgi segir að þetta sé vissulega ekki það róttækasta sem frambjóðandi hefur sagt og kannski sé ekki augljóst hvers vegna þetta höfðaði svona sérstaklega til hans í samhengi við allt hitt.
„En þetta segir margt um frambjóðandann með hliðsjón af sögu hans í stjórnmálum áður.
Jón Gnarr fór í grínframboð í Reykjavík á sínum tíma, eftir áralanga skálmöld í borgarstjórn, svik á alla vegu og almennt óstarfhæfa borgarstjórn. Ástandið var þannig að fæstum kjósendum tókst einu sinni að fylgjast með og var því gjarnan lýst sem sirkus eða leikhúsi fáránleikans,“ segir Helgi.
Bætir hann við að fólk hafi verið komið með meira en nóg af borgarpólitíkinni og þess vegna hafi fólk viljað frekar sjá hvað gerðist ef það kysi einhvern sem væri í alvörunni bara að djóka. „Ekkert gat verið verra en þessi farsi sem kjósendur bjuggu við,“ segir Helgi.
„Nema hvað, ekki nóg [með] það að Besti Flokkurinn hafi unnið, heldur urðu kaflaskipti í pólitíkinni í Reykjavík. Auðvitað ekki smjör á hverju strái, enda ekki síður efnahagslega erfiðir tímar, en borgarstjórn varð allavega starfhæf. Það voru nefnilega kaflaskipti í stjórn borgarinnar þegar Jón Gnarr kom inn, ekki þannig að öll málin gufuðu upp og gósentíð hafi tekið við, heldur lagaði hann pólitíkina sjálfa. Hann þurfti þess ekkert, hann var ekki einu sinni beinlínis kosinn til þess, en hann gerði það vegna þess að hann fékk óvænt tækifæri til þess.“
Segir Helgi að þetta sé að hans mati mikilvægasta arfleifð Besta flokksins; að hafa gert borgarstjórn starfhæfa aftur.
„Síðan var Jón Gnarr borgarstjóri í kjörtímabil og ákveður þá að bjóða sig ekki fram. Enda mikilvægasta verkefninu lokið í sjálfu sér, að breyta stjórnmálamenningu borgarinnar þannig að hún standist allavega samanburð við brandara.“
Helgi segir það hafa verið augljóst undir lokin hvað Jón var orðinn þreyttur á pólitíkinni, enda sé hún krefjandi á allt lífið, þar á meðal einkalífið.
„Þegar ég heyrði Jón Gnarr segja þessi orð; „Að vera forseti er ekki venjulegt starf heldur frekar lífsstíll sem yfirtekur hverja stund og hvern dag allan ársins hring.“, þá heyrði ég frambjóðanda tala sem tekur starfið alvarlega, en hefur þó þá auðmýkt og æðruleysið gagnvart lífinu sem þarf til að sinna því vel. Hann varð borgarstjóri óvænt, en tekur þessa ákvörðun meðvitað. Hann þurfti þess ekkert“
Helgi segir að í ljósi þessa sé Jón Gnarr sá frambjóðandi sem hann treystir best til að geta tekið við erfiðum pólitískum aðstæðum með opnum huga, auðmýkt og einlægni, án þess að taka sjálfan sig of alvarlega, og með getuna til að stunda pólitík án þess að láta pólitíkina þvælast fyrir. Sennilega eru þessir mannkostir ekki mikilvægari í neinu embætti á Íslandi heldur en embætti forseta. Af þessum ástæðum ætla ég að kjósa Jón Gnarr.“
