Kristínu Helgu Magnúsdóttur var nauðgað margsinnis af frænda sínum yfir um hálfs árs tímabil þegar hún var sjö ára gömul. Frændi hennar var þá átján ára og er í dag dæmdur barnaníðingur. Kristín sagði fyrst frá ofbeldinu þegar hún var fjórtán ára og í kjölfarið var frændi hennar kærður. Á sama tíma kom í ljós að hann hafði brotið gegn fjórum öðrum ungum stúlkum sem eru allar tengdar honum fjölskylduböndum. Tvær þeirra kærðu hann ásamt Kristínu Helgu. Hann fékk átján mánaða fangelsisdóm, þar af voru fimmtán mánuðir skilorðsbundnir. Hann þurfti aðeins að sitja í þrjá mánuði á bak við lás og slá. Blaðamaður settist niður með Kristínu Helgu til að ræða um ofbeldið, hvernig það var að segja frá því og kæra, baráttuna og að lokum sjálfsvinnuna sem bjargaði henni.
„Mér var nauðgað af átján ára frænda mínum þegar ég var sjö ára gömul. Hann nauðgaði mér mörgum sinnum yfir um hálfs árs tímabil. Hann er í rauninni stjúpfrændi minn, stjúpfaðir hans er bróðir móður minnar. Þannig ég hafði alltaf litið á hann sem frænda minn,“
segir Kristín. Frændi Kristínar var mikið inni á heimili fjölskyldunnar. Hann og bróðir Kristínar voru miklir vinir og hann kom oft við heima hjá þeim til að fá lánaðar myndbandsspólur. Þegar Kristín var yngri var hún oft inni í herbergi hjá bróður sínum, líka þegar hann var ekki heima. Inni í því herbergi braut frændi hennar alltaf á henni þegar hún var ein.
Kristín segist ekki muna nákvæmlega eftir fyrsta eða síðasta skiptinu, heldur aðeins brotum af nokkrum atvikum. Hún man vel eftir einu atviki þegar hann kom inn í herbergið þegar hún sat þar með skál með Cocoa Puffs og horfði á sjónvarpið: „Ég man þegar hann kom inn, lokaði dyrunum og tók af mér skálina.“
„Annaðhvort nauðgaði hann mér eða puttaði mig. Kyssti mig á kinnina. Ég man eftir einu skipti þegar hann lá ofan á mér og hvíslaði að mér: „er þetta gott?“ Ég lá alltaf á bakinu og með hægri höndina yfir augunum á mér, eins og ég sæi hann ekki.“
Þessar minningar fóru að rifjast upp fyrir Kristínu fyrir nokkrum árum í kjölfar sjálfsvinnslu, en eftir að ofbeldinu lauk og þangað til hún var fjórtán ára lokaði hún alveg á það.
„Ég sat og horfði á sjónvarpið og mundi allt í einu hvernig þungi hans var á líkama mínum. Eftir sjálfsvinnslu er ég búin að opna fyrir gríðarlega mikið. Ég lokaði á þetta í sjö ár.“
Minningar um ofbeldið fóru að rifjast upp fyrir Kristínu þegar hún var um fjórtán ára gömul. Þegar hún skoðar myndir frá fermingu sinni þá tekur hún eftir hversu hokin hún er og líkamsstaða hennar mjög lokuð. Myndir af henni eftir að hún sagði frá ofbeldinu segja aðra sögu. Þar er hún bein í baki og með opna líkamsstöðu, eins og þungu fargi sé af henni létt.
Kristín sagði fyrst tveimur vinkonum sínum frá ofbeldinu á leiðinni í skólasund. Vinkonur hennar hvöttu hana til að segja foreldrum eða kennaranum sínum frá því, og daginn eftir sagði Kristín umsjónarkennaranum frá því sem hafði átt sér stað.
Kennarinn bauðst til að hringja í móður hennar og þáði Kristín það og fór heim. Það næsta sem hún man er að hún lá uppi í rúmi og beið þess að móðir hennar kæmi heim.
„Þegar hún kom heim hljóp hún upp stigann og inn í herbergi og lagðist upp í rúm til mín og við grétum saman. Ég vissi það frá fyrsta degi að það myndu allir í minni fjölskyldu trúa mér. Ég fékk gríðarlega mikinn stuðning. Það urðu líka allir afar reiðir.“
Foreldrar Kristínar lögðu fram kæru á hendur frænda hennar og allt fuðraði upp í fjölskyldunni. „Mamma og pabbi reyndu að tala við bróður mömmu og konuna hans. Þau trúðu þessu ekki og sögðu að ég væri að ljúga. Það er ekkert samband þeirra á milli í dag.“
Um svipað leyti og Kristín sagði frá ofbeldinu sem hún hafði sætt, sagði stúlka skyld gerandanum einnig frá viðlíka ofbeldi sem frændi Kristínar beitti hana yfir nokkurra ára skeið. Tímasetningin var algjör tilviljun og þær þekktust ekki. Fljótlega kom í ljós að hann hafði einnig misnotað frænku Kristínar og tvær aðrar stúlkur sem eru skyldar honum, en ekki var lögð fram kæra fyrir hönd þeirra tveggja.
