Sumar fréttir koma ekki á óvart, eins og sýndi sig í sjónvarpsfréttatíma RÚV síðastliðið föstudagskvöld. Þar var sögð frétt af hinni sykurlausu hættu, það er að segja þeim meinum sem geta fylgt því að þamba sykurlausa gosdrykki. Frétt sem hefur birst víða um heim og vakið athygli. Var þetta samt ekki bara eitthvað sem við höfum innst inni vitað? Það er ekkert sniðugt við stöðuga neyslu á drykkjum sem eru stútfullir af aukaefnum. Við vitum yfirleitt hvað er okkur hollt og hvað ekki, það er svosem ágætt að vísindamenn staðfesti þá tilfinningu okkar, en við þurfum ekki að verða óskaplega hissa. Það sjálfsagða á ekki að koma svo mikið á óvart.

Önnur frétt í fréttatímanum kom heldur ekki mikið á óvart, en þar var sagt frá ítölskum forstjóra sem fékk heilaæxli vegna of mikillar farsímanotkunar. Hann talaði í farsíma í 3–4 tíma í 15 ár vegna vinnu sinnar. Sem betur fer reyndist heilaæxlið góðkynja, en gera þurfti á honum aðgerð og hann tapaði heyrn á hægra eyra. Við getum stundað sjálfsblekkingu og ímyndað okkur að það sé í góðu lagi að vera háður farsíma sínum og hafa hann stöðugt við eyrað, en slík ofsanotkun getur ekki haft góðar afleiðingar.

Við eigum ekki að vera of háð tækjum og tólum. Ofnotkun á þeim getur ekki bara skaðað heilsuna heldur verður til þess að við hræðumst sanna einveru og mikilvæga þögn. Innri friður fæst ekki með því að hanga í tölvunni eða vera stöðugt í símanum. Það gerir okkur bara taugaveikluð og vansæl. Sönn samskipti felast í því að tala við fólk augliti til auglits, en það er eins og of margir treysti sér ekki til þess. Hafið þið ekki farið út að borða og litið skyndilega í kringum ykkur og séð að fólk er ekki að tala saman heldur grúfir sig af áfergju yfir símann? Svolítið veruleikafirrt, satt að segja.