“Ég var í Landakotsskóla mestalla grunnskólagöngu mína á tíunda áratugnum. Þar sá ég hluti sem eru svo kreisí að fólk á erfitt með að trúa því.“ Þannig hefst færsla Kristjáns Hrannars, organista og kórstjóra, þar sem hann lýsir skólavist sinni í Landakotsskóla.
Kristján segist hafa verið sendur í kaþólska skólann vegna þess hve bráðger hann var. „Ma og pa eru alls ekki trúuð, ég var sendur þangað því ég var bráðger og hann átti víst að henta,“ segir hann.
Sjá nánar – Syndir kirkjunnar: Séra Georg og Margrét misnotuðu börn í áratugi
Kristján lýsir Séra George, hinum alræmda skólastjórnanda skólans, sem harðstjóra sem “tímdi ekki að kveikja nein ljós, nema eitt, og ef þú varst óheppinn og hafðir sest út í horn sástu varla ofaní bækurnar. Allir voru smeykir við hann.“ Kristján segir að birtan hafi verið svona á morgnanna. Ef það var ratljós mátti ekki kveikja ljós.
Á efri hæðum skólans voru svo uppstoppuð dýr í ganginum. Kristján minnist til dæmis snæuglu, en það var fleira á ganginum. Þar voru líka „mannsfóstur og andvana börn í formalíni með opin augu sem störðu fram ganginn meðan maður paufaðist fram hjá í dimmunni.“
Kristján segir hinn alræmda Séra George þó „krúttbangsa“ hliðiná Margréti Müller. „Hún er eins og illa skrifaður fanfiction kennari við Slytherin,“ skrifar Kristján og heldur áfram:
Allir sögðu að hún haltraði því hún hefði fengið sprengjubrot í fótinn sem ung stúlka í seinna stríði, en það reyndist ekki satt. Hún var mjög stéttameðvituð í versta skilningi þess orðs. Ef pabbi þinn var ruslakall varstu étinn. Ef hann var diplómati varstu í góða liðinu.
Kristján segir það síst betra að vera í „góða liðinu,“ ef þú varst í því vonda vissirðu að minnsta kosti hvar þú stóðst. Hann segir Margréti hafa beitt þá í góða liðinu andlegu ofbeldi, gaslýst börnin og „manipúlerað.“ Krakkarnir í góða liðinu hafi fengið „verðlaun,“ fyrir vel unnin störf, þránað nammi.
Hann segir enn fremur hafa lært að mæla innihaldsefni með lóðavog frá 19. öld, og að kennslugripir og bækur hafa verið eins og safngögn. Þannig hafi leikfimisalur Kristjáns og skólafélaga hans verið afhelguð kirkja, sem sé nú á Árbæjarsafninu.
Margrét Müller bjó á skólaloftinu „eins og turnugla,“ og segir Kristján það vera eitt undarlegasta rými sem hann hafi séð. „Þar ægði öllu saman af útsaumuðum jesúveggteppum, kitch maríustyttum, munir frá æskuheimili hennar í Þýskalandi sem var sprengt í stríðinu og stór páfagaukur.“
Kristján segir að börnum hafi verið boðið í „gistipartý,“ fyrir góða hegðun. Kristján segist aldrei hafa verið boðið. „En mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds þegar ég las í fréttunum, mörgum árum seinna að bæði hún og George hefðu níðst kynferðislega á börnum.“ Kristján varð aldrei vitni að slíku segir hann og kennir hæfileikum kaþólsku kirkjunnar um þöggun um. Í því séu þeir heimsmeistarar, segir hann.
„Þegar Sr. George dó tærðist Margrét Müller upp og tók að lokum heila dollu af svefnpillum og henti sér út um gluggann úr turnherberginu sínu, niður á skólalóðina þar sem börnin leika sér. Ég vildi að ég væri að ljúga þessu,“ segir Kristján.
Í níunda bekk skipti Kristján um skóla og fannst hana hafa frelsast.
Kristján lýkur máli sínu með: „Þessi skóli var stýrður af viðbjóðslegu fólki sem er heppið að hið kristna helvíti sem þau trúðu á sé ekki til.“
Færslu Kristjáns má sjá hér að neðan í heild sinni:
Ég var Landakotsskóla mestalla grunnskólagöngu mína á tíunda áratugnum. Þar sá ég hluti sem eru svo kreisí að fólk á erfitt með að trúa því. Þráður.
— Kristján Hrannar (@KristjanHrannar) August 16, 2020
