„Sjaldan hefur birst grein í fjölmiðli með jafn öfugsnúnum titli og hér í Morgunblaðinu í gær. Höfundur er Jón Baldvin Hannibalsson sem ber hálfsannleik, róg og hreinar lygar á borð fyrir lesendur undir yfirskriftinni „sannleikurinn er sagna bestur“. Tilefnið er viðtal sem við undirritaðir tókum við dóttur Jóns, Aldísi Schram, á dögunum. Aldís hefur í marga áratugi mátt sæta því að vera útmáluð sem ómarktækur geðsjúklingur og hefur það verið meginþemað í málsvörn Jóns frá því að fjölmargar konur komu ein af annarri fram með frásagnir um kynferðisbrot, áreitni og ósæmilega hegðun hans í sinn garð. Höfum í huga að það var Jón Baldvin sem fyrstur hóf umræðu um veikindi dóttur sinnar opinberlega. Aldís hefur ekki haft sama aðgang að fjölmiðlum enda „geðveik“. Samkvæmt læknisskýrslum sem Aldís leyfði undirrituðum að sjá var hún á sínum tíma greind með geðhvörf. Í framhaldi af þessari opinberu umræðu um mál Aldísar hafa læknar útskýrt að geðhvörf lýsa sér alls ekki þannig að sjúklingurinn sé með óráði, ranghugmyndir og ómarktækur með öllu. Þvert á móti er fólk fyllilega tengt við raunveruleikann nema rétt þegar mikil manía brýst fram en hún stendur venjulega stutt yfir.”
Segir í inngangi greinar þeirra. Þeir vitna síðan í ummæli Sigursteins Mássonar, formanns Öryrkjabandalagsins, í Morgunblaðinu í gær en þar sagðist hann ekki þekkja nein dæmi þess að fólk með geðhvörf sé í stöðugum ranghugmyndaheimi. Það sé algjörlega fráleitt að halda því fram að taka beri minna mark á upplifun þeirra sem greinast með geðhvarfasýki. Slíkt ber vott um fáfræði og fordóma segir Sigursteinn sem hefur sjálfur glímt við geðhvörf.
„Ofangreind orð Sigursteins, sem duga auðvitað ein og sér til þess að jarða vægast sagt ósmekkleg „rök“ og ítrekaðar tilraunir Jóns Baldvins til að útmála Aldísi dóttur sína sem ómarktækan geðsjúkling, eru þó ekki eina röksemdin fyrir því að taka viðtal við hana í morgunútvarpi Rásar tvö.“
Segja Helgi og Sigmar í grein sinni og víkja síðan að málsvörn Jóns Baldvins.
„Aldís hefur það uppáskrifað frá sérfræðingi í klínískri sálfræði, Gunnari Hrafni Birgissyni, að engin merki um geðhvörf fundust við skimun í ítrekuðum viðtölum og persónuleikaprófum árið 2014. Einnig er hún með vottorð frá lækni um andlegt heilbrigði sem gefið er út 2012. Um þetta fer Jón háðulegum orðum í grein sinni. Enda hentar það ekki málsvörninni um geðveiki Aldísar að hún hafi verið greind með alvarleg áfallastreitueinkenni vegna kynferðisofbeldis í áliti sérfræðingsins en ekki geðhvörf. Þá hafa ásakanir Aldísar, sem hún hefur haldið á lofti í áratugi, um tiltekin brot föður síns gegn konum verið staðfestar af þeim sjálfum.“
Þeir víkja síðan að orðum Aldísar um að Jón Baldvin hafi nýtt sér stöðu sína sem valdamaður í þjóðfélaginu til að láta loka hana inni á spítala. Þeir segja að Aldís hafi að sjálfsögðu fengið að segja þetta í þættinum þar sem hún hafi getað stutt þessi orð sín með gögnum sem sýna fram á að Jón Baldvin notaði bréfsefni sendiráðsins eða titlaði sig sendiherra.
„Slíkt er með öllu óheimilt líkt og komið hefur fram í yfirlýsingu utanríkisráðuneytisins. Fréttamenn eru ekki ábyrgir fyrir orðum viðmælenda sinna, en það hefði verið fráleitt með öllu að birta ekki gögn sem sýna svart á hvítu að Jón Baldvin gefur beiðni sinni sem foreldri um að svipta dóttur sína frelsi aukið vægi með því að skrifa undir sem sendiherra. Það er því hafið yfir vafa að hann reyndi að misnota aðstöðu sína hvað þetta varðar en það var hins vegar hvergi fullyrt af undirrituðum að læknar og heilbrigðisstarfsfólk hefðu gefið afslátt af sinni fagmennsku þrátt fyrir tilraunir Jóns.“
Þeir segja síðan að Jón Baldvin og lögreglan þurfi að skýra hvers vegna afskipti lögreglunnar af Aldísi eru skráð sem aðstoð við erlend sendiráð hjá lögreglunni.
„Því þannig er það svart á hvítu skráð hjá lögreglu; „aðstoð við erlent sendiráð“. Slík skráning verður varla til í tómarúmi og sú ásökun Aldísar því rétt. Merkilegt nokk þá sleppir Jón Baldvin því algerlega í grein sinni að nefna þessi gögn sem þó eru veigamikil rök fyrir því að birta viðtalið.“
Þeir segja síðan að sumt í grein Jóns sé ekki aðeins rangt heldur einnig ósmekklegt.
„Hann leggur sérstaka lykkju á leið sína til að velta því upp hvort Tryggingastofnun ríkisins ætti ekki að endurskoða greiðslu örorkubóta til Aldísar af því hún hefur efasemdir um greininguna!“
Í niðurlagi greinar sinnar víkja Helgi og Sigmar að þeirri þöggun og útskúfun sem Aldís hefur mátt þola vegna meintra veikinda hennar.
„Mál Aldísar er þyngra en tárum taki. Í áratugi hefur hún mátt þola þöggun og útskúfun út af meintum veikindum sínum. Í áraraðir hafa fjölmiðlar, undirritaðir þar ekki undanskildir, sýnt sögu hennar tómlæti, jafnvel þótt fólk sem greinist með geðhvörf sé ekki á nokkurn hátt „í stöðugum ranghugmyndaheimi“. Blaðamenn geta ekki í dag afgreitt sögu hennar sem „geðveiki“ eða „fjölskylduharmleik“. Fjöldi kvenna hefur staðfest ásakanir hennar í gegnum árin með því að stíga fram og segja frá hegðun Jóns Baldvins. Aldís styður mál sitt gögnum, svo sem sjúkraskýrslum, læknisvottorðum, lögregluskýrslum og skráningu, og svo sendiráðspappírum. Viðtalið við hana átti því fullt erindi við almenning og vonandi er sá tími liðinn að hægt sé að afgreiða upplifun þeirra sem glíma við andleg veikindi sem óráðshjal. Það væri vel hægt að leiðrétta fleira í grein Jóns Baldvins Hannibalssonar enda tókst honum ekki einu sinni að veita fullnægjandi upplýsingar um spyrlana í þessu viðtali. Þeir voru nefnilega tveir en ekki einn.“
