Hvernig dettur 45 ára gamalli þriggja barna ömmu í góðum holdum í hug að draga fram eldgamla útslitna ballettskó og skella sér í balletttíma? Já, nú klórið þið ykkur eflaust í hausnum. En þetta gerði ég um daginn, eftir að gömul og góð vinkona mín, Ylfa Edith Jakobsdóttir, deldi því á facebook að hún væri á leið í ballettíma fyrir fullorðna um kvöldið. Inni í mér spratt upp mikil og ólgandi nostalgía – mig langaði að mæta líka! Ég hafði þess vegna samband við Plié, sem er dansskólinn, og spurði hvort ég mætti mæta í tíma um kvöldið með það að markmiði að skrifa um hann grein. Það var auðsótt og rétt fyrir átta var ég mætt í gallanum, með snúð í hári alla leið upp í Víkurhvarf, sem var nú talsvert átak fyrir 101-konuna.
Í gamla daga var ég nefnilega mikið í dansi. Frá 10 ára aldri stundaði ég jassballett af miklum móð, og 14 ára var ég farin að kenna smákrökkum. Næstu árin kenndi ég ýmislegt, bæði dans og leikfimi ýmiss konar. Já ég sver það! Ég kenndi í Jazz-sporinu (sem var heimavöllurinn á Hverfistgötu 105), í Mætti, í Baðhúsinu og síðast í Kramhúsinu. Þegar ég varð ólétt og fékk í annað sinn kvalafulla grindargliðnun árið 2002 var nóg komið og ég lagði svitabandið á hilluna.
Í tímann mættu margar konur – líklega frá þrítugu hér um bil og upp úr. Ég var vissulega í eldri kantinum, og jú líka í þeim þyngri. Ég efast ekki um að kílóamissir síðustu 12 mánuða hafi haft mikið með það að gera að ég skyldi ekki velja mjúka sófann og Netflix þetta ískalda febrúarkvöld – en langt er þó í land að ég teljist hafa nokkurn ballerínuvöxt. Þegar líða tók á tímann varð mér líka fullkomlega ljóst að mun styttra var síðan margar viðstaddar voru síðast í balletttíma. En það var nú í góðu lagi.
Nú jæja! Tíminn hófst, æfingar við stöng – eins og er til siðs í klassískum ballett – og vöðvaminnið hrökk í gang. Ég efast ekki um að glæsileiki yfirborðsins hafi einhvern tíma verið meiri – en ánægjan var ekki síðri núna, öllum þessum árum seinna.
Eftir stöngina fórum við út á gólf, svo í hornið og svo aftur út á gólf, og já, það voru splittstökk og hringir – því miður eyðilögðust myndbönd af því í ferðalaginu aftur heim á Skólavörðustíg!
En vá hvað það var gaman!
„Mig langaði að bregðast við þessari margra ára löngun til að dansa – því ég elska að dansa. Ég er búin að fara á nokkur námskeið í Kramhúsinu í Afró og Bollywood og fleiru, en langaði í eitthvað meira í ætti við jassballettinn. Loksins hnaut ég um þessa fullorðinstíma í nútímadansi og ballett í Plié. Dansskólinn er þar að auki í hverfinu mínu.“
Ylfa var búin að mæta í nútímadanstíma, en ballettinn var nýr fyrir henni.
„Þetta var alveg ný áskorun, ég man ekki einu sinni eftir að hafa langað það. Þetta passaði samt vel inn í lífið mitt núna því ég er öll í því að skora á sjálfa mig og prófa hluti sem ég hef ekki gert áður. Ég er með „bucket“-lista með 100 atriðum sem mig langar að prófa. Kannski er þetta miðaldurskrísa, eð fyrir konu sem er að koma úr þriggja barna ungamömmu fasa er þetta frábært. Mig langaði bara að gera eitthvað fyrir sjálfa mig – vera dálítið eigingjörn svona einu sinni – eða hundrað sinnum!“
„Ég er að drepast í hnjánum, en það var sko vel þess virði. Þetta var svo skemmtilegt og fyndið. Sumar þarna voru mjög þokkafullar og greinilega miklar ballerínur. Ég var eldri en flestar og 30-40 kílóum þyngri en margar – en mér er svo slétt sama. Það er dásamleg tilfinning að skora á sig og reyna á líkamann á öðruvísi hátt. Ég fann fyrir vöðvum sem ég vissi ekki einu sinni að væru til.!“
Við Ylfa erum sammála. Tíminn var frábær, og Aldís Gunnarsdóttir kennari, sem pósar hér á myndinni, fær toppeinkunn hjá okkur. Takk Plié!
