„Alvarlegum geðsjúkdómi má vel líkja við lífshættulega blæðandi sár og því þarf líka að bregðast við strax!,“ svo skrifar Anna Sif Ingimarsdóttir í einlægri færslu sem hún birti á Facebook.
Eiginmaður Önnu Sifjar tók eigið líf á síðasta ári. Hann er einn þeirra 39 sem tóku eigið líf á síðasta ári. Hún deilir reynslu sinni af því að vera aðstandandi einstaklings sem glímdi við alvarleg andleg veikindi og reynslu sinni af kerfinu á Íslandi sem brást eiginmanni hennar og fjölskyldu.
Með frásögn sinni vill hún vekja athygli á átaki Geðhjálpar á 39.is en átakinu er ætlað að vekja athygli á andlegum veikindum og þörf samfélagsins á að setja geðheilsu í forgang.
Anna Sif veitti DV góðfúslega leyfi til að deila frásögn hennar og vill hvetja fólk til að taka þátt í átakinu og til að skrifa undir áskorun Geðhjálpar til stjórnvalda, en það er gert með því að skrá sig hér inn á 39.is
Við gefum Önnu Sif orðið:
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að eiginmaður minn og faðir barna minna veikist skyndilega af alvarlegu þunglyndi og geðrofi.
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að leita hjálpar hjá heilbrigðiskerfi okkar Íslendinga.
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að hringja á geðdeild Landspítalans í neyð og sagt að þar sé hjálpina ekki að finna, fyrst þurfi að tala við vakthafandi hjúkrunarfræðing Landspítalans.
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að vera sagt af vakthafandi hjúkrunarfræðingi að allra fyrst þurfi ég að koma honum til heimilislæknis (Hvað er löng bið þar?).
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að koma að lokuðum dyrum hjá geðheilbrigðiskerfi okkar.
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að þurfa að halda öllum boltum á lofti, börnunum okkar, heimilinu, lífinu og sjúklingi með lífshættulega blæðandi sár og þurfti vöktun í margar vikur.
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að leita allra hugsanlegra leiða til að fá hjálp fyrir fársjúkan mann sem svaf ekki svo vikum skipti og ekki ég heldur, mann sem var með miklar ranghugmyndir, mann sem gat ekki lengur tekið ákvarðanir, mann sem gat ekki lengur hugsað um börnin sín, mann sem hélt ekki lengur uppi samræðum, mann sem var kominn í annan heim en við hin, mann sem hafði aldrei orðið misdægurt en var ekki lengur skugginn af sjálfum sér.
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að þurfa að taka heilbrigðiskerfið „aftan frá“ svo það sé nú bara sagt á grjótharðri íslensku!
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að biðja vini og vandamenn og svo þeirra vini um hjálp og viti menn þá fyrst fór eitthvað að gerast. Komumst að hjá heimilislækni, geðlækni og svo loks á geðdeildinni.
Ég er kona með átakanlega reynslu af því að öll þessi barátta við að fá hjálp varð til þess að ég og okkar fólk misstum trúna á okkar annars lofaða heilbrigðiskerfi og reiðin …já reiðin beinist í eina átt. Ég segi það bara; helvítis kerfið!
Hverskonar þjónusta er þetta eiginlega við fólk sem hefur greitt sína skatta og skyldur til samfélagsins í mörg ár? Leiðin var greiðari fyrir Hans og Grétu í ævintýrinu sem lentu þó í klóm nornarinnar!
Nú er ár liðið frá því að maðurinn minn tók sitt eigið líf. Það voru þung skrefin að þeirri stundu að þurfa að segja börnunum okkar að pabbi þeirra væri dáinn. „Hvernig?“ var þá fyrsta spurningin. Einmitt, það var átakanlegt að þurfa að segja það upphátt.
En nú er ég einstæð móðir sem geri mitt besta til að fleyta börnum okkar áfram í gegnum þessa erfiðu lífsreynslu. Því að missa ástvin í sjálfsvígi er eitt mesta áfall sem hugsast getur og leiðin að betri líðan fyrir okkur hin er skrykkjótt.
Ágætur sálfræðingur kom til okkar fjórum dögum eftir þetta gríðarlega áfall og sagði okkur að þunglyndi sé einn af algengustu sjúkdómum í heimi og nú spyr ég; af hverju er ekki betur hlúð að fólki með þunglyndi eða aðra geðsjúkdóma?
Þessi sálfræðingur sagði einnig að það væri ekkert sem ég hefði sagt eða gert, ekki sagt eða ekki gert sem hefði getað breytt því hvernig fór. Einmitt, ég gerði allt sem í mínu valdi stóð og meira til með hjálp góðs fólks. Þó koma fram hugsanir eins og ef ég hefði verið frekari við kerfið?
Nú ári eftir bardagann mikla hefur mér verið boðið í hringinn aftur, Takk fyrir! Nú með barnið okkar sem hefur verið andlega lamað í heilt ár. Við þurftum aftur á bráðaþjónustu að halda en nei allt kom fyrir ekki. Það þarf tilvísun! Það þarf fyrst að hitta heimilislækni til að fá tilvísun! Þegar ég hringi á heilsugæsluna til að fá tíma hjá heimilislækni til að fá tilvísun til geðlæknis, þá talaði ég við símsvara sem gaf mér ýmsa valmöguleika þrisvar sinnum! Ég var á endanum ekki viss hvort ég hefði hringt rétt og skellti á.
Það sem var næst í stöðunni var bráðamóttakan en þar þurfti ég að ryðjast áfram grenjandi með frekju til þess að barninu mínu væri sinnt samdægurs. Og af hverju þurfti það til? Vegna þess að svona tilfelli eiga betur heima á heilsugæslunni var svarið sem ég fékk.
Hvernig í ósköpunum stendur á því að flest heilbrigðisstarfsfólk sem ég hef hitt síðastliðið ár segir upp í opið geðið á mér að geðheilbrigðiskerfið einkennist af ráðaleysi og manneklu?
Ég sá ekki fyrir mér að ég ætti nokkurn tíma eftir að tjá mig opinberlega um þessa lífsreynslu en mér rann blóðið til skyldunnar því maðurinn minn er einn af þessum 39 og við krefjumst þess að geðheilsa verði sett í forgang!
Ég bið ykkur öll um þann stuðning að setja nafn ykkar við áskorun 39.is því svona á þetta ekki að vera.
Virðingarfyllst, Anna Sif“
Fólk með sjálfsvígshugsanir er minnt á Hjálparsíma Rauða krossins, 1717, og netspjallið. Einnig er hægt að leita til Píeta samtakanna og síminn opinn allan sólarhringinn og er 552-2218 og vefsíðan www.pieta.is.
