Hannibal, síðar þingmaður og ráðherra, var verkalýðsforingi á Ísafirði í þá daga. Vorið 1931 varð hann við beiðni Verkalýðssambands Vestfjarða um að stofna félag á Bolungarvík og bjó hann hjá Guðrúnu systur sinni á meðan.
Hann tók sinn tíma, ræddi við fólk og sá að mikil örbirgð var á staðnum en heimamenn voru þó tvístígandi við að stofna félag. Fólki var hreinlega hótað uppsögnum ef það byndist slíkum samtökum.
Loks voru fundir haldnir í maí með liðsinni Sveins Halldórssonar skólastjóra og séra Páls Sigurðssonar. En andstæðingar mættu á fundinn og var mönnum nokkuð heitt í hamsi. Síðar í mánuðinum var félagið hins vegar stofnað þó að stofnfélagarnir væru ekki margir.
Ekki var fallist á launakröfur félagsmanna um haustið og taxtinn langt frá því að tryggja fólki lífsviðurværi. Boðað var því til verkfalls um vorið. Eftir nokkurra daga verkfall gáfust atvinnurekendur upp og sömdu við hið nýstofnaða félag og fékk það þar með lögmæti. En illindunum linnti hins vegar ekki og var til dæmis safnað undirskriftum til að reyna að fá séra Pál til að segja af sér. Tveir ungir atvinnurekendur, Bjarni Fannberg og Högni Gunnarsson, höfðu neitað að undirrita samningana og um vorið mögnuðust illdeilurnar í bænum.
Hannibal, sem hafði farið aftur heim, kom til Bolungarvíkur þann 26. júní árið 1932 til að fylgjast með framgangi mála og aðstoða ef hann gæti. Hannibal kom að landi ásamt Karlakór Ísafjarðar, sem ætlaði að syngja þar í bænum um daginn, og hann fór rakleiðis heim til félaga síns að þiggja kaffi. Þegar kaffið var komið á borðið kom stór hópur manna og barði að dyrum. Fyrir hópnum fór Högni Gunnarsson og spurði um Hannibal.
Þegar Hannibal gekk að dyrum sagði Högni honum að það biði hans bátur við öldubrjótinn. Búið væri að ákveða að senda hann aftur til Ísafjarðar. Hannibal sagðist ætla að hlýða á kórinn og yrði því ekki haggað. Þegar hann ætlaði aftur inn til að ljúka við kaffið sagði Högni: „Bjartur, hrintu honum út!“ Var þá maður hinum megin við hann sem hrinti honum út úr húsinu. Urðu þá nokkrar ryskingar en Hannibal var loks nauðugur fluttur burt. Í kæru til lögreglu sagði Hannibal:
„Spyrnti ég við fótum alla leið út götuna og er á brjótinn kom, var mér hótað því, að mér yrði kastað í sjóinn, ef ég sýndi mótþróa. Var mér síðan hrint niður í bátinn og var það nokkuð fall. Var síðan haldið af stað og mér haldið, meðan farið var frá brjótnum.“
Þegar í Ísafjarðarhöfn var komið snerist taflið þó við og voru bátsmennirnir handteknir á staðnum. Héldu síðan 40 Ísfirðingar með Hannibal í broddi fylkingar yfir til Bolungarvíkur og bjuggust jafnvel við ryskingum við heimamenn. Varð þó ekki af þeim heldur var öflugur fundur haldinn í bænum um kvöldið og nokkru síðar gengu bæði Högni og Bjarni að samningum.
