Í kjölfar velgengni einnar ástsælustu jólahasarmyndar allra tíma, Á tæpasta vaði, fylgdi aragrúi af hressum og vitaskuld misgóðum eftirlíkingum. Við fengum Die Hard á skipi (Under Siege), Die Hard á fjalli (Cliffhanger), Die Hard í flugvél (Passenger 57, Air Force One), Die Hard á íshokkíleik (Sudden Death), Die Hard í Hvíta húsinu (Olympus Has Fallen/White House Down). Listinn er endalaus.
Hasarmyndin Skyscraper smellir uppskrift jólaklassíkurinnar í blandara með hinni ódauðlegu The Towering Inferno og matreiðir samsuðu sem er sérstaklega sniðin að þeim sem finnst þær fyrrnefndu vera of hægar eða jarðbundnar.
Það fer ekki á milli mála að Dwayne Johnson, hvort sem hann gengur undir nafninu The Rock, Kletturinn, Steini eða Bergur, er hreint stórmerkileg fígúra. Á ýmsan hátt virkar hann eins og Arnold Schwarzenegger og Bruce Willis (blessuð sé minning ferils þeirra beggja) upprúllaðir í einn mann, nema með miklu stærra bangsahjarta og sýndarmennska hans er á allan hátt meira sjarmerandi.
Steini kann að leggja sig allan fram og hefur fullkomnað tæknina við að halda andliti með slæmt handrit að vopni. Nærvera mannsins hefur alltaf einhverju við að bæta, en Skyscraper er ein angandi klisjugeymsla þar sem spennufiðringur áhorfandans víkur fyrir sýniþörf og sem fer beint eftir bókinni. Eitt það jákvæða við þennan stökkglaða stjörnufans Steina er að fyrirmyndir myndarinnar koma enn betur út í samanburði.