Dagurinn í dag er engin undantekning frá því en Sigmundur skrifaði að þessu sinni um popúlista, umhverfismál og sýndarstjórnmál. Hann opnar pistilinn með setningu um trúarbrögð og pólítík.
„Það reynist ekki vel að breyta trúarbrögðum í pólitík og ekki heldur að breyta pólitík í trúarbrögð.“
Sigmundur segir að því meiri athygli sem pólitísk viðfangsefni vekja þeim mun meiri hætta er á þau séu gerð að trúarbrögðum, þetta sé ein af þeim afleiðingum sýndarstjórnmála.
„Þegar sú er orðin raunin teljast hinir áköfustu jafnan hæst skrifaðir í söfnuðinum og samkeppnin um að vera betri en aðrir eykst. Það er ýmist gert með því að ganga lengra en félagarnir eða með því að fordæma aðra, t.d. þá sem efast um ofsann.“
Hann segir að þeir sem vilji leysa málin með hliðsjón af vísindum og almennri skynsemi séu fordæmdir sem villutrúarmenn, þá sé ekkert hlustað á skýringar.
„Þeir sem vilja falla í kramið þurfa meðal annars að sýna tryggðina með því að temja sér að nota orðin sem æðstu-klerkarnir telja viðeigandi hverju sinni. Annars eru þeir úti. Samanber: „Maðurinn sagði loftslagsbreytingar eftir að búið var að gefa út tilskipun um að þetta héti hamfarahlýnun. Hann er augljóslega ekki einn af okkur.Þeir sem reyna sitt besta til að komast í söfnuðinn, læra kennisetningarnar og tungutakið, geta þó átt erfitt uppdráttar ef þeir koma ekki úr réttri átt. Sýndarpólitíkin dæmir nefnilega það sem er sagt og gert út frá því hver á í hlut, jafnvel út frá líkamlegum einkennum.“
Sigmundur talar því næst um ríkisstjórnina og umræðuna sem kom í kjölfar stefnuræðu Katrínar Jakobsdóttur forsætisráðherra.
„Ríkisstjórnin vill gera loftslagsmálin að forgangsverkefni og virðist ætla að leita í smiðju söfnuðarins sem leggur línurnar í þeim efnum, meðal annars fínni meðlimanna sem koma reglulega saman á einkaþotunum til að tala um fyrir fólki sem keyrir bíl eða fer stöku sinnum í flugvél til útlanda. Í umræðum um stefnuræðu forsætisráðherra vöruðu margir við popúlisma og þeim hræðsluáróðri sem einkenni hann um leið og þeir minntu á að heimurinn væri að farast.“
Sigmundur segist hafa lagt áherslu á mikilvægi umhverfismálanna eins og hann hefur gert oft áður en hann undirstrikar mikilvægi þess að nálgast viðfangsefnið með hjálp vísinda og út frá staðreyndum. Hann segir það ekki hjálpa að viðhafa tilhæfulausan hræðsluáróður og vísaði í athugasemdir Petteri Taalas, forstjóra Alþjóðaveðurfræðistofnunarinnar (WMO), um mikilvægi þess að nálgast loftslagsmál út frá vísindum og skynsemi en ekki hræðslu og öfgum.
„Viðbrögð safnaðarins létu ekki á sér standa. Aðstoðarmaður ráðherra sendi frá sér skilaboð um að þetta rugl þyrfti að stöðva í fæðingu. Félagsskapur sem kallar sig hvorki meira né minna en Náttúruverndarsamtök Íslands brást skjótt við og fullyrti snemma næsta dag að ég hefði verið að vísa í félagsskap í Bretlandi sem skipaður væri falsspámönnum og því væri þetta allt tóm vitleysa. Ekki vissi ég af tilvist þess hóps og gat því ekki vísað í hann en hafði látið mér nægja að vísa í gögn Sameinuðu þjóðanna. Dagurinn var svo ekki hálfnaður þegar dreift var nýrri yfirlýsingu frá Finnanum skynsama hjá WMO. Hvernig skyldi það hafa gerst?“
Sigmundur kemur síðan með kenningu um það hvernig þetta hafi gerst
„Finninn vinalegi var ef til vill nýsestur með morgunkaffið á skrifstofu sinni í Genf þegar ritarinn skaut inn kollinum og tilkynnti að í símanum væri maður sem segðist vera íslenskur starfsmaður Sameinuðu þjóðanna í Brussel. Þessi maður héldi því fram að á Íslandi væri fullyrt að hann, sjálfur framkvæmdastjóri WMO, teldi enga þörf á aðgerðum í loftslagsmálum. Þetta væri byggt á blaðaviðtölum við hann.
