Fréttir þess efnis að vefsíðan OnlyFans sé til skoðunar hjá kynferðisbrotadeild lögreglunnar hafa vakið mikla athygli. Á vefsíðunni selja meðal annarra Íslendingar aðgang að efni sínu og einhverjir viðurkenna að sumt af því efni sé klámfengið. Í flestum vestrænum ríkjum er klám ekki bannað en í almennum hegningarlögum okkar Íslendinga er enn í gildi lagagrein sem leggur bann við dreifingu á klámi. Í 210. grein laganna segir meðal annars:
„Ef klám birtist á prenti, skal sá, sem ábyrgð ber á birtingu þess eftir prentlögum, sæta sektum … 1) eða fangelsi allt að 6 mánuðum.
Sömu refsingu varðar það að búa til eða flytja inn í útbreiðsluskyni, selja, útbýta eða dreifa á annan hátt út klámritum, klámmyndum eða öðrum slíkum hlutum, eða hafa þá opinberlega til sýnis, svo og að efna til opinbers fyrirlestrar, eða leiks, sem er ósiðlegur á sama hátt.“
Til samanburðar segir í stjórnarskrá lýðveldisins að ritskoðun megi aldrei í lög leiða nema að uppfylltum vissum skilyrðum:
„ Hver maður á rétt á að láta í ljós hugsanir sínar, en ábyrgjast verður hann þær fyrir dómi. Ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningarfrelsi má aldrei í lög leiða.
Tjáningarfrelsi má aðeins setja skorður með lögum í þágu allsherjarreglu eða öryggis ríkisins, til verndar heilsu eða siðgæði manna eða vegna réttinda eða mannorðs annarra, enda teljist þær nauðsynlegar og samrýmist lýðræðishefðum.] 1)“
Ljóst er að sú hefur verið túlkun löggjafans þegar lög sem banna dreifingu á klámi voru sett að slík lagasetning félli undir vernd siðgæðis.
Ómar R. Valdimarsson lögmaður segir að við túlkun á lögunum í dag í tengslum við OnlyFans sé birting á vefmiðli lögð að jöfnu við birtingu á prenti. Hann sér ýmis vandkvæði á því að beita þessum lögum á þá sem selja efni á Only Fans:
„Það er ekki bann við klámi í flestum öðrum vestrænum ríkjum. Þetta eru einhverjar eftirhreytur af miklu íhaldssamara samfélagi sem við búum ekki lengur í,“ segir Ómar. Sjaldan hefur reynt á þessi lög en Ómar minnist þess þó er Jón Óttar Ragnarsson, stofnandi Stöðvar 2, fékk sekt fyrir sýningu stöðvarinnar á dönsku stjörnumerkjamyndunum. „Það gerðist líka annað slagið að lögreglan gekk á milli bols og höfuðs á einhverjum vídeóleigum þar sem klámmyndir voru í boði í möppum á bak við,“ rifjar Ómar ennfremur upp.
Ómar segir að mismunandi lögsaga gæti gert torvelt að lögsækja notendur OnlyFans. Þannig sé hægt að framleiða efni fyrir vefinn í Bretlandi eða Bandaríkjunum og þar með sé ekki farið á skjön við íslensk lög þó að aðgengið sé alveg hið sama.
„Það væri vissulega spennandi fyrir lögmenn að takast á við þetta lögsögudæmi fyrir dómi þó að það væri ekki spennandi fyrir vesalings fólkið sem á í hlut,“ segir Ómar.
Algengt er að grófasta efni OnlyFans-stjarna sé selt í þröngum hópi en þeir sem kaupa almenna áskrift hafi aðgang að vægara efni. „Ég tel að það hefði áhrif á meðferð máls ef dreifingin er mjög þröng, það gæti orðið flóknara að sanna brot og það væri mjög sérstakt ef lögreglan væri að beita tálbeitum í slíkum málum og panta sérstaklega grófa útgáfu af klámi, ég sæi það ekki ganga upp réttarfarslega,“ segir Ómar.
Aðspurður segir Ómar að það hafi ekki komið honum sérstaklega á óvart að lögreglan sé að rannsaka OnlyFans, það sé hennar hlutverk samkvæmt gildandi lögum. „Ég tel hins vegar að tíma kynferðisbrotadeildarinnar væri betur varið í annað en að skoða hvernig fólk ver tíma sínum í svefnherberginu þar sem enginn er beittur þvingunum eða neinu slíku. Það kæmi mér mjög á óvart ef eitthvað meira kæmi út úr þessu en bara skoðun,“ segir Ómar sem telur ólíklegt að ákærur tengdar dreifingu efnis á OnlyFans líti dagsins ljós.
