Við gefum Ingu Bertu orðið:
Að missa fóstur er eitthvað sem fólk vill oft ekki tala um. Margir upplifa eflaust skömm, þar sem maður gerir sér miklar vonir en fannst þetta svo „ekki vera neitt“. Mín upplifun er sú að eftir að þú veist að þú er barnshafandi er þetta svo mikið stærra, og er fósturmissir umræða sem ég vil opna. Þessi umræða er búinn að vera tabú of lengi.
Hér er mín saga.
Ég var orðin sein á túr og bað Gumma að kaupa fyrir mig próf. Ég fór inn á bað og pissaði á það og það kom jákvætt! Ég var í sjokki! þetta var svo spennandi og stressandi og óvænt að ég man eg fékk svima og við ákváðum að fara út að hjóla til að ná aðeins að anda.
Þegar við komum heim þá lét eg vinkonur mínar vita og við tókum rúnt og ræddum þetta. Strax daginn eftir pantaði ég tíma í snemmsónar og fékk tímann minnir mig fljótlega eftir það.
Vinkona mín fór með mér og sáum við litla baun, en það var ekki kominn hjartsláttur þá þvi ég átti ekki að vera komin svo langt, en samt samkvæmt öllum reikningum 8 vikur. Ég fékk annan tima eftir sirka viku. Við vorum mjög spennt og auðvitað kominn mjög langt í hausnum.
Síðan byrjaði ég að fá slæma verki sem urðu verri með hverjum deginum. Ég var alveg viss að þetta væru bara aukaverkanir.
Kvöldið áður en ég átti tíma fór ég á klósettið og þá kom pínulítið blóð, ég las mig til og það átti bara að vera eðlilegt. Klukkutima seinna fór að fossblæða, og verkirnir! ég mun aldrei gleyma þeim. Ég vissi hvað væri að gerast en var þó i afneitun. Ég hringdi upp á heilsugæslu og fékk ráð.
Daginn eftir fór ég aftur í snemmsónar og þá sagði læknirinn að fóstrið væri farið. Ég var alveg frosin, en svo reið, mig langaði að lemja læknirinn og öskra á hann, en aðallega því mér fannst hann gera svo lítið úr þessu og ég upplifði það þannig að honum fannst ég algjör kjáni að vera að gera mér vonir.
Daginn eftir fer ég og vinkona mín út að borða, til að dreifa huganum. Þegar við erum að borða fæ ég þessa viðbjóðslegu verki, og fer inn á klósett, sest á klósettið og niður gossar restin af litla barninu mínu. Þetta var hræðilegt, átti ég að veiða þetta upp eða sturta niður? Ég endaði á þvi að sturta niður, sturta niður litla barninu mínu á almenningsklósetti. Því óska ég engum í þessum heimi.
Næstu vikur varð ég rosalega þunglynd, ég var bitur út í alla. Þegar ég sá stelpur pósta á Facebook að barn væri væntanlegt á sama tíma og mitt hefði átt að koma varð ég rosalega sár og bitur. Ég gekk svo langt að ég varð rosalega bitur út í manninn minn, að hann ætti barn og gæti ekki gefið mér líka barn.
Þremur mánuðum eftir þetta komst ég að því að ég væri aftur ólétt. Ég var skíthrædd og auðvitað drullu neikvæð. En það hafði ekkert upp á sig, enda á ég fullkomnu Björkina mína úr frá því.
Þetta er lífsreynsla sem mun fylgja okkur alla ævi. Ekki gera lítið úr sorg annara, þó ykkur finnist það lítið mál. Stöndum frekar saman og réttum út hjálparhönd.
Greinin birtist upphaflega á Ariamom.
