Eflaust datt Genzoli ekki í hug að þessi skrif hans myndu vekja mikla athygli enda sagði hann síðar að hann hefði einfaldlega talið þessi dularfullu fótspor vera „góða sunnudagsfrétt“. En lesendur heilluðust af þessu og Genzoli og samstarfskona hans, Betty Allen, birtu framhaldsfréttir um málið þar sem þau skýrðu frá nafninu sem skógarhöggsmennirnir höfðu gefið „verunni“ sem skildi fótsporin eftir sig. Hana höfðu þeir nefnt Bigfoot, Stórfót. Þar með var goðsögnin orðin til.
Joshua Blu Buhs, höfundur bókarinnar Bigfoot: The Life and Times of a Legend segir að um allan heim séu til goðsagnir og mýtur um verur í mannslíki, líkt og Bigfoot. Í vesturhluta Kanada er til dæmis til sagan um Sasquatch meðal Sasq‘ets-indíána. Á hinn bóginn njóti Bigfoot ákveðinnar sérstöðu því hægt sé að rekja uppruna hans beint til fréttar Humboldt Times 1958. Til séu stakar frásagnir um villta menn hér og þar í eldri blöðum en almennt séð hafi ekki skapast umræða um Bigfoot fyrr en í lok sjötta áratugarins.
Skógarhöggsmennirnir kenndu Bigfoot um ýmis skemmdarverk en Betty Allen taldi þá ekki trúa á þessa dularfullu veru í raun og veru. Hún taldi þá aðeins vera að segja sögur með „goðsagnaryfirbragði“. En þrátt fyrir þetta tóku fjölmiðlar um öll Bandaríkin söguna upp og í sjónvarpsþættinum Truth or Consequences var heitið 1.000 dölum í verðlaun ef einhverjum tækist að sanna tilvist Bigfoot.
Gerald Crews var einn þeirra sem „fann“ fótspor eftir Bigfoot á upphafsárum tilvistar hans eða kannski öllu heldur á upphafsárum sagna af þessari dularfullu veru. Hann var að vinna við vegagerð þegar hann fann fótsporin. Hann tók plastafsteypu af þeim því hann taldi að enginn myndi trúa honum. Saga hans kveikti mikinn áhuga fólks og vakti að vonum vantrú hjá öðrum. Fréttamenn sýndu þessu að sjálfsögðu áhuga og fóru á stúfana.
Millie Robbins, sem var blaðamaður hjá Chronicle í San Fransisco, fór á stúfana til að kanna málið. Hún átti sumarhús ekki fjarri þeim stað þar sem Crews fann fótsporin og þekkti hún því svæðið vel. Hún ræddi við vegavinnumenn á svæðinu en þeir vildu ekkert segja um málið. En það breyttist þegar hún hitti Ray Kerr. Hann sagðist hafa séð fótsporin og dýrið sjálft.
„Ég var að aka til vinnubúðanna þegar eitthvað stórt hljóp yfir veginn fyrir framan mig … Það var loðið og gekk upprétt. Eins og stór api, er besta lýsingin.“
Árið 1967 heyrði Roger Patterson um fleiri fótspor eftir Bigfoot og fór til Humboldt til að kanna málið. Hann fór til Bluff Creek og kom þaðan með 30 sekúndna upptöku sem sýnir hávaxna og loðna veru á ferð í skóginum. Þessi uppptaka er frægasta „sönnunargagnið“ um tilvist Bigfoot.
Sagan af Bigfoot átti miklum vinsældum að fagna í svokölluðum karlablöðum á næstu árum og ódýrum kiljum. Í þessum blöðum og bókum var Bigfoot ávallt karlkyns og stórhættuleg vera sem læddist um í óbyggðum. Þegar kom fram á áttunda áratuginn var farið að fjalla um Bigfoot í sjónvarpsþáttum, heimildaþáttum, þar sem tilvist hans var rannsökuð. Kvikmyndagerðarmenn gerðu Bigfoot líka skil og var honum oft lýst sem kynferðislegu rándýri. Á níunda áratugnum komu mýkri hliðar Bigfoot fram á sjónarsviðið. Hann fór að tengjast umhverfisvernd og var táknmynd óbyggðanna sem þarf að varðveita. Gott dæmi um þetta er kvikmyndin Harry and the Hendersons en þar var Bigfoot vingjarnleg en misskilin vera sem þarfnaðist verndar fjölskylduföðurins, Johns Lithgow, og fjölskyldu hans.
En af hverju hefur Bigfoot lifað svo góðu lífi í rúmlega 60 ár? Eflaust eru margar ástæður fyrir því en kannski má segja að hann hafi orðið fjölmiðlastjarna á sínum tíma. Það sama á við um hann og varúlfa, það þarf eiginlega ekki að útskýra af hverju einhver breytist í varúlf þegar tungl er fullt og ekki þarf að útskýra af hverju hávaxin og loðin vera ráfar um skóga og óbyggðir. Þetta er bara eitthvað sem er einfalt að tengja við og vísa í.