„Bróðir mömmu og konan hans héldu því fram að við værum allar að ljúga og í samsæri gegn syni þeirra. Bróðir mömmu fór til ömmu og afa og sagði við þau að það gengju sögur um Keflavík, að ég væri að gera þetta fyrir peninga og það væri altalað að ég væri algjör drusla.“
Eftir að Kristín sagði frá þessu öllu saman fór hún í Barnahús þar sem tekin var af henni skýrsla og þar fór hún einnig í skoðun. Skoðunin sýndi að meyjarhaftið var rofið en hún hafði aldrei átt kærasta eða sofið hjá. Þetta hefur hvílt þungt á Kristínu.
„Þetta er það erfiðasta sem ég hef þurft að ganga með og truflaði mig mest af öllu. Meyjarhaftið er sérstakt í hugum margra stelpna. Hann svipti mig því. Hann rændi mig því heilagasta sem ég átti.“
Frændi Kristínar var kærður 16. september 2002 fyrir kynferðisbrot gegn þremur stúlkum sem framin voru frá 1992 til 1999. Framburður stúlknanna var talinn trúverðugur þrátt fyrir eindregna neitun hans. Hann var dæmdur 8. maí 2003 í átján mánaða fangelsi, þar af voru fimmtán mánuðir skilorðsbundnir og þurfti hann aðeins að sitja inni í þrjá mánuði. Hann var einnig dæmdur til að greiða stúlkunum miskabætur en Kristín hefur aldrei séð krónu af þeim og veit að ein stúlkan hefur fengið lítið brot af því sem hún átti að fá.
„Ég held að ástæðan fyrir því að ég fékk aldrei neitt sé sú að hann átti aldrei neitt og þá er ekki hægt að taka neitt af honum. Ég held að í dag skrái hann aldrei neinar eignir á sig.“
Hvað fannst þér um dóminn?
„Ég var lengi mjög reið. Ég átti erfitt með að skilja af hverju hann fékk svona stuttan fangelsisdóm. Síðan fór ég að sætta mig við að hann hefði allavega verið dæmdur. Dómur er dómur. Hann mun alltaf vera með þann stimpil að vera dæmdur barnaníðingur. Það var afskaplega mikil reiði í samfélaginu þegar þetta mál kom upp.“
Þegar frændi Kristínar var kærður var hann 26 ára gamall og hafði verið í sambúð með konu um nokkurra ára skeið og eignuðust þau barn saman 2002.
Ertu hrædd um að hann sé búinn að brjóta af sér aftur?
„Ég er mjög hrædd um það. Hann á tvær eða þrjár dætur í dag. Barnsmóðir hans segir að við séum allar að ljúga og hann að geri ekki svona.“
Kristín ólst upp í Keflavík og býr þar núna. Þegar frændi hennar var kærður bjó hann í Garðinum og ók vinnurútu um Reykjanesbæ. Þetta var yfir sumartímann og Kristín vann þá í bæjarvinnunni í Keflavík. Frændi hennar ók oft fram hjá henni þegar hún var að vinna og gaf henni puttann.
Þegar dómurinn var kveðinn upp var haldinn fundur í grunnskólanum í Garði til að láta foreldra vita að dæmdur barnaníðingur væri í hverfinu. Í kjölfarið flutti maðurinn vestur á land.
„Allir í fjölskyldunni stóðu með mér, nema móðir hans og stjúpfaðir. Það er ekkert samband þar á milli í dag og enginn úr þeirra fjölskyldu mætir í jólaboð og á aðra viðburði. Þau vita að þau eru ekki velkomin, það vill enginn fá þau.“
Kristín bætir því við að það hafi skipt gríðarlega miklu máli að hafa fengið svo mikinn stuðning frá fjölskyldu sinni. Hún eigi góða fjölskyldu og góða vini og hún segir það hafa ekki skipt neinu máli þótt móðurbróðir hennar og kona hans hafi ekki staðið með henni, hún saknar þeirra ekki neitt. Henni finnst þó undarlegt að þau hafi staðið með honum, sérstaklega því þau vissu um fimm stúlkur sem sögðu að hann hefði brotið gegn þeim og var dæmdur fyrir að brjóta gegn þremur af þeim. Allar eru tengdar honum fjölskylduböndum.
