Fyrr í dag greindi DV frá kvörtunum nágranna ábúenda á Skrauthólum 4 við Esjurætur en þar hefur verið að byggjast upp andlegt samfélag og ferðaþjónusta í kringum svokallað Sólsetur.
Það er Linda Mjöll Stefánsdóttir leikmyndahönnuður sem hefur byggt upp starfsemi Sólsetursins á undanförnum árum. Nágrannar Lindu eru ósáttir við margt í starfseminni og kvarta undan hávaða og umgengni. Einnig greina þeir frá atvikum þar sem sést hefur til nakins fólks á svæðinu.
„Það er fólk að koma og fara á öllum tímum sólarhrings, oft bankað upp á hjá okkur nágrönnum að nóttu sem degi og það virðast einhverjir tugir búa þarna að staðaldri. Þetta skapar mikið álag á vegi og veldur ýmiskonar hættu enda erum við með börn og dýr. Það hefur þegar verið ekið yfir einn kött hjá okkur,“ segir Kristjana Þórarinsdóttir í viðtali við DV í dag.
Linda ákvað að svara þessari umfjöllun með nokkuð langri grein þar sem hún útskýrir starfsemi Sólsetursins og hvað varð aflvaki hennar. Hún fer ekki mikið út í að svara ásökunum nágranna sinna en útskýrir þó nokkur atvik sem tiltekin eru auk þess sem hún greinir frá góðum samskiptum við nágrannnana.
Grein Lindu er eftirfarandi:
Undir Esjunni er gott að vera – það þykir okkur öllum mér og mínum nágrönnum. Mín leið til þess að upplifa mig í takti við Esjuna hefur verið að skoða mína eigin tilvist og hver ég er í tengingu við mína náttúru.
Ég fékk það hug/hjartans boð snemma á lífsleiðinni að vilja skapa rými, lengi vel var það í tengingu við að hanna bíómyndir og sjónvarpsefni þar sem allur umliggjandi heimur skapaði aðstaður til að „saga“ gæti átt sér stað.
Skrauthólar mættu mér á þeim tíma þar sem þörf á að bjóða mér og öðrum upp á vettfang til að vaxa enn betur inn í sjálfið var æðsta óskin. Þetta er svokallaður og réttnefndur töfrastaður.
Ásamt fyrrverandi eiginmanni, settum við hér upp heimili í gömlum úthúsum, heyloftum og fjósi. Það var nóg um verkin sem þurftu að gerast til að útbúa hér samastað. Sem fyrrverandi leikmyndahönnuður get ég tæplega kallast viðskiptakona en öll mín orka fór í að útbúa hér umhverfi sem gæti gefið kost á að þjónusta vellíðan á margvíslegan skapandi máta.
Við erum svo hreykin af umbreyttu strætisvögnunum okkar og vorum ánægð þegar Deiluskipulag Reykjavíkurborgar gaf því fullt leyfi fyrir tjaldstæði sem og að Heilbrigðiseftirlitið hafði haft gaman af þessu ævintýri okkar og gaf okkur grænt ljós.
Fyrir nánast áratug fór ég með með öðrum góðum samstarfskonum með hugmynd í Nýsköpunarferlið -Gulleggið sem heitir Memmm og var það kosið eitt af þrem bestu verkefnum þess árs. Út frá þessari samfélags- fjölskyldu-hugmynd, sem varpaði ljós á þá þörf sem við öll höfum á samveru þróuðust margir viðburðir, verkefni og annað.
Allt studdi það við skapandi og skemmtilegar samverustundir þar sem börn með sínum foreldrum gætu átt kjarna góðar upplifanir. Það þarf heila vefsíðu til þess að upplýsa þá sögu og til þess skapaði ég krukka.is.
Skrauthólar 4 eða Sólsetrið varð smásaman einhverskonar miðstöð fyrir þróun á leiðum til að mæta fjölskyldum, einstaklingum og samfélaginu með ýmsum skapandi smiðjum, námskeiðum og athöfnum sem kölluðu fram heilindi.
Vitanlega litum við stundum út fyrir og kannski hljómuðum við eins og indjánar þegar við settum t.d. upp árlegan Eld Dans hér upp við rætur Esjunnar. Tilgangurinn þar var til að mynda innra sálarferðalag, svo kallar „vision quest“, þar sem gist er í tvo daga hringinn í kringum litla varðelda, fastað og með trommuslætti eru þátttakendur kallaðir inn inn í dans ferli yfir þetta tímabil. Þetta höfum við gert í mörg ár og ófáir einstaklingar sem hafa á þennan máta fundið fyrir einskonar nýju upphafi.
Á upphafsárum okkar höfðum við alltaf sjálfboðaliða hér á heimilinu því þetta er dásamleg leið til þess að vefa saman fjölda þjóða og menningarhópa sem og miðla upplifunum í gegn um sveitalífið. Greinin sem vitnað er í var viðtal við góðan vin sem bjó hér meira en ár en dvölin endaði því miður í mikilli reiði við annan einstakling sem braust út í sögusögn sem á sér engan grunn, en ég skil að margt er sagt þegar tilfinningar eru sárar. Við hjálpuðum honum í öllu hans ferli að fá vinnu og heimili í bænum og þessa stundina er hann kominn í verkefni með mér og heilindi og vinskapur á betri stað en nokkurn tíma áður.
