Lambeyrarsystur hafa gefið út nýjasta þáttinn af hlaðvarpi sínu, Lömbin þagna ekki, en aðalefni þáttarins er Dönustaðafundur sem var haldinn 3. ágúst, daginn áður en Valdimar Einarsson keyrði á föður þeirra eins og sagt var frá í fjórða þætti.
Systurnar þrjár segjast vita að þetta mál leysist ekki í fjölmiðlum, en það sem þær vilji ná fram með þessu réttlætishlaðvarpi er að segja sannleikann, að skemmdarverkin hætti og að lögreglan á Vesturlandi fari að sinna sínu starfi. Systurnar þrjár benda á það að það hefur enginn ættingi eða aðili tengdur Dönustöðum eða Lambeyrum komið fram og leiðrétt eitthvað sem komið hefur fram í Lömbin þagna ekki. Segjast systurnar leggja sig fram við að segja sannleikann.
Á jörð Lambeyra er nýlegt hús sem feðgarnir Daði og Ásmundur Einar byggðu á sínum tíma, misstu svo á uppboði 2017 en hafa haldið stöðugt fram að þeir eigi. „Síðustu ár hefur húsið verið leigt út til stéttarfélags á sumrin, en í ár þá fór Daði á skrifstofu stéttarfélagsins. Hann var ógnandi og sagði að hann myndi ekki líða það að einhver væri í húsinu, sem hann ranglega lýsti yfir að hann ætti. Stéttarfélagið þurfti því að rifta leigusamningnum vegna hótana og til að tryggja öryggi meðlima sinna. Þetta er að sjálfsögðu mikill tekjumissir fyrir réttmæta eigendur hússins,“ segja systurnar.
Segja þær að ólíkt því sem venjan er í sveitum, er engin sér lóð undir nýja íbúðarhúsið. „Ástæðan fyrir því er ævintýri líkust. Þetta hús var byggt fyrir Ásmund Einar Daðason núverandi ráðherra, hann bjó í því og ætlunin var að hann tæki við þessu húsi. Á þessum tíma var Lambeyrajörðin í eigu átta systkinanna. Þegar húsið var tilbúið þá heimtaði Ásmundur Einar að fá lóð undir húsið án þess að borga fyrir það eina einustu krónu, og krafðist þess að fá 4 hektara undir húsið sitt, en einn tíundi af því, 0,4 hektarar, þykir virkilega stór íbúðarlóð.
Hinum Lambeyrasystkinunum sex fannst 4 hektarar of mikið. Þar að auki fannst þeim ekki sanngjarnt að Ásmundur Einar fengi húsið skuldlaust á meðan að öll lánin sem að voru tekin til að byggja húsið myndu falla á Lambeyrajörðina. Þau voru reiðubúin til þess að gefa Ásmundur Einari lóð undir húsið af eðlilegri stærð, svo lengi sem að veðin væru leyst af jörðinni. Þannig að öll lánin sem voru tekin gegn vilja systkinanna yrðu tekin af jörðinni, borguð upp eða færð yfir á húsið og þá fengi hann sína lóð. Þetta fannst Ásmundi Einari, núverandi ráðherra, og föður hans algjörlega óásættanlegt, og fullkomlega ósanngjarn kostur. Þeir feðgar ætluðu að beita kennitöluflakki á sína eigin fjölskyldu, og vildu fá hús og 4 hektara ókeypis á meðan föðursystkini Ásmundar Einars þyrftu að borga fyrir lánin sem voru tekin gegn þeirra vilja og þau fengu ekki krónu af. Feðgarnir gátu því ekki samþykkt þessi skilyrði, og því var aldrei útbúin sér lóð fyrir húsið og stendur það því beint á Lambeyrajörðinni.“
Í þættinum fjalla systurnar þrjár um fund sem haldinn var á Dönustöðum fyrir eigendur Dönustaða. Fundurinn var haldinn 3. ágúst fimmtudaginn fyrir verslunarmannahelgina núna í ár „Þetta var einmitt daginn áður en Valdimar Einarsson keyrði viljandi á bróður sinn Skúla Einarsson með dráttarvél. Þrátt fyrir þetta grófa ofbeldisbrot hefur Valdimar ennþá fullan stuðning stórfjölskyldunnar,“ segja systurnar.
„Á fundinum sýndi fyrirsvarsmaður Dönustaða, Böðvar Bjarki Pétursson, stofnandi og eigandi Kvikmyndaskóla Íslands, mjög furðuleg og ófagleg vinnubrögð. Á hverjum fundi biður frænka okkar,, sem er mjög pottþétt kona, sig fram sem fundaritara og því er ávallt hafnað. Þrátt fyrir það hefur Bjarki ekki gefið út fundargerð fyrir einn einasta fund sem að hann hefur haldið. Þrátt fyrir að núverandi aðstoðarmaður Ásmundar Einars ráðherra hafi verið fenginn sem sérstakur “hlutlaus” fundarritari í febrúar, hefur fundagerðin ekki enn verið kláruð, meira en hálfu ári síðar. Við teljum að Bjarki forðist að gefa út fundargerðir því að hann vilji ekki að réttmætar bókanir eigenda Lambeyra komi fram.
