Þann 3. október árið 1931 setti ríkisstjórn Framsóknarflokksins reglugerð um að skilaskyldu gjaldeyris til banka. Þann 23. sama mánaðar var sett reglugerð í atvinnumálaráðuneytinu um innflutningsbann sem heimilt var samkvæmt eldri lögum.
Sem dæmi um óþarfa sem bannað var að flytja inn mátti nefna kjöt, smjör, fisk, ávexti, brauð, sælgæti, ilmvötn, hljóðfæri, grammófónplötur, málverk, bifreiðar, skófatnað, tilbúinn fatnað, silki, kvikmyndir, tóbak, skartgripi, sápu, húsgögn og margt fleira. Listinn var reyndar svo langur að fljótlegra væri að telja upp hvað var ekki á honum. Á þessu eina ári hafði innflutningur reyndar þegar hrunið um þriðjung, úr 60 milljónum í 40.
Stjórnin fylgdi þessu eftir og var kaupmönnum gert skylt að gefa sérstakri innflutningsnefnd nákvæmar skýrslur á birgðastöðu þeirra af framan töldum vörum. Brot gegn banninu gat varðað sektum allt að 100 þúsund krónum. En hægt var að fá undanþágur að vissum skilyrðum uppfylltum.
Kreppan varði hér út áratuginn en árið 1939 var nær helmingur varningsins settur á svokallaðan frílista og undanþeginn banni. Þegar stríðið skall á og Bretar hernámu landið voru höftin fljótlega hert aftur. Haftastefnan markaði næstu áratugi og landsmenn þurftu að fylla út skömmtunarmiða til að kaupa sér gúmmístígvél eða spariglös svo að dæmi séu tekin. Á sjötta áratugnum slaknaði á höftunum og árið 1960 voru um 60 prósent innflutnings gefin frjáls.