Þegar ég fann mig sjálfa vilja setja alla mína orku í að þjónusta á þennan máta var ekki aftur farið í „eðlilegt“ starf. Köllunin var djúp og sem betur fer (fyrir Covid) vorum við í samhljóma við okkar kæru nágranna sem mættu jafnvel sjálfir á viðburði. Kristjana bað mig eitt árið að skapa „shamaniska“ athöfn fyrir hana og hennar vinkonur sem vildu gæsa/blessa eina þeirra á sérstakan máta, þetta voru fagrar stundir. Hin nágrannakonan mín mætti þegar Grænlenski Sjamaninn kom og tók okkur í eins dags námskeið og fræðslu um hans heilunarmátt og kúltúr.
Öll hafa þau mætt á fjölskylduviðburði, búið til jólaföndur (sem ég set upp árlega) og annað.
Sonur Kristjönu var kær nemandi minn hér í Klébergsskóla og það var hann sem sat með okkur einn sólríkan dag upp við strætisvagnana þegar Covið-aðstæður höfðu lokað fyrir alla ferðamennski og í staðinn hafði skapast nýr raunveruleiki. Nokkrir af þeim vinum sem höfðu verið að ferðast um heiminn að halda námskeið gátu ekki lengur ferðast og því gat ég boðið þeim að staldra við hjá mér þar til þessar aðstæður mundu breitast. Það tímabil varð eins langt og við höfum öll upplifað. Einn af þessum kennurum er frá heitum slóðum og annarri menningu þar sem hann hefur alltaf búið við aðstæður sem tóku vel á móti nekt og því var hann að labba á milli Baðhússins og vagnar einingar þegar sonurinn sat á spjalli við okkur. Ekki datt mér í hug að þetta atvik gæti túlkast sem eitthvað ósómalegt.
Það er gott að hafa í huga að staðsetningin þar sem hann skaust nokkur skref á milli húsa er ekki sjáanleg frá minum nágrönnum, heldur alveg út af fyrir sig. Það á einnig við þegar hann og einn annar vinur voru að baða sig í litlum læk hér fyrir ofan húsið mitt. Sú staðsetning er þannig að hugsanlega þyrfti á notkun kíkis að halda, á efri hæð hússins til að virða fyrir sér hver er uppi í fjalli. Þeir nutu hressingar í læknum og klæddu sig svo áður en að labba aftur heim.
Ég ólst sjálf upp hjá ömmu og afa í litlu þorpi á Austurlandi og sá aldrei nakinn likama fyrr en ég flutti til London þar sem móðir min og stjúp faðir bjuggu. Það hefur einnig reynst mér visst ferðalag að nálgast minn líkama og að finnast það eðlilegt og laust við skömm að vera í kring um nekt. Því er ég orðin nánast fimmtug þegar ég sjálf fer að vakna fyrir því að ég er í vissri mótstöðu gegn mér sjálfri, ég kann ekki að nálgast mitt eðli sem kynvera og á í mörgum tilfinninga flækjum vegna þess. Vanlíðan var orðin mikil og var til dæmis stór partur af því að ég og minn fyrverandi skildum. Fyrir mig var því ekki spurning hvort ég ætti hugsanlega að skoða þessar „flækjur og ranghugmyndir“- heldur var ég mætt á þungan stað þar sem ekkert annað var í boði til þess að gerast heilli og fyllast af meiri lífsorku. Það var á þeim tímamótum að ég uppgvötaði ISTA, sem er International School of Temple Arts.
Á Sólheimum fór ég eftir að vinkona skoraði á mig í 6 daga ferli til þess að skoða min „vandamál“- og finna leiðir og lausnir. Þetta tók á og ég vildi hætta við en úr því létti með hverjum degi og ég útskrifaðist frá þessum fyrsta kafla merkilega vakandi fyrir hver ég var. Út frá þessu persónulega ferli hefur fæðst hátíð sem heitir Wild Love Festival Iceland og er margþátta tantrísk upplifun sem snýst fyrst og frems um að finna rétt samband við mann sjálfan og einnig þjálfa skýrari og fallegri mörk og samskipti við aðra. Það er því merkilegt að þegar þessi hátíð tók sín fyrstu skref á Sólsetrinu um sumarið 2020 að það hafi á sama tíma verið hitt og þetta sem nágrannar mínir báru upp á borðið sem vandamál.
Ég er vissulega ennþá barnsleg á margan máta og er ennþá að þjálfa lífsleiknina en tel að ég hafi ætíð mætt minum nágrönnum eins vandlega og ég get. Þetta er hugsanlega einhver tilvísun í hinn stóra heim þar sem mismunandi hugmyndaheimar og kúltúr þurfa að eiga heima hlið við hlið og finna frið innan þess. Vissulega erum við „öðruvísi“- fólk í augum hvors annars en innst inni er ég virkilega svo barnsleg að ímynda mér að við getum öll búið saman í samlyndi og samhljómi.
