Ósætti ríkir um nýjar reglur um kirkjuheimsóknir skóla í sveitarfélaginu Múlaþingi. Fulltrúar Austurlistans og Vinstri grænna annað hvort sátu hjá eða kusu gegn reglunum á fundi fjölskylduráðs í gær og telja reglurnar tímaskekkju.
„Þessar reglur eru barns síns tíma,“ segir Jóhann Hjalti Þorsteinsson, fulltrúi Austurlistans, um reglurnar sem byggja að miklu leyti á reglum sem samstarfsvettvangur Þjóðkirkjunnar og fleiri trúfélaga gerði árið 2012.
Þessar reglur voru í gildi hjá sveitarfélaginu Fljótsdalshéraði fyrir sameiningu við þrjú önnur sveitarfélög sem að lokum varð Múlaþing. Á síðasta ári bar Jóhann upp þá tillögu að þessa reglur yrðu einfaldlega aflagðar en hún var naumlega felld í bæjarstjórn.
Í staðinn var fræðslustjóra Múlaþings falið að gera nýjar reglur um kirkjuheimsóknir skólanna og voru þær bornar upp í fræðsluráði og samþykktar í gær.
Í reglunum segir meðal annars:
„Heimsóknir í kirkjur í tengslum við stórhátíðir kristninnar teljast hluti af fræðslu um trúarhátíðir og menningarlega arfleið þjóðarinnar.“
Og enn fremur:
„Eftir fremsta megni skal forðast að nemendur og foreldrar séu settir í þá aðstöðu að þurfa að gera grein fyrir lífsskoðunum sínum. Um almenna kynningu eða auglýsingar á starfsemi trúfélaga í skólum skulu gilda sömu reglur og um kynningu félagasamtaka.“
Jóhann og fleiri telja þessar reglur í beinni andstöðu hvora við aðra. Reglurnar setji foreldra og börn vissulega í þá stöðu að þurfa að gera grein fyrir trúarskoðunum sínum. Benda þau á að nærri helmingur, eða 44 prósent íbúa Múlaþings standi utan Þjóðkirkjunnar.
„Við erum mjög fjölbreytt sveitarfélag orðið og mikið sem hefur breyst á þeim rúma áratug sem reglurnar voru samdar. Það er ótækt að bjóða upp á að tæp 44 prósent íbúa þurfi að hafa fyrir því að afþakka heimsóknir í kirkjur þegar skólinn er að skipuleggja þær,“ segir Jóhann. „Það væri miklu betra að skólinn kæmi ekki nálægt þessu. Þeir sem kysu að fara í kirkju, á aðventunni eða öðrum tímum árs, til að njóta stundar þar þá myndu þeir gera það á eigin vegum.“
Ekki sé gott að setja börn í þá stöðu að þau séu spurð af bekkjarfélögum sínum af hverju þau hafi ekki komið með í kirkjuna. Eða þá að setja foreldra í þá stöðu að þurfa að verja eða réttlæta lífsskoðanir sínar gagnvart börnum sínum eftir kirkjuheimsóknir.