Í fundarboðinu fyrir þennan fund þá ætlaðist Bjarki hins vegar til þess að fundarmenn kysu um og samþykktu fundargerð, án þess að hafa fengið hana í hendurnar. Á fundinum kynnti hann nýtt kerfi, þar sem að fundargerðirnar yrðu hljóðritaðar sem er einstaklega óhentugt fyrirkomulag sem að þekkist hvergi. Þrátt fyrir þetta nýja kerfi gat hann ekki gefið út hvenær vænta mætti þessara hljóðrituðu fundagerða,“ segja systurnar.
„Þar að auki þá svarar fyrirsvarsmaður aldrei þeim tölvupóstum sem á hann eru sendir. Hann var því beðinn um það að minnsta kosti að senda “Móttekið” þegar til hans berast póstar er varða Dönustaði, en Bjarki sagðist ekki geta orðið við því. Okkur þykir því frekar augljóst að Bjarki hefur engan áhuga á að sinna þessu starfi og veltum við því fyrir okkurhvort að nálægð við ráðherra sé eini hvati hans, verandi ábyrgur fyrir skóla sem reiðir sig á opinbert fé.“
Í þættinum rekja systurnar að aðalmarkmiðið með fundinum var að eigendur Dönustaða eru að reyna að ákveða einhliða um landamerkin á milli Lambeyra og Dönustaða. „Þetta hefur augljóslega ekkert lagalegt gildi. Farin var gönguferð um landið, meðfram stikum sem Valdimar hafði sett niður til að merkja sína útgáfu af landamerkjunum. Samkvæmt þessari nýjustu útgáfu Valdimars eru öll Lambeyrahúsin í rauninni í landi Dönustaða og Lambeyrar eiga engan rétt að Laxá. Þetta er í gapandi mótsögn við þau landamerki sem hefur verið sátt um í yfir 50 ár, líka þegar búið var á báðum bæjum. Borgað hefur verið til Lambeyra samkvæmt arðskrá Laxár síðan 1958 án athugasemda fyrr en nú. Þetta var aldrei vandamál þegar Daði og Ásmundur Einar bjuggu þarna. Ósætti um landamerkin birtust aðeins eftir að Daði tapaði Lambeyrajörðinni árið 2017, fyrir það var hann fyllilega samþykkur þeim landamerkjum sem ávallt var sátt um,“ segja systurnar.
„Eftir gönguferðina var kosið um landamerkin og þau voru samþykkt með yfirgnæfandi meirihluta af öllum eigendum Dönustaða, nema af Lambeyrarsystkinunum. Samkvæmt þessum landamerkjum, þá heldur Valdimar því fram að foreldrar sínir hafi ákveðið að byggja öll sín hús í landi Dönustaða, þrátt fyrir að eiga sér útskipt land í 100-200 metra fjarlægð. Þar að auki heldur hann því fram að foreldrar hans hafi verið að stela arðinum af Laxá frá ömmu sinni í um 30 ár á meðan hún var á lífi, þrátt fyrir að amman hafi aldrei minnst einu orði á það og engin ósætti eða ágreiningur var um þetta á milli þessa fólks.
Samkvæmt eigendum Dönustaða eru allar útskiptu Lambeyralóðirnar (sem heita “Lambeyrar lóð 1, 2 og 3”) í rauninni í Dönustaðalandi, sem og nýja íbúðarhúsið sem er ennþá lengra frá Dönustöðum. Meðal þeirra sem kusu með þessum nýju landamerkjum var frændi okkar, Róbert Gíslason. Róbert er ekki eigandi að Dönustöðum, heldur er með umboð fyrir afa sinn sem að á 1/6 af Dönustöðum. Þrátt fyrir að afi hans sagði honum sjálfur að landamerkin væru á milli bæjanna, þá kaus Róbert með landamerkjum Valdimars – sem voru þvert á fullyrðingar afa síns.“
Eftir að þessi nýju landamerki voru samþykkt, segja systurnar að Valdimar og Bjarki hafi látið eins og þau væru hin einu réttu og þar með ættu þeir öll hús í landi Lambeyra. En þá kom næsta efni fundarins í ljós. Það var það hvort að eigendur Dönustaða vildu leyfa eftirlitsmyndavélar í landi Dönustaða.
„Allir eigendur Dönustaða vita að eigendur Lambeyra eru með öryggismyndavélar til þess eins að verjast sífelldum skemmdarverkum frá Daða og Valdimar. Ástæða þess að banna eftirlitsmyndavélar er því eingöngu til þess að skemmdarvargarnir Daði og Valdimar geti haldið áfram að stunda stórfelld eignarspjöll og jafnvel ganga enn lengra, til dæmis með að eyðileggja hús sem eru núna varin með myndavélum.