Hvort sem skilaboðin bárust með þessum hætti eða ekki lét Finninn yfirvegaði hafa sig í að verja hluta dagsins í að skrifa langa yfirlýsingu um að hann hefði vissulega áhyggjur af loftslagsmálum.
Þótt ekki verði fullyrt hver fékk framkvæmdastjórann til að skrifa yfirlýsinguna er ljóst að embættismaðurinn og aktívistinn í Brussel tók að sér að skila henni til íslenskra fjölmiðla. Maður sem hafði enga aðkomu að málinu (hvað sem líður tengslum við umhverfispopúlista á Íslandi).“
Hann segir ekki vera vitað til þess hvort nokkur maður hafi haldið því fram að framkvæmdastjóri WMO hafi afneitað loftslagsbreytingum.
„Það var því illa gert að raska ró hans með slíkum fullyrðingum. Best var þó að yfirlýsing Finnans skynsama fól fyrst og fremst í sér ítrekun á fyrri afstöðu. Hann útlistaði að loftslagsbreytingar væru vissulega áhyggjuefni en mikilvægt væri að nálgast vandann á grundvelli vísinda og skynsemi en ekki með hræðsluáróðri. Ég var því ekki síður ánægður með nýju yfirlýsinguna en viðtalið.“
Sigmundur segir túlkun sumra fjölmiðla hér á landi hafi verið allsérkennileg og jafnvel villandi. Hann vitnar svo í fyrirsögn fréttar sem Vísir skrifaði um málið, „Stjóri veðurstofunar sem Sigmundur vitnaði í segir orð sín afbökuð“.
„Erfitt var að skilja þetta öðruvísi en svo að „veðurstofustjórinn“ teldi mig hafa afbakað orð sín. Hann hafði ekki sagt neitt slíkt. Aðeins ítrekað það sem ég hafði hrósað honum fyrir.“
Hann segir Ríkisútvarpið ekki vera undanskilið þegar kemur að þessari meintu sérkennilegu og villandi túlkun á orðum hans.
„Í Kastljósi var málinu fylgt eftir með hreint dæmalausu viðtali við stjórnmálafræðing. Þar leitaðist þingfréttaritari ríkisins til margra ára við að fylgja eftir hlutleysisstefnu stofnunarinnar með því að krefja viðmælandann svara um hvort það væri ekki alveg á hreinu að hann teldi Miðflokkinn algjörlega glataðan. Framgangan kallar á umræðu á öðrum vettvangi en aftur að umhverfismálunum.“
Sigmundur segir boðaðar aðgerðir ríkisstjórnarinnar í loftslagsmálum ekki vera allar til þess fallnar að leysa vandann.
„Enn á að refsa almenningi fyrir það eitt að vera til með alls konar nýjum gjöldum. Ofan á ný eldsneytisgjöld bætast ný gjöld fyrir að fara um göturnar sem skattgreiðendur voru þegar búnir að borga. Afraksturinn á að fara í óendanlega dýra borgarlínu sem mun hafa þann „viðbótarkost“ að þrengja að umferðinni. Urðunarskattur verður svo notaður til að refsa fólki fyrir að kaupa hluti og draga þannig úr neyslu. Á sama tíma reiða stjórnvöld sig þó á aukna neyslu til að láta fjárlögin ganga upp.“
Hann botnar pistilinn með því að velta því fyrir sér hvort ekki sé hægt að sameinast um það að beita skynsemi í umhverfismálum
„Getum við ekki sameinast um að taka á umhverfismálum af skynsemi? Ræktað landið, stutt vel við íslenska matvælaframleiðslu, eflt rannsóknarstarf, lyft þróunarverkefnum sem þegar hafa skilað ótrúlegum árangri, en mæta endalausum hindrunum, og framleitt orku úr sorpi í umhverfisvænni hátækni-sorpbrennslu? Þannig mætti lengi telja. Umhverfismálin eru of mikilvægur málaflokkur til að þeim sé fórnað á altari sýndarstjórnmálanna.“
