Er ekkert heilagt? Það er spurning sem hefur hljómað í höfði Svarthöfða alla vikuna. Frekar klisjukennd spurning, eitthvað sem Svarthöfði myndi alla jafna ekki viðurkenna að velktist um í heilanum á honum, en Svarthöfði finnur bara ekki betri lýsingu á þeim óskapnaði sem þessi fréttavika hefur verið.

Svarthöfði hefur í raun klipið sig oft í handlegginn í vikunni, svo mikið og fast að sýnilegir marblettir skreyta fagran pabbalíkamann. Svarthöfða finnst alveg makalaust að öllu sé hægt að snúa upp í popúlistavitleysu meðal þessara þöngulhausa sem vinna að borgarmálunum. Svarthöfði hélt nú kannski að matur væri ekki meðal þess sem misvitrir stjórnmálamenn gera sig digra með. Svarthöfða hins vegar skjátlaðist.

Hvernig er hægt að hafa ímyndunarafl til að sveipa sig annaðhvort kjúklingabauna- eða nautakjötsskykkju og skipta þjóðinni í tvær fylkingar eins og hendi væri veifað? Svarthöfða finnst það ákveðinn hæfileiki út af fyrir sig, þótt vafasamur hæfileiki sé. Getur verið að það sé verið að slá ryki í augu okkar borgarbúa með þessari vitleysu? Er eitthvað í gangi þarna í Ráðhúsinu sem er svo ógeðslegt, svo myrkt og viðbjóðslegt að henda þarf í gang fáránlegum skoðanaskiptum um mat til að slá okkur út af laginu? Hvaða myrkraverk gætu það verið?

Svarthöfði nefnilega neitar að trúa því að borgarfulltrúar verði svo blóðheitir út af grænmeti. Það hlýtur að liggja eitthvað meira að baki. Við Íslendingar hljótum þá að minnsta kosti að vera heimskasta þjóð í heimi fyrir að leyfa þessum popúlistum að ráðskast svo mikið með hausinn á okkur að við froðufellum yfir því hvort börnin okkar fá kjöt eða grænmeti, eða hvort tveggja, eða hvorugt í matinn í skólanum.