„Fíkill fer í meðferð og fíkill fellur, fíkill fer aftur í meðferð og fellur aftur. Því miður fyrir marga fíkla er þetta langvarandi ástand. Því miður er þetta allt of oft veruleikinn, fyrir bæði fíkilinn og aðstandendur.“
Svona hefst pistill sem móðirin Helga Maria Mosty skrifar en pistillinn birtist á Vísi í dag. Helga veltir því fyrir sér í pistlinum hvers vegna fíklar fá ekki meiri hjálp hér á landi. „Meðferð og hvað svo? Þegar fíkill er langt leiddur og búinn að fara í óteljandi meðferðir hvað er þá til ráða? Oftar en ekki hefur fíkillinn eða aðstandendur þurft að hafa mikið fyrir því að koma fíklinum í meðferð,“ segir hún.
Helga bendir á að fíkillinn sem um ræðir gæti til dæmis sótt um að fá að dvelja á Vogi en þá þurfi hann að bíða. „Stundum í viku eða tvær eða jafnvel lengur,“ segir hún og spyr svo hvað fíkillinn gerir á meðan hann bíður.
„Sumum tekst að halda sér edrú en öðrum ekki. Sumum tekst að mæta á réttum tíma í meðferð en þeir sem ekki mæta á „réttum tíma“ í meðferð, til dæmis degi of seint, þurfa að bíða – aftur! Fíkill er nefnilega ekki alltaf með tímaskinið á hreinu. Hvernig fer þessi bið með fíkilinn, aðstandendur og hinn almenna borgara ?“
Helga segir að þó svo að Íslendingar séu alltaf að klappa sjálfum sér á bakið fyrir heilbrigðiskerfið sitt þá sé það ekki svo frábært eftir allt saman. „Fíklar hafa dáið á meðan þeir bíða eftir að komast í meðferð því biðin var of löng fyrir þá. Sumir halda partýinu áfram meðan næsta bið tekur við. Á meðan partýinu stendur getur fíkillinn verið sjálfum sér, aðstandendum og hinum almenna borgara hættulegur. Hvað eru fíklar ekki til í að gera fyrir næsta skammt eða hverja er fíkillinn til í að hitta, ræna, slást við og svo framvegis á meðan á biðinni stendur?“
Þá veltir hún því fyrir sér hvort það sé ekki bæði ódýrara og réttara fyrir samfélagið að taka á móti fíklum í meðferð um leið og þeir óska eftir því. „Væri ekki gott fyrir lögreglu og sjúkrahúsið að geta einbeitt sér að öðrum heldur en fíklum í bið?“ spyr hún.
„Ef fíkill tekur inn of stóran skammt og er svo heppinn að komast á spítala þar sem hægt er að lappa upp á hann er hann sendur í burt af spítalanum jafnvel innan 10 tíma frá komu á spítalann. Ef fíkill er ekki svo „heppinn“ að hafa fengið hjálpina mjög fljótlega og ástandið er því verra er honum haldið á spítalanum í lengri tíma og svo hleypt út í samfélagið aftur. Af hverju er fíkli ekki boðið pláss í meðferð eftir viðkomu á spítala vegna of stórs skammts?“
Helga ítrekar að margir fíklar deyja á meðan þeir eru að bíða eftir að komast í meðferð. „Finnst okkur þetta bara allt í lagi?“ spyr hún. „Ef þú fótbrotnar er þér þá sagt að koma eftir 2 vikur og ef þú missir af þeim tíma ertu þá bara látin/n bíða í 2 vikur í viðbót?“
Þegar líða fer að lokum pistilsins bendir Helga á að fíkn sé sjúkdómur. „Fíkn er ekki alltaf val eða aumingjaskapur eins og sumir halda. Fíkn er sjúkdómur og ekki einungis fyrir fíkilinn heldur flest alla þá er standa honum næst. Þegar einstaklingur er fíkill og er virkur fíkill er það er ekki einstaklingurinn sem stjórnar ferðinni, heldur er það fíkillinn,“ segir hún.
„Af hverju er ekki ofarlega á forgangslistanum hjá heilbrigðisráðherra okkar, það er að segja EF þetta er á einhverjum lista yfir höfuð að aðstoða fíkla og taka á móti þeim í meðferð þegar fíkill leitar eftir því ? Af hverju eru ekki stofnanir á vegum ríkisins sem taka á móti fíklum í afeitrun eins og Vogur en þó án biðarinnar?“
Að lokum biður hún um að biðinni verði útrýmt þar sem biðin getur verið dauðans alvara.
