„Í mörg ár… Allt of mörg ár hef ég skrifað um forsjár og umgengnismál og það ofbeldi sem á sér víða stað í þeim málum. Við erum komin aðeins á veg með þessi mál. Það er búin að vera umræða um að þetta er raunverulegt ofbeldi sem á sér stað. En nú ætla ég að nefna nýja stöðu. Sama ofbeldið, bara mun erfiðari staða.“
Svona hefst pistill Óskars Freys Péturssonar, sem hann birtir á Facebook-síðu sinni í dag.
Óskar heldur áfram og segir okkur sögu af konu og manni sem fella hugi saman.
„Konan er nýbúin að eignast barn og blóðfaðir kýs að koma þar hvergi nærri. Konan og maðurinn fara að búa saman og gengur hann barninu í föðurstað. Hann sér barnið taka fyrstu skrefin, segja fyrstu orðin og nýtur þeirrar gæfu að verða ástfanginn af barninu. Barnið verður hans í huga hans, hjarta og í því lífi sem þau hafa búið sér til sem lítil fjölskylda.
Allt líf barnsins er hann sá faðir sem barnið þekkir. Þau tengjast ekki blóðböndum. Það gerir föðurómyndin sem taldi sig hafa val um að vera ekki faðir. Öll önnur bönd eru til staðar. Hann er faðir barnsins og barnið horfir á hann sem slíkan.“
Óskar segir frá því að slitnað hafi upp úr sambandi parsins, en vinur hans haf haldið áfram að vera faðir barnsins. „Barnið kemur til hans og þau eru saman. Hann fer með barnið til fjölskyldu sinnar sem elskar hana enda er barnið eitt af fjölskyldunni.“
En hvað gerist þegar móðir barnsins fer í nýtt samband, og sambúð og á von á barni. Óskar heldur áfram.
„Móðirin telur sig hafa rétt til þess að svifta barnið föður sínum af því nú er kominn nýr maður í hennar líf. Þetta er gert án orða af því lagalegur réttur til staðar, þar sem faðirinn er hvergi skráður. Hans viðleitni til að vera faðir barnsins áfram er sögð frekja.“
Hann bendir á að lagaleg réttindi og siðferðisleg skilda fari ekki alltaf saman.
„Að svipta barn foreldri sínu er ofbeldi og illvirki gegn barninu. Ef markmiðið er að skipta út föður fyrir nýjan þá er það eitt það heimskulegasta sem ég hef vitað um. Hvað ef það samband gengur ekki upp? Fær barnið þá nýjan föður eftir því sem konan skiptir um maka?“
Hann segist ómögulega geta skilið hvernig konur geta gert þetta.
„Er það ekki nóg fyrir barnið að fá að vita síðar meir að líffræðilegur faðir þess er ræfill? Fær það að heyra að faðirinn sem barnið man eftir hafi yfirgefið það líka? Eða mun það ótrúlega gerast að barnið fái að heyra sannleikann. Nei ég ákvað að svipta þig föður þínum þótt hann elski þig og vilji vera með þér. Við vitum öll að svo verður aldrei. Barnið fær því að upplifa það að tveir feður hafi yfirgefið það, þótt annar þeirra vilji ekkert meira en hafa barnið í sínu lífi áfram.“
Að lokum segir Óskar:
„Þessi mál gera mig endalaust dapran og ég vildi óska að ég hefði mátt og getu til þess að fá fólk til að hugsa lengra en það gerir.“