Allir eigendur Dönustaða vissu að þetta væri markmiðið með því að banna myndavélarnar, en þrátt fyrir það kusu allir, utan Lambeyrasystkinanna, með því að öryggismyndavélar væru bannaðar á öllu landi Dönustaða. Samkvæmt “nýju landamerkjunum” þýddi þetta að sjálfsögðu samkvæmt þeim að eftirlitsmyndavélar væru bannaðar á öllum húsum Lambeyra. Eftir að þessi markleysa var samþykkt þá hótaði Bjarki að senda lögregluna til Lambeyrahúsanna til þess að taka öryggismyndavélarnar niður með valdi.
Öll stórættin tók þar með virkan þátt í því að styðja skemmdarverkin sem hafa verið unnin á Lambeyrum, og gerðu sitt besta til þess að þau muni halda áfram og verða stærri og grófari,“ segja systurnar sem segjast velta því fyrir sér hvernig að svo að segja venjulegt fólk geti stutt við ofbeldi með þessum hætti. Segjast þær telja það vera vegna þess að í yfir 15 ár er búið að afmennska þau.
„Stuttu eftir að afi okkar dó, þá skipulögðu Ásmundur Einar, Daði, Bjarki og Valdimar lyga- og ófrægingarherferðir gegn Lambeyrasystkinunum þar sem farið var í alla bæi í sveitinni og til allrar stórfjölskyldunnar með það eitt að markmiði að mála þau upp sem illmenni. Eftir 15 ár af þessum heilaþvotti þá finnst stórfjölskyldunni okkar við eiga allt illt skilið, þar með talin skemmdarverk, ofbeldi, og jafnvel líkamsárásir.“
Systurnar segja að á fundinum hafi stöðugt verið reynt að gaslýsa Lambeyrasystkinin og mála þau upp sem vafasöm, lygara og klikkuð. „Bjarki sagði ítrekað í hæðnistón að þau væru svo “óttalega mikil fórnarlömb”. Valdimar lýsti því yfir stoltur að hann myndi aldrei gera sjálfan sig að fórnarlambi. Það kemur okkur þremur ekkert á óvart, enda er Valdimar ofbeldismaður, ekki þolandi. Við erum þó ekki sammála því að það sé betra að vera ofbeldismaður en að vera þolandi, og við skömmumst okkar ekkert fyrir að vera þolendur ofbeldis. Bjarki hreytti því í Ásu að hún gæti bara “haldið áfram að gera sig að fífli með þessu podcasti” og ættingjarnir hlógu að því honum til samlætis,“ segja systurnar.
„Þar sem að Dönustaðafólkið heldur því fram að landamerkin hafi verið gróflega misskilin í yfir 50 ár, myndu flestir kannski draga þá ályktun að þetta fólk myndi eðlilega ætla að leita réttar síns fyrir dómstólum. Sú er nú alls ekki raunin, og hefur Dönustaðafólkið engin áform um slíkt, enda er auðveldara að ná sínu fram með skemmdarverkum, yfirgangi og ofbeldi.
Þegar eigendur Lambeyra lýstu því yfir að þetta landamerkjamál færi að sjálfsögðu fyrir dómstóla, var allt gert til að gera það tortryggilegt. Bjarki lýsti því yfir að það væri fáránlegt að einhver lögfræðingur í Reykjavík gæti ákveðið þetta, þegar eðlilegast væri að fara í göngutúr um landið og sjá landamerkin með eigin augum, það er stikurnar sem að Valdimar sjálfur setti niður. Þegar eigendur Lambeyra sögðu að stefna væri á leiðinni, og nefndu lögfræðinginn sinn á nafn, þá hló Gunnar Guðbjörnsson, skólastjóri Söngskóla Sigurðar Demetz, hástöfum og sagðist ekki einu sinni hafa heyrt um þennan lögfræðing. Gunnar gerði svo grín að því að lögfræðingurinn væri ekki alvaldur og gæti ekki ákveðið neitt. Reynt var án árangurs að útskýra að það væri dómsvald sem færi með valdið, ekki lögfræðingurinn sjálfur. Að lokum lýsti Bjarki því yfir með mikilli sannfæringu að eigendur Lambeyra væru að ljúga með innihaldslausum hótunum, það væri engin stefna og það kæmi aldrei nein stefna um landamerkin. Það er ekki satt. Stefnan er tilbúin, hún hefur verið send til eigenda Dönustaða sem búa erlendis, og verður send til annarra eigenda á næstu vikum. Gaslýsingar hafa því engin áhrif.“
Systurnar segja að framangreint sé bara brot af þeirri vitleysu sem að átti sér stað á fundinum, og hvetja þær landsmenn því eindregið til þess að hlusta á þáttinn: Stórfjölskyldan styður skemmdarverk.
