Svona hefst grein eftir Geir Waage, sóknarprest í Reykholti, í Morgunblaðinu í dag. Fóstureyðingar eru umfjöllunarefnið. Geir bendir á að fram á tuttugustu öld hafi allar kynslóðir Íslendinga þekkt hungur og margir þeirra sem fæddust á síðustu öld hafi búið við skort og hafi kynnst svengd af eigin raun.
„Nú er auðsæld í landi og úrræði til að ala bæði aldna og óborna þótt auðfundin sjeu dæmi þess, að annað sje látið ganga fyrir velferð þeirra, sem ósjálfbjarga eru. Vild þeirra, sem með fjárráð fara fyrir almenningi gengur fyrir velferð barna og gamalmenna á ýmsa grein. Mestu varðar, að meðaltalið sje fullnægjandi í excel-bókhaldinu.”
Segir Geir og virðist vera að gagnrýna hvernig útgjöldum ríkisins er skipt. Síðan víkur hann að fóstureyðingum:
”Gildandi lög um fóstureyðingar kosta um eitt þúsund óborinna barna lífið á ári. Eftir að kona festir fang eru flest líkindi til þess, að hún beri barn sitt á sínum tíma. Vitaskuld misferst meðganga af ýmsum ástæðum. Konum getur verið hætta búin af meðgöngu og barnsburði, stundum er fóstri áfátt eða brýn nauðsyn talin til að eyða því ófullburða á forsendu gildandi laga.”
Hann víkur síðan að lagafrumvarpi sem liggur fyrir Alþingi um þungunarrof:
„Áform þess frumvarps til fóstureyðinga, sem nú liggur fyrir Alþingi, að heimila fósturdráp allt fram á 22. viku meðgöngu æpir gegn allri mannúð, að ekki sje borið við hugmyndum kristinna manna um helgi mannlegs lífs. Á sama tíma, sem hvorki er sparað fje eða fyrirhöfn til þess að bjarga lífvænlegu jóði, á nú að heimila förgun þess að vild verðandi móður. Varla mun nokkur kona grípa til slíks úrræðis nema henni sje mikill vandi á höndum.”
Segir Geir og bætir við:
„Eg álít það vera óbilgirni að ekki sje sagt grimmd að fá konu við slíkar aðstæður heimild eða hvatningu að lögum til að vinna jóði sínu mein. Nær væri að koma til liðs í slíkum aðstæðum og gera verðandi móður fært að koma barninu í heiminn, því enginn hörgull er á fólki, sem þráir barn og vill flestu til kosta til þess að vera trúað fyrir barni til uppeldis sem sínu eigin. Nú takast á miklar tilfinningar hjá þungaðri konu, er hún stendur frammi fyrir slíkum valkosti, sem fóstureyðing er. Væri nær að styðja hana til þeirra hluta, sem þjóna lífinu, heldur en að laða hana að Helvegum með heimildum og áróðri sem þessi lagabreyting ber í sjer. Eg treysti því, að Alþingi Íslendinga leiði ekki í lög það siðleysi, sem þetta frumvarp ber í sjer, hvort sem litið er til þess frá sjónarhóli kristninnar eða húmanismans. Þótt margt beri þar á milli eru hugmyndir hvorra tveggja svipaðar hvað mannhelgi varðar.“
Segir Geir og óttast að hér verði ekki látið staðar numið:
„Óvíst er, hvar staðar verður numið, ráði þau pólitízku viðhorf, sem frumvarpið stendur á. Í viðauka Skarðsárbókar Landnámu segir frá drápum gamalmenna og ómaga í óvenju hörðu hallæri er hjer var um miðjan áttunda áratug 10. aldar. Varla yrði skynsamlegra röksemda langt að bíða í vorri samtíð fyrir svipuðum lausnum, ef mönnum verður það á, að sniðganga viðhorf siðar þjóðarinnar, sem enn gætir víðast hvar í lögum og liggur raunar þeim til grundvallar um helgi mannlegs lífs.“
