Skilnaður og sambandsslit er nokkuð sem flest okkar ganga í gegnum. Viðbrögð fólks eftir að sambandi lýkur eru ólík. Sumir kasta sér baðandi öllum öngum beint ofan á kjötfjall kjötmarkaðarins (afsakið orðalagið), á meðan aðrir þurfa einveru til að sleikja sárin og jafna sig. Ólöf ríður til að gleyma, á meðan Einar kýs einveru, Netflix og platónsk stefnumót með vinum. Reyndar sýnist mér hitt algengara, að karlar kjósi að elta óminnishegrann með sem allra mestu kynlífi á meðan konur velji frekar rólyndistíma í kjölfar sambandsslita.

Hulda hefur nýlega rofið sjö ára skírlífistímabil sem hófst þegar hún var ennþá gift. Hún leyfði mér góðfúslega að birta spjall okkar, en kýs nafnleynd og við köllum hana Huldu.

Hulda byrjar á að segja mér frá hjónabandinu sem gekk illa. „Veikindi, peningaleysi og þrjú ung börn voru of mikið álag og ástin dó. Kynlífið fór sömu leið. Eiginlega á undan ástinni. Við reyndum að púkka upp á kynlífið með rómantískum ferðum, en neistinn var horfinn. Eftir skilnað hafði ég lengi engan áhuga á að fara í annað samband. Þar með hafði ég ekki mikinn áhuga á kynlífi heldur, þar sem ég var stödd hræddist ég að verða ástfangin, ef einhver yrði sætur og góður við mig, svo ég gaf engan séns á mér.“

Hulda segir að kynþörfin hafi í sjálfu sér ekki minnkað á skírlífistímanum, hún hafði bara engan áhuga á kynlífi með eiginmanninum. „Mér leið bara vel og átti mínar unaðsstundir í einrúmi. Ég notaði vissa krassandi bókarkafla, kvikmyndir og ljósmyndir til að hressa upp á ímyndunaraflið, en ég hef aldrei haft mikinn áhuga á klámi. Það er eitthvað fráhrindandi við það. Ég keypti mér heldur engin ástarleikföng, fannst ég aldrei þurfa þess.“

Eftir skilnaðinn varð tilhugsunin um samband aftur bærileg. „Þá fór ég að horfa meira í kringum mig og hugsa að það yrði nú næs að kúra hjá hinum eða þessum myndarlega manninum sem ég rakst á. En þá kom líka upp kvíði. Í fyrsta lagi útlitið; að ég væri alltof feit með minn hangandi mömmumaga og appelsínuhúð. En meiri áhyggjur hafði ég af því að vera léleg í rúminu. Það væri svo langt síðan ég hefði stundað skapandi og skemmtilegt kynlíf með öðrum einstaklingi að ég myndi bara hreinlega ekki vita hvað ég ætti að gera.“

Hulda segist hljóta að hafa tekið í það minnsta ómeðvitaða ákvörðun um að skella sér aftur á bak. „Líklega hef ég opnað fyrir eitthvað í kynveruárunni minni, því það mætti hress knapi á svæðið og það hefur verið mjög gaman hjá okkur síðan. Samband er ekki á dagskrá og í raun hentar það mér mjög vel, eins og er.“

Það kom henni skemmtilega á óvart að það var nákvæmlega ekkert mál að byrja aftur að stunda kynlíf með öðrum einstaklingi. „Að stunda kynlíf er bara eins og að læra að hjóla; ef maður hefur náð tökum á því einu sinni, er tæknin ávallt til staðar. Og hvort sem það er ástmanninum jákvæða að þakka eða ekki, þá gæti mér ekki verið meira sama um líkamsvöxtinn. Ef fólki finnst gott að vera saman, kemur hann hreinlega málinu ekki við. Þannig að áhyggjurnar sem ég hafði reyndust algjörlega óþarfar.“

Það er ánægjulegt að heyra Huldu tala um endurfæðingu sína sem kynveru. „Mér finnst sjálfstraustið meira en fyrir sjö árum og það held ég að sé sambland af þroska, jákvæðri kynlífsupplifun og kæruleysi; að nenna ekki að pæla of mikið í hlutunum. Og þegar sjálfstraustið er í lagi, þá slakar maður betur á, nýtur þess að vera kynvera og maður fær auðveldar fullnægingu. Ég hef líka uppgötvað óvænta og ánægjulega hlið á sjálfri mér, og það er að mér þykir konur kynferðislega aðlaðandi líka, og fengið tækifæri til þess að sanna þá kenningu mína að þær eru betri kyssarar en karlmenn,“ segir hún og hlær. „Þannig að ég sé fram á mjög hresst og fjölbreytt kynlíf næstu árin og hlakka bara til.“

Ragnheiður Eiríksdóttir er hjúkrunarfræðingur og kynlífsráðgjafi hjá Áfalla- og sálfræðimiðstöðinni, Hamraborg 11. raggaeiriks@asm.is