„RÚV ákvað að taka þessum árásum eins og þær væru hvert annað erindi sem bærist stofnuninni, sem þær voru auðvitað ekki. Þetta voru skipulagðar árásir, eins og kom seinna í ljós. Það er fullkomlega galið hvernig að þessu var staðið; að dreifa greinum og það voru allir sótraftar landsins dregnir á flot og skrifaðar greinar og birtar í blöðunum með einhverjum skít. Svo kom í ljós seinna, að á bak við þetta voru svo topparnir hjá Samherja,“ segir Helgi Seljan, rannsóknaritstjóri Stundarinnar og fyrrverandi starfsmaður RÚV til margra ára, í viðtali við Mannlíf.
Er Helgi ósáttur við að RÚV hafi ekki mætt árásum Samherja á hann með kröftugri hætti. RÚV hafi t.d. afhent Samherja, án nokkurra skilyrða, alla þættina sem hann og samstarfsfólk hans gerði um fyrirtækið, án skilyrða, en efnið var síðan notað í áróðursmyndbandagerð Samherja. „Þeir keyptu þessa dreifingu og í sjálfu sér gæti mér ekki verið meira sama í hvað Samherji eyðir peningunum sínum, en það að RÚV hafi afhent þeim höfundarréttarvarið efni okkar án nokkurra skilyrða til þess að nota myndir af okkur – það er kallað „stand up“ þar sem við stöndum í mynd – og leyfa þeim að klippa þetta og gera! Ég veit bara af samtölum mínum við kollega mína á hinum Norðurlöndunum og alls staðar að þetta væri hvergi gert af því að þetta er eins og hver önnur auglýsing,“ segir Helgi.
Hann lýsir því jafnframt í viðtalinu hvernig hann hafi sætt ofsóknum og einelti af hendi útsendara Samherja, meðal annars frá Jóni Óttari Ólafssyni, sem hafi gert sér far um að mæta á sama kaffihús og hann:
„Í fyrstu hélt ég í einfeldni minni að hann vildi segja mér eitthvað, af því að ég hélt að hann væri ekki lengur að vinna hjá fyrirtækinu og reyndar sagði hann mér það sjálfur; hann sagðist vera að skrifa kvikmyndahandrit um hina raunverulegu glæpamenn Íslandssögunnar sem væru Kaupþingsmenn, sem hann var held ég að vinna einhvern tímann fyrir; að minnsta kosti höfðu kynni mín af honum verið þau að ég hafði hitt hann á fundi með lögmönnum Kaupþingsmanna í aðdraganda dómsmálsins þar sem hann hafði eitthvað verið að vinna fyrir þá. En núna voru þetta orðnir hinir einu sönnu glæpamenn og hann sagðist vera að skrifa kvikmyndahandrit um þá og væri löngu hættur hjá Samherja. Síðan hélt þetta áfram og hann fór að koma þarna og þetta varð sífellt skrýtnara.
Síðan fór ég að heyra utan frá mér að hann væri líklegast að vinna fyrir þá. Í millitíðinni hafði Jóhannes Stefánsson uppljóstrari þurft að leita til lögreglu vegna þess að Jón Óttar hafði elt hann og opnað bíldyrnar hjá honum. Og það fyndna við þetta er, að í öllum þessum látum – í öllum þessum heimsóknum Jóns á Kaffifélagið – þá kom hann einhvern tímann og sýndi mér myndband sem hann tók sjálfur af þessu atriði eftir að Jóhannes hafði sagt mér frá þessu. Hann reyndi að presentera þetta þannig fyrir mér að þarna væri Jóhannes að elta hann. Þetta var hálfsúrrealískt. Ég kenndi hálfpartinn í brjósti um hann vegna þess að ég hélt að þarna væri maður sem hefði lent í einhverju áfalli fyrir að hafa flækst inn í þessi mál. Hann gerði það. Og vissi ekki í hvorn fótinn hann ætti að stíga. Síðan ágerðist þetta og hann fór að verða ógnandi.“
