Síðan ég varð móðir hef ég svolítið týnt gömlu mér… Jú það kannast örugglega margir við það að hafa ekki tíma í að sinna hlutum sem maður var vanur að hafa svo miklar áhyggjur af. Eins og til dæmis að finna hreinan bol, slétta yfir flókabunkann sem við köllum núna hár, jú eða lita augabrúnir. Ég get allavega sagt fyrir mitt leyti að ég er orðin ansi vön að arka um allt augabrúnalaus eins og ég hafi lent í hræðilegu grillslysi.

Sú sem þú sérð í speglinum núna er kannski með nokkur, eða fullt af slitum. Hún er örugglega þreytulegri en venjulega og ábyggilega aðeins tuskulegri en þú átt að venjast…

Maður horfir á myndir af sér fyrir barnsburð og hugsar „sjáðu hvað ég var alltaf glöð, ekki með bauga og smart klædd! Ég vildi óska að ég liti enn svona vel út.“

Margar horfa á sig í speglinum og sjá aðra manneskju! En það sem ég er hér til að segja er að þú, eins og þú varst fyrir barnsburð, sú sem þú horfir á með glampa í augunum, þú ert þarna enn þá! Þó þú sért alltaf syfjuð, sjaldan tilhöfð og klædd í karteflusekk sem kallast „mömmubolur“ þá ertu þarna enn. Það getur tekið mánuði, jafnvel ár að verða aftur söm því við erum jú að móta manneskju, HEILA manneskju. Við erum þreyttar og þráum jafnvel ekkert heitar en að fá að setjast niður og sötra einn kaffibolla (eða kokteil!) frekar en að skipta á þessari myndarlegu kúkableyju sem barnið er að malla. Vertu bara þolinmóð, þetta kemur.

Engar áhyggjur ÞÚ kemur aftur… eins og þú varst, eða svona næstum. ÞÚ sem þú horfir á með söknuði þegar þú skoðar gamlar myndir er þarna enn. Þú þarft bara að finna hana. Það tekur tíma og jafnvel smá vinnu en það er allt í lagi. Það má.

-Valgerður Sif
Pistillinn birtist fyrst á Öskubuska.is og var endurbirtur hér með góðfúslegu leyfi höfundar.